Lahat ng Kabanata ng Satrikana Series 1: Heart’s Desire : Kabanata 21 - Kabanata 30

From me:How did you know na nandoroon ako? You’re my stupid stalker, huh!I’m lying in bed now after what happened yesterday. I just woke up and haven’t taken care of myself yet, but my phone rang and I saw a text from Kerus. The questions that were on my mind before I went to sleep ay tinatanong ko na sa kaniya.From Kerus:Sa dami ng nangyayari dito sa lungsod natin. Isisingit ko pa sa oras ko ang pang-istalk sa ’yo?I raised my eyebrow.From me:yes! kaya nandoon ka kaagad! indenial!From Kerus:Hey, excuse me. Saktong nasa mall ako and why don’t you check your live kagabi? Nagcaption ka ng location mo. Nang makita ko ang live ko kagabi na naka-only me ngayon ay bigla akong napabangon sa kama dahil sa kakahiyan. Imbis na sumigaw dahil sa inis, sinapa ko na lang ang gamit na nasa paahan ko. Pero nang makita kong gitara ko ’yon, mabilis akong napabalikwas upang saluhin.Napahinga ako nang malalim at muling inayos ang pagkakapatong sa aking kama. Bakit ba nandirito ito? Kolehiyo p

“Reagan, kingina mo! Kapag nahabol kita, susungalngalin ko ’yang bunganga mo!” sigaw ko sa kaniya.Sino ba namang hindi magagalit? Tinakbo ’yong cellphone ko habang kausap ko si Kuya Aecus. May pinapabili ako sa labas pero kaming mga estudiyante ay bawal lumabas kaya inutos ko na lamang sa kuya ko. Itong si Reagan, por que magkaclose sila ni kuya, ang tapang-tapang na. Akala mo ikinatutuwa ko. “May UTI ka, Ae. Bawal sa ’yo ang pinapabili mo sa kuya mo. Magtubig ka na lang tuwing break time nang guminhawa ’yang kidney mo!”Sa inis ko ay kinuha ko ang sapatos ko. Ibabato ko sana sa kaniya nang may pumigil sa aking kamay. “Oops! Mahal ’yan.”Nakita ko si Adi na nakataas ang kilay sa akin. Ngumuso ako sa kaniya at tinuro si Reagan. Nang makita niyang may nakalolokong ngisi sa kaibigan namin, agad niya itong sinamaan ng tingin.“Ano na namang kalokohan ang nasa isip mo, Reagan?” animong nanay ko kung magtanong. “Nahulog lang cellphone mo no’ng nagbasketball kayo, kawat ka agad, ah!”“K

“Bakit si Miss Satrikana pinayagan magtake ng exam kahit late siya? Akala ko ba bawal ang late?” taas-kilay na tanong ni Reian. Nagpunas ako ng pawis at tinignan siya dahil sa kaniyang parinig. Nilipat ko ang tingin sa professor namin. Tumaas ang isang kilay nito at matalim na tiningnan ang kaklase ko. “What did you say, Miss Davis?” seryoso ang boses ng guro. “Hindi mo ba narinig na valid reason ang sinabi niya?” she shook her head, halatang dismayado. “First semester pa lang pinapakita mo na agad ang ugali mo. Hindi ka makalalamang sa ganiyang way mo, hija.” I suddenly felt embarrassed and sensed the unfairness because it seemed Reian was right. I was late and couldn’t take the exam. I was late to class because the principal asked me to help sweep the trash in the hallway earlier. Our school has visitors today. It would be embarrassing if the place was dirty. And it’s even more embarrassing dahil mismong principal pa namin ang naglilinis. “Paano naman kaming sobrang aga gumising,

“I submitted my lesson plan along with my classmates. I handed it to the President just as you instructed, prof,” I told our teacher in a serious tone.I thought he was joking when he said that I hadn’t submitted anything. But when I realized he was serious, I couldn’t smile anymore. I was sure I submitted it together with my classmates’ lesson plans.“I didn’t receive anything from you, Miss Satrikana. As soon as your class President gave me the submissions, I immediately started checking,” he replied, also in a serious tone.I looked at our President. He frowned, not knowing what to explain. He was probably wondering as well where my lesson plan went.“Professor, I didn’t remove any lesson plans. I submitted everything, kasama ko pa nga po si Reian, e,” he said, sincerity evident in his voice.Masama kong tiningnan si Reian. Nanlaki ang mga mata niya at nagulat lalo na nang masalubong niya ang mga mata ko. “Paanong hindi mawawala? Kasama niya si Reian! Malikot ang kamay niya!” I ac

“Hanggang ngayon ay hindi ka pa rin nakakahanap ng regalo para sa birthday ng kapatid mo?” tanong ni Reagan sa akin. Kapapasok niya lang sa classroom at binungad ko agad sa kaniya ang paulit-ulit kong tanong. Nilagay niya ang bag sa upuan saka siya umupo. Nagsalong-baba at tinitigan ako. Nagawa ko pang ngumiwi dahil tinaas niya ang isa niyang kilay. I rolled my eyes at him. “Lahat ng gamit ay mayroon si Bridelle. Anong gamit ang p’wede kong iregalo sa kaniya na wala siya?” “Didn’t the word ‘boyfriend’ come to your mind?” Ginulo ko nang mahina ang buhok niya dahil sa naging sagot. Sumimangot siya at muling inayos ang buhok na hindi nagbabago ang puwesto. “She’s only high school student! Bawal pa sa kaniya ’yon!” nakasimangot kong tugon na ikinatawa niya nang mahina. ”Give her a gift that you know she will like. Magkapatid kayo and you know her interests. I’m sure she’ll appreciate and value it because it came from you. I know how important you are to Bridelle, Aerthaliz. Hu