“S-So, will you please leave me for a while, Betty.” Nararamdaman ko ang lungkot at ang takot sa boses niya nang sabihin iyon sa akin. Tumingin siya sa orasan na nakapulupot sa kaniyang palapulsuhan at kitang-kita ko kung paano nagbago ang kaniyang mukha. Hinawakan niya ang kamay ko at halos itulak na niya ako palapit sa pintuan. “I’m sorry, but you gotta go. Pupuntahan kita bukas, okay? Babawi ako bukas but today I-I. . .” Sandali siyang napahinto at saka ako tinitigan diretso sa mga mata. He cupped both of my cheeks, and then looked at me intently. “. . . I can't be with you today. Hindi mo gugustuhing makita ang magiging itsura ko—no I don't want you to see that side of me.” Bago pa man ako makapag-reklamo ay marahan na niya akong itinulak palabas ng kwartong iyon. The door slammed a few inches away from my face. Mabilis na nag-init ang ulo ko. Inis kong sinipa ang pintuan. “Fine! Do what you want!” iritable kong saad at muling sinipa ang pinto. Mabibigat ang mga paa kong ni
He groaned. Maybe because he's trying to control himself. Gusto kong tumawa dahil ipinikit niya ang kaniyang mga mata at pigil na pigil ang sarili na tingnan ako ngunit ayokong masira ang ambiance na binuo ko kanina. Ipinatong ko ang magkabilang braso sa kaniyang balikat at inilingkis iyon sa batok niya. Inilapit ko siya sa akin at saka bumulong sa kaniyang tainga. “Don’t even try to hold yourself back, Montagne or else you'll be wasting a once in a lifetime opportunity.” I felt his body stiffened. Nagbukas ang kaniyang mga mata at sa pagkakataong iyon ay nagsimulang magkaroon ng liyab doon. Humawak siya sa magkabilang balakang ko. Kaniya akong iniangat at kaagad namang pumulupot ang dalawang paa ko sa kaniyang baywang. He placed me on top of the bed carefully. “There’s no backing down, Bettina,” aniya sa mababang tono at hindi na ako binigyan pa nang pagkakataong magsalita sapagkat inangkin na niya ang mga labi ko. Malalim at masuyo ang ginagawa niyang paghalik. Hindi nagtagal
Nagtaasan ang mga balahibo ko nang may maramdamang malamig na hangin. Nanatiling nakasarado ang mga mata ko at nakiramdam sa paligid. Ilang sandali pa ay hindi ko rin nakayanan ang sinag ng araw na siyang tumatama sa mukha ko kaya naman iminulat ko iyon. Napapikit pa ako nang mabigla sa liwanag ng araw nang magmulat ako. Napakurap-kurap ako at sa huli ay nahulog ang mga mata ko sa lalaking nasa tabi ko. Nagtama ang mga mata namin, mabilis tumaas ang dalawang sulok ng kaniyang mga labi. He now wears his usual grin. For some reason this felt familiar. I had this feeling of deja vu looking at him right now. Na para bang nagawa na namin ito noon. “Kung makangiti ka, para kang nanalo sa lotto,” komento ko at saka pinisil ang ilong niya. Mabilis niya akong sinimangutan. “I’m just happy,” “Bakit? Kasi naka-score ka?” Umiling iling siya at saka tumawa. “No, it was because I—” “Boss!!” Parehas kaming natigilan ni Freed. Naputol ang dapat na sasabihin niya at sabay kaming napatingin sa
