All Chapters of ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว: Chapter 321 - Chapter 330

ดูเหมือนว่าหัวใจของฉัน จะถูกดึงด้วยอะไรบางอย่างอย่างที่โจวฟางพูด มันเป็นจิตใต้สำนึกและไม่รู้ว่ามาจากไหนเมื่อเห็นความเศร้าโศกบนสีหน้าของเขา ฉันจึงเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณ ย่องขึ้นเขย่งเท้าและเอื้อมมือไปยีผมเขาอย่างสบายใจแต่พอมือยื่นออกไปได้ครึ่งทาง ฉันก็หยุดนิ่งกลางอากาศ เมื่อสบตากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขา ฉันจึงปลอบใจเขาเบาๆ ว่า “โจวฟาง เธอจะไม่โทษคุณหรอก”ชั่วขณะหนึ่ง แสงสว่างวาบขึ้นในดวงตาของเขา แต่ทันทีที่มือของฉันหยุดลง เขาก็กลับมาเฉยเมยเช่นเคย “คุณไม่ใช่เธอ คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอคิดอย่างไร?”“เพราะฉันเคยผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้ว”ฉันลดสายตาลงเล็กน้อย ความขมขื่นปรากฏขึ้น “พวกเราต่างก็มีชีวิตที่ดี… จนกระทั่งจู่ๆ เราก็สูญเสียพ่อแม่ไป และต้องดิ้นรนเอาตัวรอดด้วยตัวเอง เพียงเพื่อจะดำเนินชีวิตต่อไป”ฉันเงยหน้ามองเขาอีกครั้งและยิ้มอย่างอ่อนโยน “ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะไม่โทษคุณ และฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะโทษคุณเช่นกัน”คนที่มีชีวิตที่ยากลำบาก ย่อมเข้าใจกันดีเขาสามารถรอคอยมาหลายปีแล้ว ซึ่งก็เพียงพอแล้วเขาค่อนข้างจะซาบซึ้งใจ ไม่ค่อยมีอารมณ์รุนแรงเหมือนเดิม “หลายปีที่ผ่านมา… คุณลำบากหรือเป

ฉันตกใจ “? ”"คุณเชื่อฉันไหม"โจวโม่นั่งขัดสมาธิบนโซฟาด้วยสีหน้ามั่นใจ "ตอนนี้เขากำลังต่อสู้กับตัวเอง เขาชอบคุณ แต่เขากลัวที่จะชอบคุณ"ฉันยิ้มและพูดว่า "อย่าเดามั่วสิ คนที่เขาชอบคือเสิ่นชิงหลี่ แค่เพราะว่าพวกเรามีคิ้วและดวงตาที่คล้ายกัน...""ไม่จริงหรอก!"โจวโม่แย้งว่า "พี่ชายฉันไม่ใช่คนแบบนั้น หลายปีที่ผ่านมามีคนมากมายที่เหมือนพี่ชิงหลี่มากกว่าคุณ แต่เขาไม่เคยเหลียวแลด้วยซ้ำ ไม่ใช่ว่าฉันพูดไม่ดีเกี่ยวกับเขาแต่เขาไม่เคยทำอะไรโดยไม่มีเหตุผล ถ้าเขาไม่มีความรู้สึกต่อคุณ ทำไมเขาถึงคอยช่วยเหลือคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า"“นั่นเป็นเพราะว่า…”ฉันพยายามโต้แย้งกลับแต่ก็พบว่าตัวเองพูดไม่ออกเมื่อพูดไปครึ่งประโยคเหตุการณ์ของจินซื่อเจี๋ย และแม่เสิ่นบังคับให้ฉันคุกเข่าในหิมะ… ดูเหมือนว่าเราจะไม่ได้กำลังช่วยเหลือซึ่งกันและกันหลังจากนั้น เขาไม่ได้ขอให้ฉันสัญญาอะไรกับเขา……เมื่อฉันจากไป ฉันยังคงเหม่อลอยเล็กน้อยเมื่อวานนี้ คุณย่าตั้งใจจะจับคู่เรา และวันนี้ โจวโม่ก็เล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังอีกครั้งไม่ว่าใครจะตั้งใจแค่ไหน พวกเขาก็ยังคงได้รับผลกระทบอยู่ดีฉันไม่คาดคิดว่า จะได้เห็นรถคัลลิแนนที่คุ้นเค

นี่เป็นครั้งแรก ที่เห็นโจวฟางมีท่าทางแบบนี้ฉันบอกไม่ถูกว่าเป็นเพราะความตึงเครียด ความตื่นเต้น หรือความตื่นตระหนกกันแน่...โดยรวมแล้ว นี่ไม่เข้ากับภาพลักษณ์ดื้อดึงและไม่แคร์ใครที่เขามักจะโชว์ออกมาเลยสักนิดในขณะนั้น ฉันเห็นฟู่ฉีชวนสมัยก่อนในตัวเขาในชั่วขณะหนึ่ง ฉันยิ่งเยือกเย็นขึ้น แม้กระทั่งไร้ความรู้สึก เก็บทุกความรู้สึกที่เกือบจะผลิบานออกมาไว้ และหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว"อืม คุณพูดต่อเลย"โทรศัพท์ของโจวฟางยังไม่ได้กดวางสาย เขาก้าวใหญ่เข้ามาแล้วใช้มือเดียวกอดฉันไว้ในอ้อมแขน ไม่ว่าจะขัดขืนยังไง เขาก็จับฉันเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยปลายสายพูดสองสามคำ และเขาพูดเบาๆ ว่า "ฉลาดกว่านี้หน่อย อย่าถูกคนอื่นหลอกไป ฉันจะไปที่นั่น หลังจากที่ฉันเกลี้ยกล่อใคนก่อน"เมื่อพูดจบ เขาก็วางสาย ยัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็บีบแก้มฉันโดยไม่บอกกล่าว ทำให้หน้าฉันบิดเบี้ยวขณะถอนหายใจอย่างหงุดหงิด "คุณวิ่งหนีทำไม? คุณได้ฟังสิ่งที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้หรือเปล่า?""ปล่อยฉัน""...เอ่อ..."บางทีวิธีที่เขาจับแก้มฉันด้วยท่าทางขำ ๆ นั่นทำให้รู้สึกขบขันเล็กน้อย เขาหัวเราะในลำคอและยังคงจับแก้มเอาไว้ โดยที

