บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 241 - บทที่ 250

เฉินเจียงในวันนี้แต่งกายด้วยชุดชิงจินตัวใหม่ ชุดของเขาช่วยทำให้เขาดูสง่างามมากเป็นพิเศษเขาเดินมาตรงหน้าของเฉินฝานด้วยท่าทีอ่อนโยนและมีเมตตาเหมือนกับที่เขาแสดงกับท่านอา“เสี่ยวฝาน หากเจ้ายังมีสิ่งใดไม่เข้าใจหรือไม่รู้คำไหน เจ้ามาถามข้าที่บ้านได้ ข้าจะบอกทุกอย่างที่ข้ารู้กับเจ้า”“นี่เป็นการสอบครั้งแรกของเจ้า หากสอบไม่ผ่านย่อมเป็นเรื่องปกติ เจ้าเพิ่งศึกษาได้ไม่นาน สอบได้ที่สุดท้ายก็ย่อมเป็นเรื่องปกติ ดังนั้นเจ้าอย่าได้กดดันตัวเองมากเกินไป”การสอบยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ เฉินเจียงกลับเอ่ยปลอบใจแล้วเขาคิดว่าเฉินฝานคงสอบไม่ผ่าน และคงจะรั้งท้ายของห้อง“เสี่ยวฝาน！”เฉียนหย่งเหนียนเดินมาตรงหน้าของเฉินฝาน “อย่ากลัว！ในห้องเรียนยังมีอีกหลายคนที่เหมือนกับเจ้า ทุกคนต่างก็สอบกันเป็นครั้งแรก แม้แต่เฉินเจียงอาของเจ้าก็ยังสอบเป็นครั้งแรก”เฉินเจียงสะบัดแขนเสื้อ เอามือไพล่หลัง และกล่าวอย่างมั่นใจว่า “ข้าไม่เหมือนกับคนอื่น การสอบในฤดูใบไม้ผลิ สำหรับข้ามันเป็นเรื่องง่าย”“ข้าเองก็คิดว่าเฉินเจียงทำได้”“ใช่ ไม่ว่าจะเป็นการเขียนพระคัมภีร์หรือถามตอบ เฉินเจียงโดดเด่นมากอยู่แล้ว”“ส่วนตัวข้าคิดว่าเฉินเจ

เฉินฝานอธิบายขณะดึงผมของตัวเอง “พวกนางเอ่ยไม่เข้าหู พวกนางด่าเยว์เจียวกับเสียวฉู่ ด่าว่าพวกนางเป็นนังแพศยาทั้งคู่ อีกอย่างพวกนางยังกล่าวหาข้าเป็นคนไม่เอาไหน”“แล้วทำไมถึงไม่บอกข้า? เจ้าจะเรียกเสียวฉู่กลับมาก็ควรบอกข้าสักคำ” น้ำเสียงของฉินเย่ว์โหรวดังขึ้น“บอกเจ้าไป เจ้าก็คงห้ามพวกนางไม่ให้สู้กลับนะสิ” เฉินฝานอธิบายด้วยเสียงเบา ๆ “ใครบอก หากบอกข้า ข้าก็จะสู้ด้วย!” ฉินเย่ว์โหรวเปลี่ยนจากท่าทีที่ดูอ่อนโยนมาเป็นแข็งกร้าว นางกำหมัดแน่นจนตัวสั่น“......?”“ไปกันเถอะ!” ฉินเย่ว์โหรวคว้ามือของเฉินฝานพร้อมกับเอ่ยเรื่อยเปื่อย“กล้าดีอย่างไรมากล่าวหานายท่านของข้าเป็นคนไม่เอาไหน พวกนางสมควรตาย”ตอนที่ได้ยินว่าฉินเยว์เจียวและฉินเยว่ฉู่โดนด่าว่าเป็นนังแพศยา ฉินเยว์โหรวยังไม่โกรธเท่าไหร่ แต่พอได้ยินว่าเฉินฝานโดนกล่าวหาว่าเป็นคนไม่เอาไหน ในสายตาของฉินเย่ว์โหรวก็ร้อนผ่าวด้วยความฉุนโกรธพี่น้องตระกูลฉินปกป้องสามียิ่งกว่าใคร“อ๊าก!เจ้ากัดข้า?”“ข้ากัดเจ้าแล้วอย่างไร หน้าของเจ้าสวยน้อยกว่าข้าอีก ทำมาเป็นหยิ่งยโส ข้าหมั่นไส้เจ้ามานานแล้ว....อ๊าก เจ้ากัดคอข้าอย่างนั้นหรือ?”“ก็เจ้ากัดข้าได้ ข้ากั

