All Chapters of ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว: Chapter 261 - Chapter 270

เจียงไหลไม่ค่อยจะจริงจังกับเรื่องต่างๆ มากนัก และความรู้สึกไม่สบายใจที่อธิบายไม่ถูกก็ผุดขึ้นในใจของฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังจะแตกสลายฉันมองเจียงไหลอย่างมั่นใจ เม้มริมฝีปากเบาๆ แล้วพูดว่า "ฉันเตรียมใจไว้แล้ว เธอบอกฉันได้นะ""จริงๆ แล้ว....."เจียงไหลพูดด้วยความยากลำบาก กัดฟัน และในที่สุดก็กระแอมในลำคอ: "ตอนเธออยู่มหาวิทยาลัย คนที่พาเธอไปที่คลินิกของโรงเรียนและนำอาหารมาให้เธอไม่ใช่ฟู่ฉีชวน"ไม่ใช่ฟู่ฉีชวนเหรอ?หัวของฉันสั่นไปชั่วขณะ และมีพื้นที่ว่างๆ ลอยผ่านไป ทำให้ฉันตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ฉันใช้เวลานานพอสมควรในการฟื้นตัว แต่รู้สึกเหมือนมีหินหนักๆ กดทับหน้าอกของฉัน เสียงของฉันสั่นเครือเมื่อถาม “เธอแน่ใจเหรอ?”ลึกๆ แล้ว ฉันรู้แล้วว่ามันเป็นความจริงเจียงไหลรู้ว่าเรื่องนี้มีความหมายกับฉันมากเพียงใด ถ้าเธอไม่แน่ใจ เธอคงไม่บอกฉันเพียงแต่...ความรักของฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมาคืออะไรเจียงไหลพยักหน้าและพูด "อืม"“แล้ว... คนที่ช่วยเหลือฉันจริงๆ...”ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยายามพูดอย่างใจเย็น “เป็นรุ่นพี่ลู่เหรอ?”เจียงไหลหยุดชะงัก “เธอรู้ได้ยังไง?!”“ไม่น่าแปลกใจเลย...”

เวลาเหมือนจะหยุดเดินไปชั่วคราวลู่สือเยี่ยนเอื้อมมือมาลูบหัวฉัน เสียงของเขาก้องกังวานอย่างสงบ"คนที่ฉันอยากออกเดทด้วยในคอนเสิร์ตครั้งนั้นคือคุณ....""คนที่รอให้หย่าร้างก็คือคุณเช่นกัน""และคนที่ฉันรักมาเป็นเวลา 20 ปีก็คือคุณอย่างไม่ต้องสงสัย"เสียงของเขาสงบและนิ่ง แสดงถึงความมุ่งมั่นและความพากเพียรที่ไม่อาจสั่นคลอนได้ ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาสดใสและน่าดึงดูด "หนานจือ ตลอดมามีเพียงคุณเท่านั้น ไม่มีใครอื่นอีก"หัวใจของฉันรู้สึกเหมือนถูกดึงด้วยแรงบางอย่างและด้วยเหตุนี้ คลื่นแห่งความตื่นตระหนกและความรู้สึกไร้หนทางก็พุ่งพล่านเข้ามาหาฉันในตอนแรก เมื่อใครสักคนอย่างฉันเป็นที่รักและห่วงใยอย่างแท้จริง ปฏิกิริยาแรกคือฉันไม่คู่ควรฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีอารมณ์ผสมปนเปและปฏิเสธโดยสัญชาตญาณว่า "จะเป็นฉันได้ยังไง คุณรู้จักกันมาหลายปีแล้ว และเราก็แค่...""คุณจำได้ไหมที่ฉันบอกคุณว่าฉันไม่ได้กลับไปที่ตระกูลลู่จนกระทั่งฉันอายุได้แปดขวบ"ลู่สือเยี่ยนอธิบายอย่างช้าๆ และยกข้อมืออันสวยงามของเขาขึ้นมาตรงหน้าฉัน เผยให้เห็นเชือกสีแดง "ก่อนที่จะถูกนำตัวกลับไปที่ตระกูลลู่ ฉันอยู่ที่หนานเฉิง คุณยังจำเ

ทันทีที่ฉันยืนอยู่ข้างนอกอำเภอ ฉันรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเดิมทีเจียงไหลต้องการอยู่เป็นเพื่อนฉัน แต่ฉันปล่อยให้เธอกลับไปก่อนฉันเริ่มการเดินทางนี้เพียงลำพัง และตอนนี้ ฉันควรจะจบมันเพียงลำพังเช่นกันฉันมองดูรถที่วิ่งผ่านไปมาบนท้องถนน และคู่รักที่เข้าออก บางคนแต่งงาน บางคนหย่าร้างมันง่ายที่จะบอกความแตกต่างคนที่ยิ้มคือคู่บ่าวสาว ในขณะที่คนที่หน้านิ่งเฉยหรือดูถูกซึ่งกันและกันคือคนที่หย่าร้างความสัมพันธ์ที่พังทลายมักจะไม่จบลงด้วยดีโชคดีที่นี่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับฟู่ฉีชวนและฉันเขาไม่มีความรู้สึกต่อฉันเลย และฉันก็รักเขามาเพียงแปดปีเพราะความเข้าใจผิดสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็คือฟู่ฉีชวนไม่ได้มาคนเดียวเขาเดินลงจากรถมายบัคสีดำเงาวับ ตามด้วยเสิ่นซิงหยูสีหน้าของเขาเย็นชาและเฉยเมยเหมือนเคย ไม่แสดงสัญญาณใดๆ ว่ามีสิ่งผิดปกติ เขาพูดด้วยมือข้างหนึ่งที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง "ไปกันเถอะ"น้ำเสียงของเขาดูเป็นกันเอง มากกว่าจะบอกว่ากำลังชวนไปกินข้าวมากกว่าจะหย่าร้างนั่นเป็นตัวอย่างของธรรมชาติที่ปราศจากความเสแสร้งของเขา"โอเค"ฉันก้มตาลงและพยักหน้าเมื่อเสิ่นซิงหยูกำลังจะตามเข้า

