All Chapters of The Mistress : Chapter 21 - Chapter 30

It’s been four days since that Christmas. Ibinaba ko ang salamin at saka pinunasan ang mga mata. Sumandal ako sa upuan matapos ay pinaikot iyon. Hanggang ngayon ay hindi pa rin kami nagkakausap ni Freed. Hindi naman na ako galit sa kaniya pero gusto ko ay siya ang unang lumapit sa akin. Of course, it's his fault, he should be the one to reach out not me. Bakit ba kahit wala naman siya rito ay binibigyan pa rin niya ako ng sakit sa ulo.Napabuga muna ako ng hangin bago ibinalik ang salamin sa mata. Tambak ang trabaho ko ngayon kaya kailangan kong mag-over time. Sasabay pang malapit na ang New year, at paniguradong maraming pasok na mga bagong produkto. Hinawakan ko ang baso ng kape sa lamesa pero kaagad ring napabuntong hininga nang makitang wala na iyong laman. Kaagad akong lumabas nang opisina. I need a coffee at dahil nga alas dies na ay walang magbibigay noon sa akin sapagkat nag-uwian na ang mga empleyado ko’t ako na lamang mag-isa rito. Pumasok ako sa pantry at nagtimpla ng ka

Ipinarada ko ang kotse. Mabibigat ang mga paghakbang ko nang sandaling bumaba ako mula roon. Tiningala ko ang matayog na gusali nang Montagne Liquor Corporation. Naningkit ang mga mata kong tumitig doon. Kung may laser lamang ako sa mata ay baka gumuho na ito dahil sa sama ng titig ko. Pinagbuksan ako ng pintuan ng gwardiya nang sandaling pumasok ako sa gusali. “Thank you,” pagpapasalamat ko at ngumiti naman ito sa akin. “Hi, ma'am Bettina.” Kaagad akong napalingon nang mayroong tumawag sa pangalan ko. Nagsalubong ang dalawang kilay ko nang hindi makilala kung sino iyon. “I’m sorry, but do I know you?” She chuckled a bit. “Hindi po. I'm Calista po, sir Freed’s secretary. Nasabi niya nga po na baka po dumalaw kayo kapag na-miss niyo siya,” aniya. Nangunot ang noo ko at mas lalong naguluhan. “Why would he tell you that. And I'm not here because I miss him, that jerk!” asik ngunit tumawa lamang siya. “Hindi niyo po ba alam?” inosente tanong niya sa akin. “Alam ang alin?” pabalik

“S-So, will you please leave me for a while, Betty.” Nararamdaman ko ang lungkot at ang takot sa boses niya nang sabihin iyon sa akin. Tumingin siya sa orasan na nakapulupot sa kaniyang palapulsuhan at kitang-kita ko kung paano nagbago ang kaniyang mukha. Hinawakan niya ang kamay ko at halos itulak na niya ako palapit sa pintuan. “I’m sorry, but you gotta go. Pupuntahan kita bukas, okay? Babawi ako bukas but today I-I. . .” Sandali siyang napahinto at saka ako tinitigan diretso sa mga mata. He cupped both of my cheeks, and then looked at me intently. “. . . I can't be with you today. Hindi mo gugustuhing makita ang magiging itsura ko—no I don't want you to see that side of me.” Bago pa man ako makapag-reklamo ay marahan na niya akong itinulak palabas ng kwartong iyon. The door slammed a few inches away from my face. Mabilis na nag-init ang ulo ko. Inis kong sinipa ang pintuan. “Fine! Do what you want!” iritable kong saad at muling sinipa ang pinto. Mabibigat ang mga paa kong ni

Nagtaasan ang mga balahibo ko nang may maramdamang malamig na hangin. Nanatiling nakasarado ang mga mata ko at nakiramdam sa paligid. Ilang sandali pa ay hindi ko rin nakayanan ang sinag ng araw na siyang tumatama sa mukha ko kaya naman iminulat ko iyon. Napapikit pa ako nang mabigla sa liwanag ng araw nang magmulat ako. Napakurap-kurap ako at sa huli ay nahulog ang mga mata ko sa lalaking nasa tabi ko. Nagtama ang mga mata namin, mabilis tumaas ang dalawang sulok ng kaniyang mga labi. He now wears his usual grin. For some reason this felt familiar. I had this feeling of deja vu looking at him right now. Na para bang nagawa na namin ito noon. “Kung makangiti ka, para kang nanalo sa lotto,” komento ko at saka pinisil ang ilong niya. Mabilis niya akong sinimangutan. “I’m just happy,” “Bakit? Kasi naka-score ka?” Umiling iling siya at saka tumawa. “No, it was because I—” “Boss!!” Parehas kaming natigilan ni Freed. Naputol ang dapat na sasabihin niya at sabay kaming napatingin sa

Inayos ko ang pagkakahawak sa patpat na nasa kamay ko. Ginamit ko iyon para itabi ang siyang mga dahon na nasa harapan at dinadaanan namin. “Malayo pa ba, Helen? Agay, para na ’kong kinakayog dahil sa sakit ng pwet ko rito.” Napahinto ako nang huminto si Lola Nelya na siyang inaalalayan ko sa paglalakad. Binitawan nito ang braso ko at humarap kila nanay Remy matapos ay namay-awang. “H’wag ka ngang mareklamo riyan! Para namang hindi ka pa nakarating sa dulo nito. Isa pa’t hindi ka naman naglalakad gaya namin, susko ka!” Nahuli ko ang mga mata ni Freed. Nasa hindi kalayuan ang tayo niya sa amin. Hindi ko mapigilang matawa nang mapapikit siya dahil sa kakulitan nang buhat niyang si Nanay Remy. “Nay, baka mahulog ka!” saway niya sa matanda na hinampas lamang naman siya sa balikat. “Tama na nga iyang pagtatalo ninyo! Narito na tayo, hindi mo na kailangan pang magreklamo Remy!” hiyaw ni Lola Helen na siya namang nangunguna sa paglalakad sa amin. Bale apat kasi ang mga kasama naming ma