All Chapters of รักเราไม่เท่ากัน: Chapter 11 - Chapter 20

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ฉันยังจำวันที่ผลการแข่งขันออกมาในวันนั้นได้ดีคุณครูหูกุมมือของฉันอย่างตื่นเต้นขณะที่ตรวจผลการแข่งขันไปด้วยและโชคดีมาก ฉันกับอันเข่อซินได้เป็นผู้ชนะทั้งคู่อันเข่อซินกอดฉันด้วยความตื่นเต้นดีใจแต่ฉันในตอนนั้น ในหัวกลับมีแต่ความว่างเปล่าทำเพียงแค่ลองถามแบบไม่แน่ใจ “หนูเป็นผู้ชนะจริงๆ ใช่ไหมคะ?”คุณครูหูพยักหน้า “ยินดีด้วยหยางชิง เธอมีสิทธิ์ได้เข้าสู่การแข่งขันลีก!”ข่าวนี้แพร่สะพัดไปที่โรงเรียนไวมากวันแรกที่ฉันกลับไปเรียนที่ชั้นเรียน คุณแม่บุกเข้ามาโดยตรง ไม่สนใจคุณครูที่กำลังสอนอยู่ และพูดต่อหน้าคนทั้งชั้นเรียน“ทุกครั้งที่เธอสอบวิชาคณิตศาสตร์ได้แค่สอบผ่านเท่านั้น เธอบอกฉันได้ไหม ว่าเธอโกงเข้าไปรอบการแข่งขันลีกได้ยังไง!”“ถ้าหากมีข้อสงสัย สามารถรายงานฉันต่อเจ้าหน้าที่ได้”ครูที่กำลังสอนอยู่รีบโน้มน้าวคุณแม่ทันที “โกงอะไรกัน ถ้าหากหยางชิงโชคดีล่ะ”ใช่แล้ว พวกเขาจะเชื่อนักเรียนที่แค่สอบผ่านวิชาคณิตศาสตร์มานานหลายปีได้อย่างไร“หยางชิงเธอก็เหมือนกัน มีข่าวดีขนาดนี้ก็ไม่เล่าให้แม่ของเธอฟัง พวกเราก็รู้เรื่องจากทางโรงเรียนเหมือนกัน แม่ของเธอจึงต้องโกรธแน่นอ

คุณแม่นึกออกอย่างรวดเร็วว่า บัตรประชาชนสามารถทำใหม่ได้เอาบัตรประชาชนไป ไม่สามารถหยุดยั้งการแข่งขันของฉันต่อไปได้เธอรู้ดีกว่าใครๆ ถ้าหากฉันได้เหรียญทองก็จะมีคนรู้จักฉันมากขึ้น และรู้ว่าพรสวรรค์ของฉันมาจากคุณพ่อที่เป็นครูสอนคณิตศาสตร์และสิ่งที่ปกปิดความอัปยศอดสูในตอนนั้น ก็จะถูกคนนำมาตีแผ่ต่อหน้าทุกคนจนสิ้นคุณแม่ไม่สามารถและไม่มีทางยอมรับผลลัพธ์เช่นนี้ได้คืนก่อนการแข่งขัน คุณแม่ขี่มอเตอร์ไซต์พุ่งชนที่มือขวาของฉันโดยตรงทั้งตัวของฉันล้มไปบนพื้นเพราะแรงกระแทกของรถเลือดสดไหลออกมาจากกลางฝ่ามือของฉัน ฉันเจ็บจนอยากจะยื่นมือบังแต่กลับมองเห็นกระดูกขาวโผล่ออกมาจากข้อมือข้างขวา ฝ่ามือข้างขวาพลิกหักในท่าที่แปลกประหลาดความเจ็บปวดรวดร้าวแทบขาดใจ เจ็บจนฉันกลิ้งไปมาอยู่บนพื้นคุณแม่เดินลงมาจากรถ ถือก้อนอิฐก้อนหนึ่งอยู่ในมือของเธอฉันเดาออกว่าคุณแม่จะทำอะไร จึงรีบใช้มือบังทันทีแต่แรงกระแทกเมื่อครู่นี้ ทำให้ฉันหมดแรงไปทั้งตัวจึงได้แต่มองเธอใช้ก้อนอิฐทุบมือที่เต็มไปด้วยเลือดอยู่แล้ว เธอต้องมั่นใจว่าฉันยกมือไม่ขึ้น เข้าร่วมการแข่งขันไม่ได้แล้ว“อย่าโทษฉัน ใครสั่งให้เธอมีพรสวรรค์ด้