ก่อนที่ฉันจะพูดได้ หญิงชราก็โกรธขึ้นมาทันที!เธอจ้องไปที่แม่เสิ่นด้วยสีหน้าโกรธจัดและพูดว่า "ใครให้ความกล้าเธอมาไล่แขกที่บ้านของฉัน?""คุณย่า ไม่เป็นไรค่ะ!"ฉันจำได้ว่าโจวฟางบอกว่า ร่างกายของคุณย่าไม่สามารถทนต่อความสุขและความเศร้าโศกได้ และฉันก็ได้ปลอบใจเธออย่างรวดเร็ว "ฉันควรจะกลับไปอยู่แล้ว แต่หลังจากนั้น... โจวฟางควรพาคุณหนูเสิ่นกลับมาพบคุณ"ในสถานการณ์ที่ทุกคนในครอบครัวมารวมตัวกัน เพื่อยืนยันความสัมพันธ์แบบนี้ ฉันเป็นคนนอก จึงไม่ควรอยู่ที่นี่คุณย่ายังอยากรั้งฉันไว้ แต่เมื่อเห็นว่าฉันยืนกราน เธอจึงไม่พูดอะไรอีกฉันเก็บสัมภาระก่อนจะลงไปข้างล่างในตอนเช้า และไม่นานก็กลับลงมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของฉัน แม่เสิ่นพาฉันออกจากบ้านและพูดด้วยความรังเกียจ เมื่อฉันไปถึงระยะที่คุณย่าจะไม่ได้ยิน"ถ้าไม่มีเรื่องอะไรอีกในอนาคต ก็อย่ามาที่นี่อีก ตระกูลเฉินของเราไม่ใช่ว่าใครหน้าไหนจะมาตีสนิทได้""คุณนายเสิ่น"ฉันไม่ได้หยุดเดินและไม่ได้มองเธอด้วย ฉันแค่ตอบการสนทนาอย่างใจเย็น“ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉัน คุณต้องการจะกำจัดฉันในฐานะอดีตภรรยาแทนลูกสาวอันล้ำค่าของคุณ ตั้งแต่แรกเริ่ม เราอยู่คนละฝ่ายกัน

แม้ว่าพรมนุ่มๆ จะปกคลุมพื้นทางเดิน แต่ความเจ็บปวดจากช่วงเวลาที่กระดูกก้นกบของฉันกระแทกพื้นอย่างแรง นั่นทำให้สมองที่มึนงงของฉันกลับมามีสติเล็กน้อยคนที่พาฉันขึ้นมาคือฟู่ฉีชวนฉันจำผิดคนจริงๆบางทีฟู่ฉีชวนอาจสัมผัสได้ถึงการต่อต้านของฉัน จึงตกตะลึงชั่วขณะ จากนั้นก็หันหลังให้กับแสงและยิ้มเยาะ "คุณตั้งใจที่จะคบกับเขาอีกไหม? รอวันที่เขาจะแต่งงานกับคุณหนูใหญ่เสิ่น คุณสามารถเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้พวกเขา?"ปากของโจวฟางมักจะพูดจาดูถูกเสมอ “คุณกำลังพูดจากประสบการณ์ส่วนตัวหรือเปล่า”ด้วยขาที่ยาวของเขา เขาเดินเข้ามาเพียงไม่กี่ก้าว ช่วยพยุงฉันขึ้นจากพื้น และมองไปที่ฟู่ฉีชวนด้วยรอยยิ้มจางๆ "ประธานฟู่ ขอตัวก่อนนะครับ ไม่ต้องเดินมาส่ง"มือของฟู่ฉีชวนกำแน่น เพื่อระงับความโกรธ “คุณควรมุ่งความสนใจไปที่เสิ่นชิงหลี่แทน หร่วนหนานจือเป็นของฉัน”“เธอไม่เคยเป็นของใคร”น้ำเสียงของโจวฟางสงบ "เธอคือตัวเธอเอง"สายตาของฟู่ฉีชวนมืดมนลง เขาเอื้อมมือมาหาฉัน โดยทำท่าทีประนีประนอมที่สุดที่เขาเคยทำมาในชีวิตเขาคิดว่าตัวเองกำลังประนีประนอม "ฟังนะ อย่าดื้อดึง คุณกับเขาไปด้วยกันไม่ได้หรอก กลับบ้านกับฉันเถอะ""ไม่ว่าจ