All Chapters of สตรีขี่ม้าออกศึก: Chapter 1371 - Chapter 1380

คำทำนายของสำนักฉินเทียนไม่ผิด ปีนี้ฝนตกชุกจริงๆ วันที่ 18 เดือนเจ็ด เมืองหลวงมีฝนตกหนัก ที่ชานเมืองหลวง สายลับของหนิงจวิ้นอ๋องพบเห็นกองกำลังหนึ่งเร่งฝ่าสายฝนมุ่งตรงสู่เมืองหลวง พวกเขาเป็นชาวบ้านจากไร่นา การเข้าเมืองจึงไม่ใช่เรื่องยากนัก เมื่อสายลับจำได้ว่าผู้นำกองกำลังนั้นคือชิวเหมิง เขาจึงรีบแบกตะกร้าผลไม้เข้าเมืองทันที ไม่มีใครสนใจกับชาวบ้านแบบนี้ เพราะทุกวันมีคนจากหมู่บ้านถือผลไม้เข้ามาในเมืองมากมาย บ้างก็มาตั้งแผงขาย บ้างก็นำไปเสนอขายให้กับบ้านขุนนางผู้มีเกียรติดังนั้น เขาจึงสามารถมาถึงประตูหลังของจวนอ๋องฮุยได้อย่างราบรื่น เมื่อประตูเปิดออก เขาก็รีบแทรกตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ภายในห้องหนังสือ เซี่ยทิงเหยียนนั่งตัวตรง สีหน้าสงบ หลังจากฟังรายงานเสร็จ “เจ้ามั่นใจว่าเห็นอาจารย์ชิวหรือ?” เซี่ยทิงเหยียนถามเสียงเรียบโดยไม่แสดงความตื่นเต้นใดๆ ยิ่งในช่วงเวลาเช่นนี้ เขายิ่งต้องรักษาความสงบนิ่ง “ทูลท่านอ๋อง ข้าเห็นอย่างชัดเจน เป็นอาจารย์ชิวแน่นอน” “ฝนตกหนักขนาดนี้ เจ้าดูได้ชัดเจนหรือ?” เซี่ยทิงเหยียนกล่าวขณะเสียงฝนที่กระทบหลังคาดังก้องจนแทบกลบเสียงเขา “เห็นชัดเ

เซี่ยทิงเหยียนกล่าวต่อไปด้วยท่าทีไม่สนใจใคร คล้ายกับแสดงถึงความเก่งกาจในแผนการของตนเองว่าเหนือชั้นเพียงใด “ซูลันจีผู้นี้ ข้าได้ติดต่อเขาเป็นการส่วนตัวมานานแล้ว เมื่อทราบว่าเขาเป็นคนยากที่จะร่วมมือได้ ข้าจึงให้คนไปที่ซีจิง หาใครสักคนแทรกซึมเข้าไปในกลุ่มสายลับ เพื่อใช้งานเขา เช่นนี้ ไม่ว่าพวกเขาจะสืบข่าวใดในเมืองหลวง ข้าก็ล่วงรู้ทั้งสิ้น อีกทั้งยังสามารถใช้สิ่งนี้กระตุ้นให้เกิดความเคลื่อนไหวภายในของซีจิงได้ สุดท้ายข้าก็ได้พบกับซูลันซือ” “ซูลันซือภายใต้รัศมีของพี่ชาย แทบไม่มีความโดดเด่นเลย แต่ข้ารู้ถึงความทะเยอทะยานของเขา อีกทั้งรู้ว่าเขาพร้อมจะแลกทุกอย่างเพื่อเป้าหมาย ครั้งนั้นที่รัชทายาทซีจิงยอมลงสนามรบ ก็เพราะข่าวที่เขาแพร่ออกไปว่า แม่ทัพแนวหน้ากินเบี้ยหวัดเปล่า ฆ่าชาวบ้านบริสุทธิ์เพื่อรายงานผลงานปลอมๆ ทำให้รัชทายาทซีจิงต้องปลอมตัวไปสืบด้วยตนเอง” “เขาไปเมืองลู่เปินเอ่อร์แล้ว เรื่องนี้เป็นผลดีกับเจ้าอย่างไร?” ท่านอ๋องฮุยเอ่ยถาม “แน่นอนว่าข้าเป็นคนออกหน้าเกลี้ยกล่อมเขา เพื่อร่วมมือกับเขา” เซี่ยทิงเหยียนเอ่ยด้วยความเสียดาย “น่าเสียดาย ที่กลางทางเกิดมียี่ฝางโผล่มาทำลายแผนของข้า