หลังจากการแข่งขันลีก คุณครูหูจึงจัดสถานที่ที่ไม่มีใครรู้ ยกเว้นฉันกับเธอการเรียนคณิตศาสตร์ของฉันถูกย้ายไปเรียนออนไลน์จะเกิดความผิดพลาดขึ้นกับฉันไม่ได้อีกหลังจากผลการแข่งขันลีกออกมา คุณแม่ก็จะรู้เรื่องที่ฉันถนัดมือซ้ายในไม่ช้าดังคาด ในวันนั้นที่ผลการแข่งขันออกมาครูที่อยู่ในห้องทำงานมาแสดงความยินดีกับคุณแม่คุณแม่ไม่เชื่ออย่างแน่นอน“พูดมั่วอะไร มือขวาของหยางชิงหักแล้ว จะเขียนหนังสือยังไง คุณจะต้องดูผิดแน่นอน”คุณครูรีบพาคุณแม่เดินไปทันที เทียบทุกอย่างตั้งแต่โรงเรียนไปจนถึงรายละเอียดอย่างอื่น“คุณดูสิ ฉันมองผิดตรงไหน มองไม่ออกเลยว่าชิงชิงของพวกคุณจะเป็นอัจฉริยะจริงๆ”คุณแม่ยืนไม่มั่นคง ปากพูดพึมพำ “ไม่มีทางๆ”เธอไปหาสำนักการศึกษาและเจ้าหน้าที่อีกครั้ง การรายงานในครั้งนี้คือสงสัยว่าสถาบันครูหูจะซื้อรายชื่อหลังจากผ่านการตรวจสอบแล้ว จึงคืนความบริสุทธิ์ให้แก่สถาบันคุณแม่ได้พูดอีกว่าเครื่องต้องมีปัญหาแน่เจ้าหน้าที่รู้สึกรำคาญคุณแม่สุดขีด“มีแม่อย่างคุณที่ไหน ไม่อยากให้ลูกสาวของตัวเองประสบความสำเร็จ!”หลังจากความพยายามสองสามครั้ง ผลที่ได้คือผลการแข่งขันของฉันนั้นขาวสะอา

เมื่อกลับมาที่ตัวจังหวัดมีป้ายแขวนไปเกือบทุกที่ ล้วนเป็นการเฉลิมฉลองที่ฉันได้เหรียญทอง ถูกส่งตัวไปชิงเป่ยได้สำเร็จเพราะฉัน อัตราการรับสมัครนักเรียนใหม่ของโรงเรียนจึงเพิ่มขึ้นไม่น้อยแม้แต่คุณพ่อที่หลบหน้าฉันแทบตาย ก็ยังมาหาฉันฉันยังคงนั่งอยู่ในสถาบันของคุณครูหูเหมือนเดิม คอยช่วยงานเล็กๆ น้อยๆคุณพ่อนั่งอยู่ในห้องรับแขกอย่างตื่นเต้น ใช้มือถูกางเกง เช็ดเหงื่อที่อยู่ในมือเป็นครั้งคราวนั่นคือครั้งแรกที่ฉันเห็นรอยยิ้มเอาใจบนใบหน้าของคุณพ่อพอฉันเข้าไป เขาก็ยื่นนมลังหนึ่งที่ซื้อมาให้ฉัน“เสี่ยวชิง พ่ออยากปรึกษาหนูเรื่องหนึ่ง น้องสาวของหนูเรียนคณิตศาสตร์แย่มาก อยากให้ลูกไปช่วยสอนเธอหน่อย ไม่รู้ว่าหนูจะมีเวลาไหม”ฉันเหลือบตาขึ้นมองด้วยความงุนงงคุณพ่อเป็นครูสอนคณิตศาสตร์ไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องให้ฉันไปช่วยสอนน้องสาวด้วยคุณพ่อเกาเส้นผมที่บางตาอย่างเขินอาย“หนูก็รู้ว่าระหว่างคนในครอบครัวเป็นยังไง พ่อสอนน้องสาวของหนูได้ไม่ดี พ่ออดไม่ได้ที่จะใช้คำพูดรุนแรงกับเธอ”ฉันสะอึกเล็กน้อยตอนเด็กคุณพ่อใช้ไม้กวาดไล่ฉันออกมาจากในบ้านใช้ก้อนหินทุบฉัน พูดจากับฉันด้วยคำพูดสกปรกต่างๆ นานาฉันรู้

ก่อนที่จะเข้ารั้วมหาวิทยาลัยดูเหมือนสวรรค์จะเล่นตลกกับฉันจู่ๆ คุณพ่อก็ถูกเปิดเผยว่าเขาปลอมวุฒิการศึกษาผลสอบวิชาคณิตศาสตร์ของเขา แม้แต่สอบผ่านก็ยังทำไม่ได้ไม่แปลกใจเลยที่เขาอยากให้ฉันไปสอนลูกสาวของเขาเวลานี้ ฉันเองก็ตระหนักขึ้นได้ว่า พรสวรรค์ด้านคณิตศาสตร์ของฉัน ถูกถ่ายทอดมาจากคุณแม่แต่รู้สึกว่าตลกสุดๆทุกอย่างในตอนแรกเหมือนเป็นเรื่องตลกขนาดฉันยังตระหนักขึ้นได้ คุณแม่เองก็เช่นกันการโจมตีเช่นนี้ เธอรับไม่ได้แน่นอนเธอจะยอมรับได้อย่างไรว่า สาเหตุที่เกลียดฉันมานานหลายปี แท้จริงแล้วเป็นเรื่องโกหกเธอแก่ลงไปมากฉันเจอเธออีกครั้ง ตอนที่อยู่สนามบินเธอยืนส่งฉันจากที่ไกลพอสมควรฉันได้แต่ทำเป็นมองไม่เห็น และยังคงบอกลากับคุณครูหูไม่ใช่สิ ตอนนี้เป็นคุณแม่หูแล้ว“ที่ปักกิ่งอากาศแห้งมาก หนูอย่าลืมทาโลชั่นเยอะๆ นะ”“ไม่ต้องประหยัดเงินเพื่อแม่ และสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมชั้น...”จนกระทั่งอันเข่อซินมาถึง คุณแม่หูจึงแยกจากฉันอย่างอาลัยอาวรณ์