“Huwag mong idamay ang inosente, kikitain kita kung saan mo naisin,” mahinahon na sabi ko at iniwan si Lauren para magsimulang maglakad. “Hmm, pwede bang pag-isipan kung ano ang gagawin ko sa babaeng ito na lubos na sensitibo ang ulo?” seryosong sabi niya bago nakakalokong tumawa sa kabilang linya. “Kikitain kita, walang kahit anong baril o armas na hawak.” Sinubukan ko makipag-areglo dahilan para tumawa ito muli. “Kung ganoon sige, hintayin mo ang tawag ko— madali naman ako kausap ‘di ba?” ‘Yon ang huli niyang sinabi bago naputol ang linya, nagmadali akong makabalik sa ospital. ‘Sobra-sobra na ang banta nila, hindi ko ito papalampasin!’ Pagbalik sa ospital ay umiiyak si Saji sa takot, nilapitan ko siya kaagad. “S-Saji,” pabulong na tawag ko. Napatitig siya sa akin habang nangingilid ang luha, halatang takot na takot siya dahilan para yakapin ko siya at aluhin. “Pasensya na, nadadamay ka,” mahinang bulong ko dahilan para mas lumakas ang pag-iyak niya. Nang tumahan s

Matapos naming kumain ay tumayo na kami, “Kailan susunod na laban mo?” tanong ko dahil mula nang magsabi siya ng katiting sa buhay niya ay naging tahimik siya. “Bukas pa,” pinilit niya ngumiti. “Hintayin mo na ako dito, itatago ko lang sa locker yung raketa ko,” sabi niya at naglakad na, dahil doon ay bumanyo muna ako malapit sa locker room. Lumabas na ako ngunit wala pa rin siya kaya naman naisipan ko nang puntahan sa locker, ngunit pagkapasok ko ay natigilan ako nang nakasalampak siya sa sahig at tumutulo ang luha na nakatitig sa raketa niyang bali na at sira-sira ang string. “Saji,” tawag ko sa pangalan niya dahilan para tingalain niya ako at doon na sunod-sunod na tumulo ang nangingilid niyang luha dahilan para maramdaman ko na naman ang paghaplos sa puso ko. Nilapitan ko siya at tinulungan tumayo, “H-Hindi na ako makakalaban sa championship, Kent. I-Ililibre na lang kita tulad ng napagusapan,” pinilit niyabg ngumiti kahit na hindi pa tapos abg pagluha. Bumuntong hinin

“I-I’m sorry,” mahinang sabi ko. Isinandal niya ang ulo sa sofa habang nakatitig sa akin, bago siya umiwas tingin ay naiilang siyang umayos ng upo.Prente ko namang nasapo ang mukha, nakokonsensya sa sariling ginawa ko.Hindi ko dapat ‘yon ginawa dahil lang naalala at nakikita ko sa kanya si Polaris dahil sa parehas na pabango.‘Ang tanga mo Kent Axel!’Paano pa magiging normal ang pagkakaibigan namin kung gayung hinalikan ko siya?Ano na lang ang iisipin niya?Dahil doon ay pinili ko na lang tumayo, “Umuwi na tayo.”Tumango naman siya at sinundan ako, sobra na rin ang hilo na nararamdaman ko at hindi ko alam kung saan ko iniwan ang sasakyan.“Hindi ka na rin makakapagmaneho, mag-taxi na lang tayo,” suhestyon niya.“I-Ihahatid muna kita,” naiilang kong tugon ngunit hindi niya na ako ginawang sagutin pa.Sa condo niya ay sinamahan ko siya maglakad papunta sa floor niya, lasing siya at baka mapahamak pa siya.Ngunit halos mapaalalay ako sa kanya nang muntikan pa siyang tumumba sa harap

Natapos ang unang klase ay hinawakan ko siya sa pulsuhan at hinila, awtomatiko siyang napasunod dahil mahigpit ang hawak ko sa to pulsuhan niya. Nang makarating sa wala gaanong tao ay galit ko siyang binitiwan at hinarap, “Hindi mo ako kilala, Saji. Hinahabaan ko lang ang katiting kong pasensya para palampasin ang mga ginagawa mo.” Blangko niya akong tinignan. “Hindi ko pa ba nasabi kanina?” ani niya kaya nangunot ang noo ko at tinitigan siya, “Na wala akong pakialam?” Hindi ko siya makapaniwalang tinignan, “Lower your eyes,” bantang sabi ko nang taliman niya ako ng tingin. “I said lower your eyes.” “Huwag mo ‘kong utusan!” bulyaw niya. “Inuubos mo ba talaga ang pasensya ko? Anong gusto mo mangyari ha? Na gustuhin ko rin ang paghalik sa’yo tulad ng nararamdaman mo!?” sumbat ko ngunit sinamaan niya lang ako ng tingin. “Hindi ko kailangan ng special treatment mo, lubayan mo ‘ko. Pwede ba?” tugon niya at tinulak ang balikat ko upang makadaan siya dahilan para uminit ang ul

“Yung cellphone ko?” tanong ko at lumingon, inabot niya naman ‘yon ng may pagtataka. Mabilis kong tinawagan sila mom at dad ngunit parehas silang out of reach. Mahina akong napamura sa isip, “Ano ba Kent Axel,” halos mapabalik ako sa kama nang itulak ako ni Saji dahil sinubukan ko tumayo. “U-Umuwi ka na,” sabi ko kay Saji at naupo. “Nanghihina ka pa nga, manhid ka talaga ‘no?” inis na sabi niya. “Kailangan ko hanapin si mom at dad—” “Kent Axel, ako na hahanap,” bumuntong hininga ako sa sinabi niya. “Ako na, hindi mo alam kung saan sila hahanapin.” Nang makulitan siya ay inalalayan niya na lang ako, pagkababa ay napabalik ako sa sofa dahil nahihilo. “Ang tigas kasi ng ulo mo e, matuto ka kaya makinig!?” nang pagtaasan ako ng boses ni Saji ay sinamaan ko siya ng tingin ngunit hindi siya nagpatinag. “Kung hindi ka magpapahinga ngayon, hindi ka makakagalaw ng maayos para hanapin sila. Naiintindihan mo ba ako?” wika niya dahilan para bumuntong hininga ako hanggang sa may