Semua Bab เงียบงัน: Bab 1 - Bab 10

ฉันได้ยินชื่อเขาอีกครั้งหลังจากผ่านไปสามปีความหวาดหวั่นได้ถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวฉันทำได้เพียงคิดที่จะหนีไป“ไม่เป็นไรนะ ฉันจะปกป้องเธอเอง อีกสักพักฉันจะพาเธอออกไปจากที่นี่”ฉีโม่รู้ถึงความผิดปกติในตัวฉันเขาไม่ได้ถามอะไร แต่กลับปลอบฉันอย่างอ่อนโยนการใช้ชีวิตเร่ร่อนมาตลอดสามปี ในขณะที่ทุกคนมองฉันด้วยสายตาที่เหยียดหยามนั้นมีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่กล้าเข้ามาใกล้และช่วยเหลือฉัน เขามักพูดกับฉันแบบนี้เสมอแม้ว่าฉันจะโง่ แต่ในใจฉันก็รู้ดีว่าคราวนี้เขาช่วยฉันไม่ได้จริงๆฉันกลับไปที่บ้านร้างเพื่อเก็บขยะ เตรียมที่จะขายเพื่อหาเงินหลบหนีไปแต่ไม่คิดว่าฉันจะมาช้าเกินไปขณะที่กำลังลากถุงออกไปข้างนอก เสียงชายหนุ่มเย็นชาก็ดังเข้ามาในหูฉันทันที“หลินชูถง เธอคิดว่าจะหนีไปไหน?”ใต้แสงแดดในเดือนกรกฎาคม ฉันรู้สึกได้ถึงเหงื่อเย็นๆที่ไหลออกมาทั่วตัวแม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงนี้มานานกว่าสามปี แต่ฉันก็ยังจำได้เป็นอย่างดีฝ่ามือของฉันเย็นเฉียบ กำถุงในมือไว้แน่นขึ้น หัวใจของฉันเต้นรุนแรงจนรู้สึกได้ความกลัวที่ฝังลึกในความทรงจำกลับมาท่วมท้นฉันอีกครั้งเสียงรองเท้าหนังก็ค่อยๆ เข้าใกล้ฉันทีละก้า

“หลินชูถง เธอเป็นอะไรไป？”เขาดูเหมือนจะตกใจจากปฏิกิริยาของฉันแล้วก้าวเข้ามาหาฉัน พร้อมกับกอดฉันไว้ในอ้อมแขนไม่สนใจเลยว่าจะทำให้ชุดสูทราคาแพงของเขาสกปรกแค่ไหนมีคนได้ยินเสียงดังจึงวิ่งมาดูเหตุการณ์และยังแนะนำเขาว่า “คุณครับ คุณควรอยู่ห่างๆ จากนางใบ้คนนี้ดีกว่านะครับ เธอออกจะเพี้ยนๆ น่ะครับ”“ใบ้? เพี้ยน?”เขาถามออกมาด้วยความเหลือเชื่อ“ก็ใช่น่ะสิครับ เธออยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ชอบทำตัวบ้าๆ บอๆ แบบนี้แหละครับ”ฉันเริ่มตัวสั่นมากขึ้นเฮ่อซือเหยียนไม่ลังเลอีกต่อไป เขาอุ้มฉันขึ้นแล้วเดินไปที่รถฉันตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว ร่างแข็งทื่อจนไม่กล้าขัดขืนปล่อยให้เขาวางฉันลงที่เบาะหลังในรถเริ่มมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ลอยมาฉันแนบตัวแน่นกับประตูรถ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองความชื้นในกางเกงทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้นเมื่อก่อนเฮ่อซือเหยียนไม่เคยอนุญาตให้ฉันได้แตะต้องของของเขาเลยแต่ตอนนี้ฉันกลับทำให้เสื้อผ้าและรถของเขาสกปรกเขาจะต้องโกรธมากแน่ๆฉันกลัวอารมณ์ที่รุนแรงของเขาเหลือเกินแต่ครั้งนี้เฮ่อซือเหยียนกลับไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเพียงสตาร์ทรถเงียบๆเขาพาฉันไปที่โรงพยาบาล เ