Mariin ang naging pagpikit ng aking mga mata. Nadarama ko ang paghampas ng hangin sa mukha ko, ngunit wala na akong pakialam pa kahit sumasampal na sakin ang buhok ko. I heard Freed’s laugh on the side. Naging dahilan iyon para imulat ko ang mga mata ko at samaan siya ng tingin. “You think this is funny?” asik ko sa kaniya dahilan para mas lalo lamang siyang tumawa. Nagpapadyak ang mga paa ko sa hangin dahil sa inis. Ngunit mukhang pagkakamali ang ginawa ko dahil may kung anong tumunog sa bakal na siyang kumakapit sa tali. “Argh!” pagtili ko dala nang gulat. “H-Hey, are you okay?” nagaalalang tanong ni Freed ngunit hindi ko magawang tignan siya sapagkat natatakot akong kapag gumalaw ako ay may kung ano na namang tumunog. Sa puntong ito ay binabalot na ako ng nerbyos at sa palagay ko anumang oras ay masusuka na ako dahil sa takot at pagkalula. Napakapit ako sa bibig ko. Umabot din ang braso ko sa damit ni Freed para kumuha nang suporta. “Ayoko na! Ibaba niyo na ko rito!” Nakit
Inayos ko ang pagkakahawak sa patpat na nasa kamay ko. Ginamit ko iyon para itabi ang siyang mga dahon na nasa harapan at dinadaanan namin. “Malayo pa ba, Helen? Agay, para na ’kong kinakayog dahil sa sakit ng pwet ko rito.” Napahinto ako nang huminto si Lola Nelya na siyang inaalalayan ko sa paglalakad. Binitawan nito ang braso ko at humarap kila nanay Remy matapos ay namay-awang. “H’wag ka ngang mareklamo riyan! Para namang hindi ka pa nakarating sa dulo nito. Isa pa’t hindi ka naman naglalakad gaya namin, susko ka!” Nahuli ko ang mga mata ni Freed. Nasa hindi kalayuan ang tayo niya sa amin. Hindi ko mapigilang matawa nang mapapikit siya dahil sa kakulitan nang buhat niyang si Nanay Remy. “Nay, baka mahulog ka!” saway niya sa matanda na hinampas lamang naman siya sa balikat. “Tama na nga iyang pagtatalo ninyo! Narito na tayo, hindi mo na kailangan pang magreklamo Remy!” hiyaw ni Lola Helen na siya namang nangunguna sa paglalakad sa amin. Bale apat kasi ang mga kasama naming ma
Inihilamos ko ang dalawang kamay sa mukha. Hindi napirmi ang mga paa ko sa mahinang pagtapik sa kongkretong lupa. Panaka-naka rin ang tingin ko kay Freed. Sa oras na muling pagsulyap ko sa kaniya ay nakatingin din siya sa akin, habang may kausap pa rin sa kaniyang cellphone. Ilang sandali pa ay ibinaba niya iyon at lumapit sa akin. “Kaya raw ba?” tanong ko sa kaniya. He brushed his hair using his fingers and then heave a sigh. “We need to wait for an hour.” Bumalatay ang pagkadismaya sa mukha ko nang sabihin niya iyon. Kasalukuyan kaming nasa tabi ng kalsada. Hinihintay ang maghahatid ng kotse niya. “I can’t wait for another hour, Freed. Kailangan ako ni mama,” may inis at kawalan nang pagtitimpi sa boses ko. Umupo siya at pinantayan ang taas ko matapos ay hinawakan nang mahigpit ang kamay ko. “We’ll make it, okay? For now—siguro maglakad na tayo para masalubong natin si Noah.” Inalalayan niya akong tumayo. Wala kaming sinayang na minuto at nagsimulang maglakad pasulong binabayb
Puno ng pagtataka ang mukha ko. Hindi ko na rin mabilang kung ilang beses ako napakurap para siguraduhing si Sarah nga ang nakaupo sa tabi ni mama. Tumayo ito at humarap sa akin. Naging malawak ang ngiti nito na mahahalata mo naman ang ka-plastic-an. “Hi, Bettina.” Pinangunotan ko siya ng noo. “I’m asking you, Sarah. Anong ginagawa mo rito?” Pagak siyang tumawa matapos ay bumuga ng hangin. “Kung makatingin ka naman parang ako ang sumagasa sa nanay mo.” “You’re the one concluding that.” Umirap siya at pinagsalikop ang dalawang mga braso sa dibdib. “Fine! Hindi ako okay? In fact you should thank me. Kung hindi dahil sa ’kin hindi maliligtas ang nanay mo.” Naglakad siya palapit sa ’kin. Doon ko lamang napansin ang mumunting dugo sa damit niya. Mahina niyang tinapik ang balikat ko. “Hindi na ako magpapaliwanag pa, isipin mo na kung anong gusto mong isipin.” Nilampasan ako nito at kaagad na lumabas sa hospital room. Hindi ko na siya hinabol pa at binalingan na lamang si Mama. I im
