ตอนที่ฉันไปยังทุ่งดอกไม้ เห็นชายคนหนึ่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าป้ายหลุมศพพี่สาวของฉันอย่างเหนื่อยล้าต่อให้มองไม่เห็นหน้า ฉันก็เดารู้สถานะของอีกฝ่ายได้ทันทีเจ้าของที่คอยดูแลทุ่งดอกไม้พูดว่าลู่จื่อฉือคุกเข่าอยู่ที่นี่มาห้าวันแล้วต่อให้ร่างกายเป็นเหล็ก หากยังคุกเข่าต่อไป ร่างกายก็คงถึงขีดสุดแล้ว[ลู่จื่อฉือ กลับบ้านเถอะ]ฉันวางช่อดอกไม้ในมืออย่างแผ่วเบา แล้วพูดกล่อมชายหนุ่มที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวว่า[พี่สาวเห็นคุณเป็นแบบนี้จะต้องเจ็บปวดใจอย่างมากแน่ ถือเสียว่าปล่อยเธอไปอย่างสงบ อย่าทรมานตนเองแบบนี้อีกเลยได้ไหม?]เขาส่งเสียงหัวเราะเย้ย[ไม่ได้หั่นศพคนที่ทำร้ายเธอพวกนั้นเป็นหมื่นชิ้น อู๋อวี๋จะจากไปอย่างสงบได้อย่างไร?]ฉันคว้าดึงคอเสื้อของเขา ให้เขามองดูหญิงสาวที่ยิ้มแย้มเหมือนดั่งดอกไม้บนป้ายหลุมฝังศพให้ชัดเจน[ดังนั้นเรามาร่วมมือกันเถอะลู่จื่อฉือ จับตัวคนที่เคยทำร้ายพี่สาวด้วยกันเถอะ]คนแรกที่พวกเราจะลงมือหั่นก็คือเมียน้อยจ้าว แล้วก็พ่อแท้ ๆ ของฉันต่อให้รู้ว่าพี่สาวของฉันเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลพ่อของฉันกลับยังคงหลับหูหลับตาข้างหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องที่พี่สาวของฉันถู
Read more