All Chapters of My Stupid Mafia Boss: Chapter 1 - Chapter 10

CHAPTER 0NE. “Hindi ko maintindihan ang sinasabi niyo. Walang Natasha Sandrino dito. Ako lang ang solong nakatira sa apartment na ‘to,” mahabang paliwanag ni Jaymee sa mga lakakeng bigla na lamang sumulpot sa kanyang apartment. “Sumama ka sa amin, hinihintay ka na ni Don Jaime. Siya na ang bahalang mag-paliwanag sayo,” anito na para bang hindi narinig ang sinabi niya. “At bakit naman ako sasama sa inyo?” humalukipkip siya. Bakit naman siya sasama sa mga taong hindi niya naman kilala? Saka kanina pa siya nito sinasabihan na isa siyang tagapagmana ng isang malaking organisasyon. Hello? Renta nga nitong apartment hindi siya makapag-bayad buwan-buwan eh. Tanging part-time job lang din ang bumubuhay sa kanya at nagtutustos ng pag-aaral niya ng Senior High. Panty nga hindi siya makabili-bili eh. Paano siyang magiging tagapag-mana? Ang isang ulilang Jaymee Santillo ay mahirap pa sa daga. Kaya sa mga naisip, humagalpak ng tawa si Jaymee. “Walang Natasha Sandrino dit

CHAPTER THREE. *Smoke from pipe* Isang matandang lalake ang nakatalikod at nakaharap sa bintana habang hinihipak ang isang mahabang pipa. Base sa suot nitong flopped hat at all white american suit, hindi pa rin mapagkakamalan na nasa singkwenta y sinco anyos na ang matanda. Kumikinang din ang singsing nitong may black heart-shaped na bato na nakasuot sa hintuturo nito. Isang lalake ang lumapit sa matanda kapagkuwa’y yumuko at nilagay ang kanang kamay sa dibdib tanda ng mataas na pag-galang dito. “Master-” “Oh, KC. Gising na ba si Natasha?” kahit na matanda na, baritono pa rin ang boses nito. “Yes, Master.” “Nasaan na siya?” sa mga pagkakataong iyon ay humarap na kay KC ang matanda. Sa kabila ng edad nito ay wala man lang itong wrinkles sa mukha. “Nasa kwarto niya po, nagpapahinga. Wala pa siyang alam sa nangyayari.” “Ganun ba? Iharap mo kaagad siya sakin kapag okay na siya.” “Yes, Master,” pagkasabi nun, mabilis na ring tumalikod si KC para iwan ang

CHAPTER FIVE. Makikita sa isang sulok ng kalsada ang isang itim na kotse na nakaparada. Sakto lang ang pagtatago nito sa madilim na lugar para lamang hindi makita kung sino man ang lalabas mula sa mansion. Mula doon ay nakatanaw ang apat na di-kilalang lalake. “Nakauwi na pala ang tagapagmana?” sambit ng lalakeng nakaupo sa driver’s seat habang humihithit ng sigarilyo. “Oo-” “Tapos, pinakawalan niyo pa?” ani pa nito. “Biglang dumating yung mga assasin eh. Napurnada ang plano,” depensa ng katabi nito. Ang lalakeng nasa driver’s seat ay walang iba kundi si Fil Andrada. Siya ang leader ng grupong G4, isa sa mga sanga ng Diamond Brotherhood. “Ano ng gagawin natin?” tanong ng katabi niyang si Luke. “Ano na lang ang sasabihin natin sa Boss?” “You better explain to him. A good explanation, Luke, kung gusto mo pang tumagal sa mundong ibabaw,” sinigurado ni Fil na matatakot ito sa sinabi niya. “By the way? Nasaan na si Mr. Park? Hindi ba at kasama niyo siya kanin

Chapter SEVEN. Kung nganga ang pag-uusapan, wagi na si Jaymee. Nakanganga kasi talaga siya habang pinapanood ang mga katulong sa pagpapasok ng naglalakihang mga paper bags sa kwarto niya. Agad niyang tinanong si Madame Love na namumuno sa ginagawa ng mga ito. “Madame Love, ano po ang mga yan?” “Your dresses and your cosmetics, Young Miss,” sagot nito na kinamangha niya. Cosmetics? Dresses? Ang ibig sabihin, dito na talaga siya titira sa mansyong ito?! “Madame Love, may mga gamit naman ako sa bahay, kukunin ko na lang po–” “Wala ka ng babalikan sa bahay mo, Jaymee. Ang lahat ng naroon ay na-disposed na,” napatingin siya sa pintuan. Naroon si KC at nakasandal habang nakahalukipkip na pinapanood din ang kaganapan. “Ha? Ano’ng ibig mong sabihin?” naguguluhang tanong niya. Pati na rin sila Madame Love ay napatingin sa lalake. “Wala ng bakas mo ang makikita sa apartment. Huwag kang mag-alala, kinuha namin ang mga bagay na magagamit pa,” anito. Lumuwag ang dib

Inip na nakapangalumbaba si Jaymee sa upuan niya sa dulong row. Nakatanaw siya sa labas ng bintana. Ang pwestong katabi ng bintana na nakaharap sa likod ng school ang napili niyang upuan. Dun kasi siya komportable. Feeling niya tahimik dun at malayo sa ingay. Back benchers is always the best. Pero hindi niya lang maiwasang mainip. Maga-alas-nuebe na ngunit wala pa rin ang adviser nila. Nakakaramdam na rin siya na parang naiihi sa tagal niya ng nakaupo. Akmang tatayo na siya nang biglang bumaling sa kanya ang lalakeng nakaupo sa harapan ng kanyang silya. Itinukod nito ang baba sa sandalan ng upuan. “Hi. Bago ka lang dito?” “Ah hindi. Dito na ‘ko mula elem eh,” sagot niya. She didn’t want to be rude kaya pinansin niya ito. Mukhang ito ang bagong transfer at ngayon niya lang ito nakita. “Ganun ba? I’m Blue, bagong transfer,” feeling niya gusto nitong makipag-close sa kanya. “Saan school mo dati?” “Country side.” “Ahh.” Tahimik na ulit, hanggang sa lum