“Why are you both still outside?” Kaagad na nag-angat ang aking paningin sa bagong dating na aking ama. Kaswal itong nakatingin sa akin habang may pagtatanong sa mga mata. Lumipat ang paningin niya kay Sarah matapos ay kay Lorcan. “Come inside, you’re welcome here,” aniya at saka naunang pumasok sa loob ng bahay. Mahigpit na kumuyom ang mga kamao ko. He really have no clue about them. Wala talaga siyang kaalam-alam. Paano nga ba niya malalaman, eh magaling magtago si Lorcan. “Tell the cook to prepare a feast for our dinner,” saad ni papa sa isang katulong. Naglakad na ito paakyat sa kaniyang opisina, tulak ang wheelchair na siyang kinauupuan ni mama. Ngunit bago pa man tuluyang makapanik sa itaas ay bumaling pa ito sa akin. “Make sure to treat our guest with your at most, anak.” I gritted my teeth, my jaw clenched still I nodded my head. “Of course, papa.” ***Magkasalikop lamang ang dalawang braso ko. Dinig na dinig ko kung paano maka-ilang beses na bumuntong hininga si Izzy
Third Person POV“You’re so quiet.” Mabilis na nagpantig ang tainga ni Freed nang marinig ang boses ni Lorcan na nasa likuran lamang ng lamesang kanilang kinauupuan. “Boss ang kati,” pagwiwika naman ni Noah matapos ay sige ang kamot sa kaniyang mga braso na nasa loob ng mascot na suot niya. “P’wede ko na ba tanggalin ’t—” Imbis na sagot ay malakas na sipa ang natamo niya mula kay Freed. Itinaas nito nang bahagya ang head piece ng mascot na suot din nito na siyang hugis coconut tree. Matalim ang mga matang ipinukol ni Freed kay Noah matapos ay sinenyasan itong manahimik dahil hindi niya marinig nang maayos ang pinaguusapan sa kabilang table.“Is there something wrong? Hindi mo ba gusto ang pagkain? P’wede tayong lumipat ng restaurant kung gusto mo," dagdag pa ni Lorcan sa sinasabi nito kanina. Nakuha noon ang buong atensyon ni Freed. Pasimple nitong inusod ang kinauupuan para mas marinig pa ang isasagot ni Bettina. Bettina sighed before answering. “No, of course not. It's just th
• • • [Back to Present] • • •Bettina's POVMariin na napapikit ang aking mga mata. Isang malakas at sariwang hangin ang humampas sa mukha ko. Dinama ko iyon habang pinakikinggan ang tugtugin na nagmumula sa hindi kalayuang cottage mula sa kinalalagyan kong veranda. “Not sleepy yet, hon?” I felt a hand slipped on my waist. The feeling was familiar. Ngunit hindi gaya rati, wala akong kahit na anong nararamdaman ngayon. Gone was the butterflies that I used to feel whenever he does this gesture. Humarap ako sa kaniya at ngumiti ng peke. “Hindi ako makatulog, siguro dahil sa mahabang biyahe.” He laughed a bit before pulling me closer. “I was surprised when you told me that we're going on a sudden vacation.” “I’m sorry I didn't get to tell you sooner. Hindi kasi ako makahanap ng tyempo.” Lie, natagalan lamang talaga dahil nakipag-pilitan pa ako sa makulit na lalaking si Freed.“Ayos lang. You know that I'm really looking forward for this. Ang tagal na rin simula noong nagbakasyon tay
