Lahat ng Kabanata ng The Rebirth of Love: Kabanata 71 - Kabanata 80

Parang nag-iba ang mundo, ang pamilyar na tanawin ng lungsod ay naglabo at naging isang abstract na canvas ng umiikot na kulay at nakapipinsalang mga hugis. Natisod si Ruan paatras, ang kanyang kamay ay awtomatikong umabot upang patatagin ang kanyang sarili sa magaspang na pader na bato ng eskinita. Ang kanyang puso ay bumubog sa kanyang mga tadyang, isang mabilis na pagtambulin na sumasalamin sa kaguluhan sa kanyang kalooban.Para bang hinugot ang lupa sa ilalim niya, iniwan siyang nakasabit sa isang nakakapanghina na kawalan. Ang hangin, na minsan ay nag-aalab sa ingay ng buhay sa lungsod, ay ngayon ay makapal at mabigat, na dumadampi sa kanya na parang isang pisikal na timbang.Napakasensitibo niya, napakabantay. Nagtayo siya ng kuta sa paligid niya, isang santuario laban sa mga kalupitan ng mundo. Akala niya sapat na iyon. Akala niya kaya niyang protektahan siya mula sa kadiliman na kumitil sa kanyang sariling pamilya, ang kadiliman na nag-iwan sa kanya ng isang ulila, isang nag-i

Ang silid ng ospital, na minsan ay isang malinis na kanlungan ng kaluwagan, ay parang isang bilangguan ngayon. Nakaupo si Ruan sa tabi ng kama ni Althea, ang kanyang mga mata ay nakatitig sa kanyang mukha, isang bagyo ng mga emosyon ang umiikot sa kanyang kalooban. Ang kaluwagan na kanyang nadama sa kanyang himala na paggising ay mabilis na napalitan ng isang nakakapanlalamig na pagkabalisa. May mali, malalim na mali.Ang mga mata ni Althea, na karaniwang kumikislap ng init at pagiging masungit, ay walang laman na ngayon, ang kanilang lalim ay walang pamilyar na kislap. Ang kanyang ngiti, na minsan ay isang tanglaw ng kagalakan, ay parang pinilit, halos mekanikal. Ang paraan ng kanyang paggalaw, ang paraan ng kanyang pagsasalita, lahat ay parang…hindi tama. Para bang nakatingin siya sa isang perpektong replika, isang walang kamali-mali na paggaya, ngunit ang kaluluwa, ang kakanyahan, ay nawawala.Kilala niya si Althea nang maraming taon. Nagbahagi sila ng tawanan, luha, pangarap, at i

Ang silid ng ospital ay isang kanlungan ng mga mahinang bulong at malinis na katahimikan. Nakaupo si Ruan sa tabi ng kama ni Althea, ang kanyang ulo ay nakayuko, ang kanyang mga kamay ay mahigpit na nakahawak sa kamay nito. Nandoon na siya ng ilang oras, ang kanyang kalungkutan ay isang mabigat na balabal na nakabalot sa kanya, sinasakal siya sa bigat nito.Nawala na niya siya. Ang kanyang Althea. Ang kanyang lahat.Ang aksidente ay isang malabo, isang malupit na pag-ikot ng kapalaran na nag-agaw sa kanya sa isang kisap-mata. Naalala niya ang huling pagkakataon na nakita niya siya, ang kanyang mukha ay nagniningning sa kaligayahan, ang kanyang mga mata ay kumikislap ng pag-ibig. Napakasaya nila, ang kanilang mga kamay ay magkakaugnay, ang kanilang mga puso ay tumitibok nang magkasabay. Pagkatapos, ang pagsipol ng preno, ang nakakasakit na pagbagsak, ang katahimikan na sumunod, isang katahimikan na parang isang nakabukas na sugat sa kanyang kaluluwa.Hawak niya siya sa kanyang mga bisi

Ang silid ng ospital ay isang malungkot, malinis na paalala ng trahedyang naganap. Nakaupo si Ruan sa tabi ng kama, ang kanyang mga mata ay nakatitig sa babaeng nakahiga roon, ang kanyang mukha ay isang maskara ng katahimikan, ang kanyang paghinga ay mababaw at pantay. Si Althea iyon, ang kanyang Althea, ngunit hindi naman talaga.Nakita niya ang pagbabago, ang banayad na paglilipat sa kanyang kilos, ang paraan ng pagtingin ng kanyang mga mata na parang may alam na hindi pa niya nararanasan kailanman. Nadama niya ito sa kanyang paghawak, isang lamig na pumalit sa init na kanyang palaging kilala. Si Ariadne iyon, ang kanyang Ariadne, na nakulong sa katawan ni Althea.Napakadesperado niyang hanapin siya, ibalik siya mula sa libingan. Nanalangin siya, naghanap siya, kumapit siya sa isang piraso ng pag-asa na maaaring siya ay buhay pa rin. At pagkatapos, bumalik siya, ngunit hindi tulad ng kanyang inaasahan.Siya ay isang pagsasama ng dalawang kaluluwa, isang nakakagambalang, imposibleng

Sumisikat ang araw sa bintana ng nursery, naghahagis ng mainit na sinag sa dalawang kuna na magkatabi. Isang mahinang tunog ng pag-iyak ang pumuno sa hangin, isang simponya ng walang-sala na kasiyahan. Nakatayo si Ruan sa tabi ng bintana, ang kanyang puso ay umaapaw sa pag-ibig na kanyang inisip na hindi na niya mararanasan muli.Tumingin siya kay Ariadne-Althea, ang kanyang mukha ay payapa habang karga niya ang kanilang bagong panganak na anak na babae. Siya ay isang bagyo ng mga emosyon mula nang dumating ang mga kambal, isang halo ng kagalakan, pagod, at isang tahimik na kasiyahan na nagmumula sa kanya na parang isang tanglaw ng liwanag.Tinago niya ang katotohanan ng kanilang pagsasama. Walang nakakaalam na ang babaeng kanyang minamahal, ang babaeng kanyang asawa ngayon, ay isang sisidlan para sa dalawang kaluluwa, isang nakakagambalang paalala ng trahedyang naganap. Tinago niya ito, hindi dahil sa takot o kahihiyan, kundi dahil sa pag-ibig at paggalang.Natuto siyang mag-navigate