ฉันกับเจียงไหลคิดเรื่องนี้อยู่พักหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าจะมีใครทำเรื่องดีๆ เช่นนี้"ลืมไปเถอะ อย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้ตอนนี้ การเปิดประตูเพื่อทำธุรกิจ การมีออเดอร์เป็นสิ่งที่ดี"เจียงไหลมองโลกในแง่ดีขณะที่เธอยืดตัวอย่างขี้เกียจ “มีคนมาสัมภาษณ์เร็วๆ นี้ เธอพร้อมไหม? อยากร่วมสัมภาษณ์กับฉันไหม?”"ได้"ฉันตกลงมีหลายอย่างที่ต้องทำเมื่อบริษัทใหม่เปิดขึ้นแค่ฉันกับเจียงไหลทำงานไม่หยุดตลอด 24 ชั่วโมงไม่เพียงพอการจ้างงานเป็นเรื่องเร่งด่วนระหว่างการสัมภาษณ์ เจียงไหลรับผิดชอบในการถามคำถาม ในขณะที่ฉันรับผิดชอบแค่การทบทวน เราสามารถตัดสินใจร่วมกันในภายหลังฉันคิดว่าสองสามคนแรกโอเค แต่ฉันบอกไม่ได้ว่าดีตรงไหนจนกระทั่งมีหญิงสาวผลักประตูเปิด โค้งตัวเล็กน้อยให้เรา นั่งลงอย่างเชื่อฟัง และแนะนำตัว "สวัสดี ฉันชื่อโจวโม่...."ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับท่าทางไร้เดียงสาของเธอเสมอเมื่อเธอพูด สายตาของเธอหันมาทางฉันเป็นครั้งคราว ดวงตาที่เปียกชื้นของเธอเป็นประกายสดใสเจียงไหลรู้สึกขบขันและถามเธอว่า “คุณรู้จักประธานหร่วนของเราไหม? หรือคุณแค่คิดว่าเธอสวยเกินไป?”“ประธานหร่วน...”เธอยิ้มอย่างเขินอายและถามอย่างระมั

เมื่อแม่เสิ่นปรากฏตัวที่สำนักงาน หน้าอกของเธอยังคงไม่เท่ากันเล็กน้อย ซึ่งบ่งบอกว่าเธอกำลังวิตกกังวลใครๆ ก็บอกได้ในทันทีว่าเธอใส่ใจลูกสาวของเธอ เสิ่นซิงหยูมากเพียงใดไม่ต่างอะไรกับการปกป้องอัญมณีอันล้ำค่าเสิ่นซิงหยูเห็นผู้สนับสนุนของเธอเข้ามาและยื่นปากออกมา ดูเหมือนว่าเธออยากจะร้องไห้ "แม่ ฉันสงสารเธอที่หย่าร้างและจะช่วยอุดหนุนธุรกิจของเธอ เธอถึงกับเรียกฉันว่าหมากับเพื่อนของเธอด้วยซ้ำ"แม่เสิ่นขมวดคิ้วและจ้องมองฉันอย่างโกรธเคือง "หร่วนหนานจือ อย่าไม่รู้จักบุญคุณกันเกินไปนะ! ขอโทษลูกสาวของฉันเดี๋ยวนี้!""ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น"เจียงไหลไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป "การไม่รู้จักบุญคุณหมายความว่ายังไง? ใครเป็นคนขอร้องให้ลูกสาวของคุณอุดหนุนธุรกิจของเรา ฉันบอกไปแล้วว่าเราไม่รับออเดอร์ เธอจะยืนกรานอย่างไม่ลดละ""แล้วเธอคิดว่าเธอเป็นใคร ถึงกล้าพูดกับฉันแบบนี้?”หลังจากพูดจาเหยียดหยาม สายตาของแม่เสิ่นก็จับจ้องมาที่ฉัน เต็มไปด้วยความคุกคาม "หร่วนหนานจือ คราวที่แล้ว ฉันปล่อยให้เธอออกไปเพราะไว้หน้าเธอ ถ้าวันนี้เธอควบคุมปากไม่ได้ ฉันจะทำให้เธอหายไปจากเมืองเจียงเฉิง"เจียงไหลที่ไม่เคยยอมแพ้ต่อการ