Third Person POV “Boss no offense, pero mukha kang tanga riyan.”Tila walang narinig at hindi pinansin ni Freed ang naging komento sa kaniya ni Noah. Sa halip ay medyo ibinaba nito ang suot na sunglasses at saka iniayos ang pagkaka-ipit ng puting orchid sa kaniyang tainga. “Did the plane landed yet?” pagtatanong ni Freed kay Noah. Tumingin muna si Noah sa kaniyang wristwatch bago sumagot. “Preparing to land boss.” Tumango-tango si Freed at inayos ang kaniyang pagkakasandal sa pader na kanilang pinagtataguan. Naningkit ang kaniyang mga mata nang makita ang isang papalapag na eroplano mula sa hindi kalayuan. Kaagad na bumalatay ang pagkataranta sa mukha ni Freed at dagling kinuha ang binoculars na siyang nakasabit sa leeg ni Noah. “S-Sandali boss, ’yung l-leeg ko—ack!” Hindi pinakinggan ni Freed ang naging pagdaing ni Noah sapagkat tutok ang mga mata nito sa pagtingin sa binoculars. Gamit ang binoculars ay mabilis nitong hinanap ang hagdan kung saan bumababa ang mga sakay ng eropl
“You okay?” Iyan ang bungad sa akin ni Izzy nang sandaling pumasok ako sa kwarto ko. May hawak siyang unan at sa palagay ko ay patulog na ngunit dumaan lamang dito. “Of course, why wouldn't I?” sagot ko rito at tinungo ang aking vanity table. “I really don't like that Sarah. Gusto mo takutin ko para lumayas?” Napabuntong hininga ako bago dinampot ang suklay at sinimulang ayusin ang buhok ko. “Hindi iyan magugustuhan ni Papa.” “Iyan ka na naman, ano naman kung hindi niya magustuhan? It's not like I'm killing the bitch.” “Ouch!” daing niya nang ibato ko ang nadampot kong lipstick at matamaan siya sa balikat. “Masakit ah!” “Kung ano-ano kasi iyang sinasabi mo,” pagwiwika ko bago muling humarap sa salamin. Nakita ko mula sa gilid ng mga mata ko kung paano siya sumampa sa aking kama. Sa pagkakataong iyon ay siya naman ang bumuntong hininga. “Hindi ko nagugustuhan ang paglapit lapit niya kay Kuya Lorcan. It's like she's a linta kung makaasta. At mas hindi ko nagugustuhan na hinahaya
“Why are you both still outside?” Kaagad na nag-angat ang aking paningin sa bagong dating na aking ama. Kaswal itong nakatingin sa akin habang may pagtatanong sa mga mata. Lumipat ang paningin niya kay Sarah matapos ay kay Lorcan. “Come inside, you’re welcome here,” aniya at saka naunang pumasok sa loob ng bahay. Mahigpit na kumuyom ang mga kamao ko. He really have no clue about them. Wala talaga siyang kaalam-alam. Paano nga ba niya malalaman, eh magaling magtago si Lorcan. “Tell the cook to prepare a feast for our dinner,” saad ni papa sa isang katulong. Naglakad na ito paakyat sa kaniyang opisina, tulak ang wheelchair na siyang kinauupuan ni mama. Ngunit bago pa man tuluyang makapanik sa itaas ay bumaling pa ito sa akin. “Make sure to treat our guest with your at most, anak.” I gritted my teeth, my jaw clenched still I nodded my head. “Of course, papa.” ***Magkasalikop lamang ang dalawang braso ko. Dinig na dinig ko kung paano maka-ilang beses na bumuntong hininga si Izzy
Puno ng pagtataka ang mukha ko. Hindi ko na rin mabilang kung ilang beses ako napakurap para siguraduhing si Sarah nga ang nakaupo sa tabi ni mama. Tumayo ito at humarap sa akin. Naging malawak ang ngiti nito na mahahalata mo naman ang ka-plastic-an. “Hi, Bettina.” Pinangunotan ko siya ng noo. “I’m asking you, Sarah. Anong ginagawa mo rito?” Pagak siyang tumawa matapos ay bumuga ng hangin. “Kung makatingin ka naman parang ako ang sumagasa sa nanay mo.” “You’re the one concluding that.” Umirap siya at pinagsalikop ang dalawang mga braso sa dibdib. “Fine! Hindi ako okay? In fact you should thank me. Kung hindi dahil sa ’kin hindi maliligtas ang nanay mo.” Naglakad siya palapit sa ’kin. Doon ko lamang napansin ang mumunting dugo sa damit niya. Mahina niyang tinapik ang balikat ko. “Hindi na ako magpapaliwanag pa, isipin mo na kung anong gusto mong isipin.” Nilampasan ako nito at kaagad na lumabas sa hospital room. Hindi ko na siya hinabol pa at binalingan na lamang si Mama. I im
