บททั้งหมดของ ความตายพราก แต่รักกลับคืน: บทที่ 11 - บทที่ 17

พ่อของฉันเปิดเผยข่าวการเสียชีวิตของฉัน เงินที่ฟู่หย่วนเชินใช้เพื่อลบกระแสข่าวนั้นไม่ได้ผลอะไรเลยเขาสวมชุดสูทและผูกเนกไทอย่างเรียบร้อย เดินไปงานศพของฉันด้วยท่าทางหยิ่งผยองแม่สามีของฉันเดินเข้ามาประคองเขาอย่างสั่นเทา น้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ“เล่นละครเนียนแบบนี้ คงไม่ตายจริงใช่ไหม”ฟู่หย่วนเชินมองรูปภาพสีขาวดำตรงกลางงานศพ แล้วนวดหว่างคิ้วเขาไม่ได้หลับมาหลายวันแล้ว เมื่อก่อนจะมีฉันคอยกล่อมให้เขานอนหลับอย่างอ่อนโยน ตอนนี้เขาคงยังไม่ชินกับความแตกต่างนี้“ตายก็ตายไป แค่สาวนั่งดริ๊งแค่นั้น ตายไปก็ไม่เสียดาย!”ฉันได้ยินคำดูถูกที่เลวร้ายขึ้นเรื่อย ๆ ของเขา แต่ในใจกลับไม่รู้สึกสะทกสะเทือนอะไรอีกแล้ว มีเพียงความห่วงใยต่อพ่อของฉันที่ยังเหลืออยู่เท่านั้น“พ่อ อย่าให้คนอื่นหัวเราะเยาะสิ เสิ่นอวิ๋นเฉี่ยนไม่มีเหตุผล แล้วทำไมพ่อถึงทำเรื่องไร้สาระตามไปด้วย?”พ่อของฉันทำเป็นไม่ได้ยิน บทเพลงไว้อาลัยดังขึ้นในงานศพ ฟู่หย่วนเชินฟังจนขมวดคิ้วแขกที่มางานส่วนใหญ่เป็นคนของครอบครัวฝ่ายฉัน ทุกคนต่างเมินเฉยและไม่ให้เกียรติฟู่หย่วนเชินแม้แต่น้อย“เสิ่น... อวิ๋น... เฉี่ยน!”สีหน้าของฟู่หย่วนเช

ภาพฟู่หย่วนเชินในงานศพของฉันกลายเป็นข่าวใหญ่ในโลกอินเทอร์เน็ต เขาเก็บตัวไม่ออกไปพบใครอีกเลยฉันมองดูเขาคุ้ยเอาเศษอาหารในถังขยะขึ้นมา แล้วค่อย ๆ กินอย่างเหม่อลอยเศษอาหารบางอย่างยังมีเศษดินจากกระถางต้นไม้ที่เขาเคยทำแตกติดอยู่ด้วย แต่เขาก็ไม่รู้สึกอะไร ยังกินไปพลางบ่นไปพลางเบา ๆ“เฉี่ยนเฉี่ยน ทำไมคุณยังไม่กลับมาทำอาหารให้ผมอีกนะ?”ฉันลอยอยู่บนอากาศ ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงกับสถานการณ์นี้หลังจากที่ฉันตาย จู่ ๆ ฟู่หย่วนเชินก็เริ่มรักฉันขึ้นมาผู้หญิงที่เคยเป็นแค่ยัยสาวนั่งดริ๊งกลายเป็นเหมือนปานแดงสดในเหมือนไวน์แดงบนหัวใจของเขา ทำให้เขาต้องทนทุกข์ทุกวันอย่างไม่รู้จบเขาเริ่มดื่มเหล้าทั้งคืนทั้งวัน ดื่มจนกระเพาะทะลุและเข้าโรงพยาบาล แต่บนใบหน้ากลับมีรอยยิ้มอยู่ด้วย“เฉี่ยนเฉี่ยน ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณแล้ว กลับรีบมาหาผมเถอะนะ”เขาอ้อนวอนกับอากาศอย่างน่าสงสาร และใบหน้ายังมีความรู้สึกเสียใจอยู่ด้วย“เฉี่ยนเฉี่ยน ทำไมดื่มเหล้าแล้วก็ยังไม่เห็นคุณสักทีนะ?”หุ้นของบริษัทฟู่เริ่มดิ่งลงหนัก ผู้ถือหุ้นพากันตั้งคำถามถึงความสามารถในการบริหารงานของเขาฟู่หย่วนเชินกำลังนั่งยอง ๆ ให้อาหารสุนัขจรจั