“มันมากเกินไปหน่อยไหม....” เฉินเจียงแสดงสีหน้าลำบากใจ“ตามนี้แหละ พี่เจียง ข้าจะให้เงินยี่สิบเหรียญกับพี่สะใภ้ทุกเดือน ให้ภรรยาของข้าช่วยพี่สะใภ้ทำงานบ้าน ให้พี่สะใภ้อบรมสั่งสอนนาง”มีคนแนะนำ คนที่เข้าเรียนในสำนักศึกษาได้ สถานะทางการเงินของพวกเขาย่อมดีไม่น้อยพวกเขาร่ำเรียนตำราก็เพื่อสอบเข้าขุนนางและนำมาซึ่งชื่อเสียงเกียรติยศแก่วงศ์ตระกูลตอนนี้พวกเขาเป็นปัญญาชนแล้ว แต่ภรรยาของพวกเขากับทะเลาะกันเสียเอง มีแต่จะสร้างความอับอายเท่านั้น หากวันหนึ่ง พวกเขาได้รับเลือก ต่อให้จะเป็นขุนนางระดับเก้าหรือระดับสิบ หากภรรยาสร้างปัญหาเช่นนี้ นี่คงเป็นเรื่องใหญ่สำหรับพวกเขาบางทีหมวกขุนนางสีดำบนศีรษะพวกเขาอาจจะรักษาเอาไว้ไม่ได้“ใช่ ข้าจะให้เงินกับพี่สะใภ้เดือนละยี่สิบเหรียญ”ฐานะทางบ้านของสวีจื่อหมิงและหย่งเหนียนไม่ต่างกันมากนัก“ไม่ดีหรอก ข้าจะเก็บเงินจากปัญญาชนได้อย่างไร?” เฉินเจียงปฎิเสธ“พี่เจียง ข้าบอกอยู่ว่าข้าให้ ก็คือให้พวกท่าน อีกอย่างข้าไม่ได้ให้พวกท่านโดยเปล่าประโยชน์ การได้เรียนกับพวกท่านนับว่าเป็นประโยชน์ของพวกนาง”“นั่นนะสิ เจ้าคงไม่รู้ การเชิญนางกำนัลอาวุโสมาสอน ราคาของนา

กลัวจะรบกวนเฉินฝานพักผ่อน ฉินเย่ว์โหรวอยากจะห้ามพวกนาง ถูกเฉินฝานดึงไว้ตั้งแต่ที่ไปเป็นเพื่อนเขาเข้าเรียน ฉินเย่ว์เจียวและฉินเย่ว์ฉู่ก็ประสบทุกข์กับการหัวเราะเยาะและคำพูดกระทบกระเทียบของผู้หญิงพวกนั้นมาโดยตลอด ท่าทางการพูดนี้พวกนางเก็บกดไว้ในใจมานมนานแล้ววันนี้ไม่ง่ายเลยที่จะเอาอารมณ์บูดนี้พ่นออกมา ก็ให้พวกนางมีความสุขนานอีกนิดเถอะ“นายท่าน” เสียงอันอ่อนหวานของฉินเย่ว์โหรวดังขึ้นที่ข้างหูตอนนี้เวลานอนตอนกลางคืน ถึงแม้ว่าเฉินฝานนอนอีกฝั่ง สามพี่น้องจะนอนอีกฝั่ง ทว่าระยะห่างระหว่างกลางของพวกเขาก็ไม่ได้แบ่งแยกชัดเจนดั่งเมื่อก่อนแล้วระยะห่างของสามพี่น้องและเฉินฝาน เพียงแค่ประมาณหนึ่งเมตร“หืม?”เฉินฝานขานรับ กลับพบว่าฉินเย่ว์โหรวไม่ได้พูดต่อ กำลังจะถามว่าเป็นอะไรไป ข้างกายก็มีเสียงกรอบแกรบดังขึ้นหันไปดูเห็นว่าฉินเย่ว์โหรวตะแคงข้างมาด้านเขาฉินเย่ว์ฉู่เคยถูกขังอยู่ในก้นบ่อน้ำแห้งขอดที่ไม่มีแสงเล็ดลอดเข้าไปแม้แต่น้อย ตอนนี้นางเป็นโรคกลัวความมืดขอเพียงแค่เริ่มดับไฟตะเกียง กลางดึกนางจะต้องฝันร้ายเป็นแน่ ดังนั้นตั้งแต่ที่ฉินเย่ว์ฉู่กลับมา ตะเกียงบ้านเฉินฝานก็จุดยันไฟสว่างแสงส

แม้กระทั่งตัวฉินเย่ว์โหรวเองก็ไม่แน่ใจว่าจะค้างอยู่ท่านี้ไปอีกนานแค่ไหน?ต่อให้คอจะเมื่อยจะชาแล้ว ก็อาลัยอาวรณ์ที่จะแยกจากตอนกลางวันให้ความกล้าหาญนางสิบอัน นางก็ไม่มีความกล้าที่จะมองเฉินฝานในระยะใกล้เช่นนี้ มีเพียงเวลาแบบนี้เท่านั้นที่นางถึงจะสามารถมองเขาตามอำเภอใจได้“เฮ้อ!”ในที่สุดฉินเย่ว์โหรวก็ทนไม่ไหวแล้ว นางถอนหายใจออกมาเบาๆ พูดกระซิบ “นายท่านรูปงามเสียจริง”“อืม เช่นนั้นเจ้ามองมานานขนาดนี้ ควรจะจ่ายเงินแล้วหรือไม่?”ตอนแรกฉินเย่ว์โหรวคิดว่าตัวเองหลอนไปเอง นางจ้องเฉินฝานที่ลืมตาแล้วทั้งสองข้าง ชื่นชมอย่างไม่หยุดหย่อน“ดูสิ ดวงตาคู่นี้ ลึกซึ้ง สุกสกาวอะไรเช่นนี้ ทำให้ใจของข้ามัน...”ขนตาที่ขยับเล็กน้อยทำให้ฉินเย่ว์โหรวสังเกตเห็นความผิดปกติไม่ใช่ว่านายท่านควรจะหลับไปแล้วหรอกหรือ? ขนตาของเขาขยับได้อย่างไรกัน?และยังมี ดวงตาเวลาที่นอนหลับทำไม...ร่างกายของฉินเย่ว์โหรวแข็งทื่อทันที! !“ใจของเจ้าเป็นอะไร?”เสียงทุ้มใสดังขึ้นที่ข้างหูของฉินเย่ว์โหรวเสียงที่มีความสงสัยเช่นนี้ ฉินเย่ว์โหรวคุ้นเคยเป็นอย่างมาก“นาย นายท่าน... อ๊าก!”ฉินเย่ว์โหรวที่แอบมองถูกจับได้ อายจนไม