Inihilamos ko ang dalawang kamay sa mukha. Hindi napirmi ang mga paa ko sa mahinang pagtapik sa kongkretong lupa. Panaka-naka rin ang tingin ko kay Freed. Sa oras na muling pagsulyap ko sa kaniya ay nakatingin din siya sa akin, habang may kausap pa rin sa kaniyang cellphone. Ilang sandali pa ay ibinaba niya iyon at lumapit sa akin. “Kaya raw ba?” tanong ko sa kaniya. He brushed his hair using his fingers and then heave a sigh. “We need to wait for an hour.” Bumalatay ang pagkadismaya sa mukha ko nang sabihin niya iyon. Kasalukuyan kaming nasa tabi ng kalsada. Hinihintay ang maghahatid ng kotse niya. “I can’t wait for another hour, Freed. Kailangan ako ni mama,” may inis at kawalan nang pagtitimpi sa boses ko. Umupo siya at pinantayan ang taas ko matapos ay hinawakan nang mahigpit ang kamay ko. “We’ll make it, okay? For now—siguro maglakad na tayo para masalubong natin si Noah.” Inalalayan niya akong tumayo. Wala kaming sinayang na minuto at nagsimulang maglakad pasulong binabayb
Inayos ko ang pagkakahawak sa patpat na nasa kamay ko. Ginamit ko iyon para itabi ang siyang mga dahon na nasa harapan at dinadaanan namin. “Malayo pa ba, Helen? Agay, para na ’kong kinakayog dahil sa sakit ng pwet ko rito.” Napahinto ako nang huminto si Lola Nelya na siyang inaalalayan ko sa paglalakad. Binitawan nito ang braso ko at humarap kila nanay Remy matapos ay namay-awang. “H’wag ka ngang mareklamo riyan! Para namang hindi ka pa nakarating sa dulo nito. Isa pa’t hindi ka naman naglalakad gaya namin, susko ka!” Nahuli ko ang mga mata ni Freed. Nasa hindi kalayuan ang tayo niya sa amin. Hindi ko mapigilang matawa nang mapapikit siya dahil sa kakulitan nang buhat niyang si Nanay Remy. “Nay, baka mahulog ka!” saway niya sa matanda na hinampas lamang naman siya sa balikat. “Tama na nga iyang pagtatalo ninyo! Narito na tayo, hindi mo na kailangan pang magreklamo Remy!” hiyaw ni Lola Helen na siya namang nangunguna sa paglalakad sa amin. Bale apat kasi ang mga kasama naming ma
Mariin ang naging pagpikit ng aking mga mata. Nadarama ko ang paghampas ng hangin sa mukha ko, ngunit wala na akong pakialam pa kahit sumasampal na sakin ang buhok ko. I heard Freed’s laugh on the side. Naging dahilan iyon para imulat ko ang mga mata ko at samaan siya ng tingin. “You think this is funny?” asik ko sa kaniya dahilan para mas lalo lamang siyang tumawa. Nagpapadyak ang mga paa ko sa hangin dahil sa inis. Ngunit mukhang pagkakamali ang ginawa ko dahil may kung anong tumunog sa bakal na siyang kumakapit sa tali. “Argh!” pagtili ko dala nang gulat. “H-Hey, are you okay?” nagaalalang tanong ni Freed ngunit hindi ko magawang tignan siya sapagkat natatakot akong kapag gumalaw ako ay may kung ano na namang tumunog. Sa puntong ito ay binabalot na ako ng nerbyos at sa palagay ko anumang oras ay masusuka na ako dahil sa takot at pagkalula. Napakapit ako sa bibig ko. Umabot din ang braso ko sa damit ni Freed para kumuha nang suporta. “Ayoko na! Ibaba niyo na ko rito!” Nakit