ทุกการกระทำของฟู่หย่วนเชินมันบ้ามาก จนส่งผลให้ราคาหุ้นของบริษัทตกลงไปด้วยบรรดาผู้ถือหุ้นของบริษัทได้ร่วมกันร้องเรียน พูดจาหว่านล้อมสารพัด จนในที่สุดฟู่หย่วนเชินก็ยอมรับการบำบัดทางจิต“คุณหมอ คุณหมายความว่ายังไง?”ฟู่หย่วนเชินเริ่มอาละวาดในโรงพยาบาล ดูเหมือนว่าแม้แต่ซูชิงฮวนที่คาดการณ์เรื่องต่าง ๆ อย่างรอบคอบ ก็ไม่ได้คาดคิดว่าฟู่หย่วนเชินจะไปเจอกับหมอที่เคยตรวจครรภ์ให้ฉันบางครั้งโชคชะตาก็ช่างน่าแปลก หมอที่เคยตรวจครรภ์ให้ฉันทักทายฟู่หย่วนเชินอย่างสนิทสนม“ลูกของภรรยาคุณเป็นอย่างไรบ้าง?”“ไม่ได้บอกว่าไม่มีลูกหรอกเหรอ?”สีหน้าของหมอแสดงถึงความอึดอัด เหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผากไม่หยุดฟู่หย่วนเชินตบหน้าตัวเองสองทีเพื่อบังคับตัวเองให้ใจเย็นลงเขาดึงผมตัวเอง มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ก็สั่น“ช่วยผมตรวจสอบหมอที่ทำการผ่าตัดให้อวิ๋นเฉี่ยนที”ฉันหัวเราะเยาะในใจ รู้หลังจากฉันตายแล้ว เขาเพิ่งกลับมามีสติเหรอ?ฟู่หย่วนเชินใจเย็นลงอย่างรวดเร็ว เขาทักทายหมอของฉันอย่างสุภาพเรียบร้อย ยกเว้นตอนก้าวสะดุดเดินออกจากโรงพยาบาล เขาก็แทบไม่ต่างจากปกติเลยเขาคลุ้มคลั่งอีกครั้ง รีบเหยียบคันเร่งเพื่อไปหาพ่อข

ในขณะที่วิดีโอของงานแต่งงานกำลังเป็นกระแสบนโลกออนไลน์ ฟู่หย่วนเชินก็กลับไปที่บ้านของเราเขายืนอยู่หน้าชุดสูทและกำลังรีดชุดสูทอย่างตั้งใจ ไม่รู้คิดอะไรอยู่ร่างกายของฉันรู้สึกเหมือนได้รับการปลดปล่อยจากการกักขัง น่าจะสามารถออกไปได้ในไม่ช้าฟู่หย่วนเชินฉีดสเปรย์ใส่ผม เปลี่ยนเป็นชุดสูทที่ใส่ในวันแต่งงานตัวนั้น และใส่แหวนที่ขอฉันแต่งงาน“เสิ่นอวิ๋นเฉี่ยน ผมมาขอคุณแต่งงานแล้ว”เขาพูดด้วยเสียงนุ่มนวล แต่ฟังแล้วกลับทำให้ฉันขมวดคิ้วมันช่างน่าเศร้า!ฟู่หย่วนเชินกระโดดลงจากตึกสูง เมื่อศพถูกพบ ก็ไม่สามารถจำหน้าเขาได้อีกแล้วในแดนภูต ฉันยืนมองดูฟู่หย่วนเชินวิ่งมาหาฉันที่ขอบสะพานไน่เหอฉันไม่ลังเลที่จะข้ามไปเกิดใหม่ก่อนเขา และแม้ว่าเขาจะร้องเรียกก็ไม่หันกลับไปฟู่หย่วนเชิน นี่เป็นครั้งแรกที่คุณวิ่งมาหาฉันและนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันปฏิเสธที่จะวิ่งไปหาคุณเราจะไม่มีวันพบกันอีก