All Chapters of Melting The CEO's Cold Heart: Chapter 31 - Chapter 40

“HIJA, bukas ka na umuwi at gabi na” Tumanaw sa labas si Keirah. Tama nga si Yaya Lucing, madilim na sa labas. Tiningnan niya ang oras sa wristwatch na suot. Alas-syete na ng gabi. Sa dami ng dokumento, inabot na siya ng gabi kakahintay sa Boss niya. Kaya ganun na nga lang ang gagawin niya, bukas na siya uuwi. “Ahm, may malapit po bang Inn dito?” tanong niya sa matanda. “Eh, bakit magi-Inn ka pa? Maraming guest room dito, gagastos ka pa,” ani yaya Lucing habang ginigiya siya sa kusina. “Nagluto ako ng tinolang manok at sinaing na isda, kumain muna tayo” Napangiti si Keirah, tulad ng yaya Lolly niya mabait din pala itong yaya ng Boss niya. Siguro kapag nagkita ang dalawang ito ay magkaka-sundo kaagad. “Sige po, kung okay lang. Pero hindi naman po ako nagugutom,” pagsisinungaling ng dalaga pero ayaw makisama ng sikmura niya dahil kumulo iyon sa harap ng matanda. Napangiwi siya. “Ah, hehe. Nagugutom na po talaga ako” “Oh siya, halika na ipagsasandok kita habang

"KEIRAH. Hoy Keirah, bakit ba tulala ka dyan?" "H-ha?" inalis ni Keirah ang kamay mula sa pangangalumbaba. "Ang sabi ko, bakit ka tulala diyan?" tumabi si Melanie sa kanya. Nasa cafeteria sila ng Montevella Corp. at kumakain ng lunch. "Kakainin mo pa ba yan?" turo nito sa mga pagkaing inorder niya pero hindi niya pa ginagalaw. Umismid siya. "Oo naman 'no. Nagugutom din ako," pinilit niyang maging kaswal ang boses saka inumpisahang kumain. "Are you sure, you're okay?" paninigurado ni Melanie. "Oo" Pero sa loob ni Keirah, nagtatanong ang isip niya. Paano siya magiging okay?! Aber? Nahalikan siya ng isang Davidson Montevella. At ang worst pa, tumugon siya! (Flashback) "Avoid me. And don't make me wanna do this" Hindi pa man siya nakakapag-salita, lumapat na ang mga labi ni Davidson sa labi niya. Nanlalaki ang mga mata ni Keirah sa paghalik sa kanya ni Davidson. Akmang itutulak niya ito, ngunit nang lumapat ang mga kamay niya sa dibdib ng lalake ay para siyang

Isang MMS message ang natanggap ni Keirah mula sa unknown number. Agad niyang tiningnan iyon. Nagsalubong ang mga kilay niya nang makita ang mga picture sa message. Siya yun. Mga stolen pictures. Mga picture niya na kumakain sa cafeteria, nagxe-xerox ng files, kahit sa labas ng building ay may mga kuha siya. Biglang kinabahan si Keirah. Halos lahat ng picture na yun ay naka fitted knee-length skirt ang suot niya. Typical na suot ng isang sekretarya. Ang pinagtataka niya ay bakit may mga kuha siya na ganun at mula pa sa unidentified person. "Hala girl, ano yan?" nanlalaki ang mga mata ni Melanie ng ipakita niya dito ang mga larawan. "May nag-send sa akin through MMS. Pinagtataka ko lang bakit may mga kuha ako dito sa loob?" nakakunot na ang noo niya. Alam niyang may mga ganito talaga. Stalkers. Ang hindi niya alam kung bakit halos karamihan ng picture ay sa loob ng kumpanya nakuhaan. "Gusto mo i-report natin sa taas? Hindi natin alam ang motibo ng kumuha niyan," nag-aalang

“‘ADOR, hon? Wala pa bang balita kay Akira? Ilang buwan na ang lumilipas,” malungkot na tanong ni Emily sa asawa habang kumakain sila ng hapunan. “Hinahanap na siya ni Davidson, honey. ‘Wag ka ng mag-alala,” anito habang naghihiwa ng beef steak. Huminga ng malalim si Emily. Nalulungkot siya. Hindi niya alam kung maniniwala pa ba siya kay Davidson. “Pero ang tagal niya ng wala, Ador. Hindi ka ba nag-aalala kung nasaan ang anak mo?” bahagya ng tumataas ang boses ni Emily, ngunit manatiling kalmado ang asawa. Nilapag nito ang tinidor at meat knife sa mesa at nagpunas na ng tissue sa bibig bago tumayo. “I have to go.” Magsasalita pa sana siya pero naglakad na ito palabas ng dining room. Naiwan si Emily sa hapag-kainan. Panay ang buntong-hininga niya. Pinagmasdan niya ang mesa, dati-rati’y masasaya pa silang tatlo na kumakain dito. Ngayon ay wala na si Akira, at hindi niya alam kung saan hahanapin ang anak. “Manang Lolita!” tawag niya kay Yaya Lolly. Agad na

SA LABAS NG PRIVATE ROOM.. “Can you please sit down? Nahihilo ‘ko sayo,” sita ni Alexander kay Davidson. Nakaupo ito waiting bench. Kanina pa kasi siya paroo’t parito habang naghihintay ng Doctor na lalabas. “Bakit ba nandito ka pa?” iritang hinapyawan niya ng tingin si Alexander. Alexander smirked at him. “Hello? Baka nakakalimutan mo, ako ang driver niyo.” “Sorry. Mukha ka naman kasing driver diyan sa suot mo,” nangaasar niyang tinuro ang asul na polo shirt nito at itim na slacks. “Gwapo pa rin,” tumaas ang mga mata nito sa ere. Tingin ni Davidson ay mas matanda siya kay Alexander. Mabilis itong mapikon at childish. “Excuse me.” Sabay silang napalingon sa Doctor na lumapit sa kanila. “Doc, how is she?” tanong agad ni Davidson. Makikita talaga ang pag-aalala sa mukha niya. “Ano po bang nangyari sa kanya?” si Alexander. Tumayo na din ito at tumabi sa kanya. “She has Acute Gastritis but don’t worry it’s non-erosive.” “Gastritis?” -Davidson.