องครักษ์เงาเฝ้าจับตาดูลูกจ้างคนนั้นจริงๆ หลังจากห้องบัญชีส่งมอบตั๋วเงินให้แล้วก็ยังไม่พอ ที่ประตูเรือนเขายังค้นตัวอีกครั้ง แต่ไม่พบสิ่งใดจึงปล่อยให้เขาไป ลูกจ้างรู้สึกอับอายแต่ไม่กล้าพูดอะไร เพียงรู้สึกแปลกใจ เพราะร้านจินจิงทำธุรกิจมาหลายปี ลูกค้ามักจะค้างชำระบัญชีแล้วให้มารับตั๋วเงินที่จวน เจ้าของบ้านส่วนใหญ่ยังมีน้ำใจให้ชาหรือของว่าง แต่การค้นตัวแบบจวนอ๋องฮุยนั้นไม่เคยเกิดขึ้น เรื่องนี้ องครักษ์เงารายงานแก่เซี่ยทิงเหยียน เซี่ยทิงเหยียนคิดว่าในเมื่อค้นตัวลูกจ้างแล้ว และเฝ้าดูอย่างใกล้ชิดตั้งแต่ตอนอยู่ที่ร้านจินจิง จึงไม่น่ามีเรื่องสำคัญใด อย่างไรเสีย กู้ชิงหยิงก็มักหาเรื่องให้เขาซื้อเครื่องประดับให้นางอยู่เรื่อยๆ เป็นหญิงที่โลภมากคนหนึ่ง เขาสังเกตกู้ชิงหยิงมานานแล้ว เห็นว่านางเป็นคนที่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใด ชอบแต่กินดื่มเล่นสนุก และหลงใหลเครื่องประดับทองเงินที่สุด ส่วนเสื้อผ้าอาภรณ์นั้นนางไม่ใคร่สนใจนัก เพราะรูปร่างอ้วนเกินไป ใส่อะไรก็ไม่งดงาม กู้ชิงหยิงเหมาะสมกับบทบาทของนาง การที่ให้นางมาอยู่ข้างกายชายชราแต่แรกก็เพื่อรวบรวมเงินทอง องครักษ์เงาที่ถูกฆ่าไปก่อนหน้านี้เคยได้ยิ

ภายในจวนอ๋องฮุย สายฝนพรำๆ ไหลหยดจากชายคา บรรยากาศทั้งจวนชื้นแฉะไปหมด ท่านอ๋องฮุยยืนอยู่ใต้ระเบียง ฟังเหมือนจะได้ยินเสียงการต่อสู้ แต่บางทีอาจเป็นเพียงเสียงฝน เขายืนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปในห้อง ลุงสิบสามพักอยู่ที่นี่ เขาขาทั้งสองข้างหักและจะไม่มีวันยืนได้อีก นอกจากขาที่บาดเจ็บแล้ว บนใบหน้าของเขาก็มีรอยกระดูกหัก ความเจ็บปวดทรมานเขาไม่หยุดหย่อน บาดแผลที่กระดูก ความเจ็บปวดที่แทงลึกถึงใจ ท่านอ๋องฮุยไม่ค่อยมาเยี่ยมบ่อยนัก เพราะทุกครั้งที่มา ลุงสิบสามจะต้องทำเหมือนไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย นั่นทำให้เขารู้สึกทรมานใจยิ่งกว่า กู้ชิงหยิงอยู่ด้านใน ช่วยเช็ดหน้า นวดมือและหลังให้เขา เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดแผลกดทับจากการนอนนานเกินไป เมื่อเห็นท่านอ๋องฮุยเข้ามา นางจึงยกน้ำออกไปพร้อมถามว่า “ข้ากำลังจะป้อนโจ๊ก ท่านกินหรือยัง?” “ยังไม่ได้กิน เอามาเพิ่มอีกชาม ข้าจะกินเป็นเพื่อนเขา” ท่านอ๋องฮุยลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง ลุงสิบสามยิ้มให้เขา ริมฝีปากที่แตกยังไม่หายดีและยังบวมอยู่ การยิ้มเช่นนี้ทำให้เกรงว่าจะฉีกจนเลือดออกอีกครั้ง “อย่ายิ้ม” ท่านอ๋องฮุยตบไหล่เขา

ภายใต้การบัญชาของสือหงเซิน กองกำลังทหารส่วนตัวเหล่านี้ไม่เพียงไม่ล่าถอย แต่กลับต่อสู้อย่างดุดันยิ่งขึ้น พวกเขาไม่ใช่ทหารส่วนตัวของอ๋องเยี่ยน จำนวนกว่า 10,000 คน ล้วนเป็นผู้ที่เซี่ยทิงเหยียนคัดเลือกอย่างพิถีพิถันตลอดหลายปี และผ่านการฝึกฝนมานับครั้งไม่ถ้วน ในหมู่พวกเขา หลายคนมีชีวิตที่ขมขื่น และความเกลียดชังต่อโลกนี้ พวกเขาหวังว่าจะพลิกชะตาชีวิตของตนเองด้วยสงครามครั้งนี้ ดังนั้นตราบใดที่ยังมีผู้บัญชาการอยู่ข้างหน้า พวกเขาก็ไม่มีวันยอมแพ้ง่ายๆ กองทัพซวนเจียสามารถเอาชนะพวกเขาได้ แต่ชัยชนะนี้จะไม่ได้มาอย่างง่ายๆ และรวดเร็ว ซ่งซีซีรู้ว่าหากพวกเขาไม่ยอมจำนน จำนวนผู้เสียชีวิตจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น นางจึงเลือกกำลังพลที่ดีที่สุดกลุ่มหนึ่ง รวมถึงกลุ่มย่อยเหม่ยซานของพวกเขา วางแผนจะตัดศีรษะของสือหงเซินท่ามกลางกองทัพกบฏ เมื่อทัพไร้แม่ทัพ การสงครามย่อมสงบได้เร็วขึ้น ซ่งซีซีวางแผนให้หมั่นโถวและกุ้นเอ๋อร์เข้าไปทำลายรูปขบวนของพวกเขาก่อน จากนั้นนางและเสิ่นว่านจือจะบุกเข้าไปตัดศีรษะแล้วรีบถอยออกมา นี่คือการตัดหัวแม่ทัพศัตรูท่ามกลางกองทัพนับพันอย่างแท้จริง เป็นเรื่องที่ยากลำบาก เพราะเหล่าก