ในอีกไม่กี่วันถัดมา คนที่เอาอาหารมาให้ ก็เปลี่ยนเป็นคุณป้าแทนส่วนเฮ่อซือเหยียนก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลยแต่กลับเป็นเจียงอี่โม่ที่มาเยี่ยมฉันฉันเคยเห็นเธอมาก่อนหลายครั้ง รู้ว่าเธอคือบุตรบุญธรรมของตระกูลเฮ่อเธอคือ "แสงสว่างในใจ" ของเฮ่อซือเหยียนใบหน้าของเธอสวยงามอ่อนโยนและมีดวงตาที่กลมโตที่ชื้นน้ำตา ทำให้ฉันอดที่จะรู้สึกสงสารไม่ได้เธอเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางที่ดูมีอำนาจ สวมรองเท้าส้นสูง ทำให้รูปร่างของเธอดูเพรียวบางยิ่งขึ้นเธอสวมเดรสสีดำ รูปร่างของเธอเลยโดดเด่นยิ่งขึ้น“ได้ยินมาว่าเธอใช้ชีวิตเร่ร่อนมาสามปีแล้ว กลายเป็นคนบ้าและใบ้ไปแล้วเหรอ?”“อาเฮ่อเกลียดเธอมาก ถ้าเธออยู่ที่นี่ ชีวิตคงไม่ดีแน่ แต่ถ้าอยากออกไป ฉันช่วยเธอได้นะ”ฉันเงยหน้าขึ้นด้วยความสั่นเทา และสบตากับรอยยิ้มเหยียดชั่วขณะหนึ่งที่ผุดขึ้นมุมปากของเธอกระดกขึ้นเป็นรอยยิ้ม แววตาอ่อนโยนขึ้นฉันอยากออกไปจากที่นี่เหลือเกินกลัวว่าจะพลาดโอกาสอันน้อยนิดนี้ ฉันจึงรีบตอบตกลงอย่างกระตือรือร้นเธอให้ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้ากับเธอ และใส่แว่นกันแดดให้ฉันยังใจดีเตือนฉันอีกครั้งว่า “ต้องทำแบบนี้ ถึงจะหลบจากพวกรปภ.หน้าประตูได้

ฉันถูกพากลับไปยังวิลล่ารอการแก้แค้นของเขาอย่างสิ้นหวังผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเฮ่อซือเหยียนก็กลับมาเขามองดูอาหารที่วางอยู่โดยไม่ถูกแตะต้อง และลมหายใจของเขาก็เริ่มหนักหน่วงเหมือนเขากำลังพยายามอดทนต่อความโกรธที่อยู่ภายในฉันกลัวจนอยากจะร้องไห้ แต่กลับก็ไม่กล้าทำเช่นนั้นเมื่อก่อนฉันเคยเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลิน เอาแต่ใจและชอบงอแงไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ต้องหลั่งน้ำตาไว้ก่อนแต่เฮ่อซือเหยียน ก็มักจะรำคาญและผลักฉันออกไปเสมอ “หลินชูถง น้ำตาของเธอทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงจริงๆ”ดังนั้น เพื่อไม่ให้เขารู้สึกขยะแขยง ฉันจึงเก็บน้ำตาไว้ตั้งแต่นั้นมาเฮ่อซือเหยียนย่อตัวลงครึ่งหนึ่งต่อหน้าฉันกลิ่นยาสูบจางๆ ลอยเข้ามาในจมูกเขาจับคางฉันให้เงยหน้าขึ้นมองเขาดวงตาที่งดงามของเขาหรี่ลงแน่น แสดงออกถึงความเย็นชาที่แข็งกระด้างฉันอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าเพื่อขอโทษเขา แต่เขาก็จับฉันไว้แน่น“เธอกลัวฉันขนาดนี้เลยเหรอ?”“หลินชูถง ทำไมเธอถึงได้อ่อนแอขนาดนี้?”“เธอแกล้งทำแบบนี้ใช่ไหม? คุณหนูจากตระกูลหลินที่ทนความทุกข์ไม่ได้เลยสักนิด แต่กลับทนกับกลิ่นเหม็นจากถังขยะได้ และแถมยังกลั้นฉี่ไม่ได้ด้วยเนี่ยนะ?

หลังจากวันนั้นเฮ่อซือเหยียนก็หายตัวไปอีกครั้งจนกระทั่งหนึ่งเดือนต่อมา เขาก็กลับมาพร้อมกับกลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งเต็มตัวเขาเดินตรงมาที่มุมห้อง ดึงฉันขึ้นแล้วโยนลงบนเตียงอย่างแรงในวินาทีถัดมา ร่างกายของเขาก็ถาโถมเข้ามาอย่างดุดันฉันพยายามข่มอาการมึนหัวจากการถูกโยน และดิ้นรนสุดกำลังแต่การดิ้นรนของฉันไม่ได้ช่วยอะไรเลย กลับทำให้เขาโกรธมากขึ้นไปอีกในแสงไฟสลัวๆ ทำให้ฉันเห็นดวงตาของเขาที่แดงก่ำและน่ากลัวราวกับสัตว์ป่าที่เสียสติ"หลินชูถง เธอไปรู้จักกับคนตระกูลฉีได้ยังไง?"ฉันเบิกตากว้าง รู้สึกตกใจและสับสนเขาหัวเราะเยาะ แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง“ตระกูลฉีถึงกับยอมตัดสัมพันธ์กับฉันเพราะเธอ...หลินชูถง เธอนี่มันเก่งจริง ๆ”ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำให้เขาสูญเสียสติไปอย่างสิ้นเชิงมือของเขาบีบคอฉันแน่นขึ้น ขณะเดียวกันก็เริ่มกระชากเสื้อผ้าของฉันอย่างรุนแรงความทรงจำอันเลวร้ายในอดีตพุ่งเข้ามาในหัวฉันราวกับคลื่นที่ถาโถมตรอกมืดที่น่าขนลุก รอยยิ้มชั่วร้ายของคนพวกนั้นและสายโทรศัพท์ที่ถูกตัดขาดในตอนที่ฉันขอความช่วยเหลือ...ฉันอ้าปากพะงาบๆอย่างสิ้นหวัง ราวกับปลาที่กำลังใกล้ตายความหวาดกลัวที