Anong gagawin niya ngayon?Hindi niya alam. She wanted to stand and visit her daughter but she couldn’t even walk. Kinakailangan niya pa ng wheelchair kung sakali. Well, wala naman siyang issue tungkol sa pagsakay ng wheelchair. Ngunit alam niyang sa oras na makita siya ng mga anak niyang nakasakay roon ay paniguradong mag-aalala ang mga ‘yon.Speaking of the kids, hindi pa alam ni Beau na triplets ang anak nila. Buong akala niya ay twins lang, si Beckett at Blue. At wala pa siyang sapat na lakas ng loob na sabihin sa mga bata ang tungkol sa kanilang ama.Matapos ng naging usapan nila ni Beau kanina ay agad na umalis ang binata na wala man lang pasabi. Ni hindi man lang ito nagpaalam sa kanya. He left just like that. Kung tutuosin ay kaya niyang ipaglaban ang kanyang mga anak. Ngunit kilala niya si Beau. Marami itong pera. Kaya nitong gawin at nitong gawin, pumabor lang sa kanya ang batas gamit ang pera.At kung pera ang usapan, kahit sabihin niyang mayaman sila, kahit humingi siya n

Emory stared at Beckett who is now laying on the bed with sheets raised near his neck. Wala itong balak pansinin siya at alam niya ‘yon. Kilala niya si Beckett at alam niya kung anong klaseng bata ito kapag nagtatampo.Humugot siya ng malalim na hininga at naglakad palapit sa kama. She sat on the bed while still looking at Beckett’s back. Hindi pa rin ito humaharap. Nangpapanggap pa rin itong tulog. Akala mo naman hindi halatang gising ito.“Beckett,” she called but the little kid didn’t answer. “I know you can hear me.”No respond. Mukhang nagiging best actor na rin itong anak niya, ah. Alam na alam nitong papagagalitan niya ito.Blue went out to follow his father and she just let him. Sa kanilang dalawa, si Blue ang mabilis ma-attach at sobrang vocal nito pagdating na nararamdaman. Mabilis lang din i-please si Blue, ibang-iba sa kapatid nitong si Beckett. Sobrang hirap i-please ni Beckett. Mas matigas pa ang puso nito sa bato.And looking at the kid now, alam ni Emory na nangungulila

“Wala na bang naiwan?” tanong niya kay Beau.Umiling naman ang binata sa kanya. Buhat-buhat nito sa braso si Emerald na mukhang wala nang balak tantanan ang kanyang ama. Mahina siyang napailing. Buhat naman ni Elijah si Beau habang si Beckett ay hawak ang kanyang kamay.Sa kanilang tatlo, si Beckett lang ang hindi trip magpakarga. Mas gusto pa nitong maglakad at minsan pa nga ay hindi na ito nagpapahawak sa kanya. Hindi niya tuloy maiwasang isipin na baka nagbibinata na itong limang taong gulang niyang anak.“Let’s go,” Beau said.Nauuna iting maglakad at sumunod naman siya habang si Elijha ay nakasunod sa kanya. Na sa sasakyan na ang mga gamit nila dahil nauuna na itong dalhin ng mga tauhan ni Beau. Nag-settle pa kasi sila sa payment sa front desk kaya’t hindi pa sila kaagad nakaalis.Pagkarating nila sa labas ng hospital ay bumungad sa kanila ang isang sasakyan. It was an expensive car, she know. Walang sasakyan si Beau na hindi mamahalin. Lahat ay mamahalin. Walang patapon.Binuksa

Abala si Emory sa pagluluto ng agahan. Hindi niya na maalala kung kailan siya huling nakapagluto ng agahan para sa kanyang mga anak. Usually, siya ang mahuhuling magising at may pagkain na sa mesa na pinagluto ni Selim.Kung nang nagdaang linggo ay papel at ballpen ang hawak niya pagkagising, ngayon ay sandok na at plato. Right now, she’s not Architect Emory Javier. She’s just Emory. The mother of the triplets. And this scene here in this kitchen reminds her of how Violet violently dragged her out and stomp on her tummy.Abala siya sa paghahalo ng mga ingredients nang marinig niya ang pagtunog ng doorbell. Nanigas ang kanyang buong katawan at pakiramdam niya ay naulit ulit ang nangyari. She turned off the stove and looked at the main door. Hindi niya alam kung ano ang kanyang gagawin. Ni hindi niya magawang ihakbang ang mga paa.“Ako na po, ma’am.”Halos mapatalon siya nang may magsalita sa kanyang gilid. Nilingon niya ito at nakita ang isang babae na nakasuot ng uniporme ng pangkasamb

Tahimik nilang binabaybay ang daan patungo sa hospital kung saan naka-admit ang kanyang Lolo. She called Elijah and he said their parents are there too. Siguro ito na ang magandang pagkakataon para ipakilala ang mga bata sa kanila. And besides, they have to sooner face reality.Ngunit hindi niya pa rin maiwasang kabahan. Alam niya namang tatanggapin ng kanyang mga magulang ang kanyang mga anak. Ang kinakabahala niya lang ngayon ay kung ano ang magiging reaksyon nila. Surely, her mom will ask her why she didn’t come to ask for help.Her monologues were interrupted when someone held her hand. Wala sa sarili siyang napatingin sa may gawa non at nakita si Beau. Sa halip na sa lever ang hawak nito ay sa kamay niya dumapo ang kamay nito. She thought he was just mistaken her hand as the lever, but when he squeezed her hand, that’s when she knew Beau is asking for her attention.“Anong iniisip mo?” he asked while his eyes are fixed on the road.“Wala naman,” agad niyang sagot. “Bakit? May prob