All Chapters of พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว: Chapter 91 - Chapter 100

เขาคงไม่ใช่ชอบหมิงซีหรอกนะ?หลินเสวี่ยเวยคิดถึงจุดนี้ เธอโกรธแค้นทันทีในเวลานี้ ซ่งซินเดินมา และพยุงหลินเสวี่ยเวยไว้“พี่เสวี่ยเวย หนูพาพี่ไปพักหน่อย”ผู้หญิงสองคนนี้เดินเข้าห้องรับแขก หลังจากซ่งซินปิดประตู เธอก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า "พี่เสวี่ยเวย พี่โดนไอ้หญิงแก่คนนั้นรังแกด้วยใช่ไหมคะ?"เมื่อหลินเสวี่ยเวยได้ยินคำว่า ด้วย เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นปากของซ่งซินยังบวมอยู่ และเธอเข้าใจทันทีเธอร้องไห้ และถาม "น้าเหวินตบหน้าน้องด้วยเหรอ?"ซ่งซินกัดฟันแรง ๆ แล้วตอบว่า "ใช่ ก็เพราะนังผู้หญิงสารเลวหมิงซีไง!"ถ้าไม่ใช่เพราะหมิงซี เธอจะโดนไอ้หญิงแก่ตีได้ยังไง!หลินเสวี่ยเวยร้องไห้"ซินซิน พี่คงช่วยหนูไม่ได้แล้วแหละ พี่ชอบแผนการลงทุนของน้องมาก แต่หนูเห็นน้าเหวินแล้ว แล้วตอนนี้หมิงซีตั้งครรภ์แล้วด้วย พี่คงรอพี่อาเยี่ยนไม่ได้แล้วแหละ…"ครั้งที่แล้ว เธอเรียกซ่งซินไปหา แสร้งทำเป็นชอบโปรเจ็กต์ของซ่งซินมาก จ่ายซ่งซินค่ามัดจำหนึ่งล้านหยวน สัญญาว่า ถ้าเธอได้เป็นคุณหญิงฟู่ จะลงทุนอย่างเต็มที่“อะไรนะ! นังผู้หญิงสารเลวนั้นตั้งท้องเหรอ!”“ค่ะ...แต่พี่อาเยี่ยนยังไม่รู้ เธอคงอยากรอจนคลอดลูกออก แล้

ประโยคนี้ประโยคเดียว สามารถทำให้ฟู่ซือเยี่ยนคลั่งได้แล้ว!เดือดร้อน?เธอรู้สึกเขากลายเป็นปัญหา อยากรีบไปไหนมาไหนกับพี่ของเธอขนาดนี้เลยเหรอ?ป๋อซือเหนียนพยักหน้า ระงับคาวมโกรธในดวงตาของเขาเขาไม่อยากให้หมิงซีลำบาก เลยหันหลังเดินไปที่อื่นหมิงซีเห็นป๋อซือเหนียนไปจากที่นี่ เธอผลักฟู่ซือเยี่ยนด้วยความเกลียด หันหลังไปทันทีทันใดนั้นฟู่ซือเยี่ยนโกรธมาก เขาก้าวไปข้างหน้าด้วยขายาว ๆ และอุ้มหมิงซีขึ้นโดยไม่ให้เธอปฏิเสธ"ฟู่ซือเยี่ยน! ปล่อยฉัน!" หมิงซีพยายามดิ้นแรง ๆ แต่ก็ไม่สามารถให้ผู้ชายคนนี้ปล่อยตัวเธอบูม--! ! !ฟู่ซือเยี่ยนถีบประตูห้อง ให้เธอลง และปิดประตูห้องหมิงซีมองเขาอย่างระมัดระวัง และถอยหลังโดยไม่รู้ตัวนี่เป็นการป้องกันตนเองโดยสัญชาตญาณหลังจากถูกฟู่ซือเยี่ยนทำร้ายอีกครั้งปฏิกิริยาของเธอทำให้หัวใจของฟู่ซือเยี่ยนรู้สึกราวกับว่าโดนปืนยิง“ไม่อธิบายหน่อยเหรอ?”ฟู่ซือเยี่ยนมองเธอ ยิ้มหยัง และเดินเข้ามาหาเธอทีละก้าวหมิงซีถอยหลังครั้งแล้วครั้งเล่า พิงกำแพงที่เย็นเฉียบ บอกตัวเองว่า ตั้งสติให้ได้ เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรเลย“ฟู่ซือเยี่ยน เลิกบ้าแบบนี้ได้ไหม? ฉันเจอพี่บังเอิญ!”

เขาทำอย่างนี้ในสถานที่นี้ได้ยังไง?รังแกเธอในห้องที่ไม่คุ้ยเคย แถมในงานวันเกิดตาทวดของเขาด้วยการติ้นรนของเธอเหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง เธอทำอะไรกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย“คุณบังคับผม” ดวงตาของฟู่ซือเยี่ยนมืดลงแค่ได้ยินเสียงของเสื้อผ้าโดนฉีกชุดราตรียาวถูกชายคนนั้นฉีกออกอย่างแรง ทำให้ขาสีขาวทั้งสองข้างอยู่ในสายตาของผู้ชายคนนี้ใบหน้าเล็กๆ ของหมิงซีเต็มไปด้วยน้ำตา ผู้ชายทุกคนต้องคลั่งในหน้าตาอย่างเธอในตอนนี้ลูกกระเดือกของฟู่ซือเยี่ยนขยับขึ้นลง เมื่อเขารู้ คนอื่นจะมีโอกาสเห็นเธอแบบนี้ในอนาคต เขารู้สึกหงุดหงิดมากจนอยากจะฆ่าใครสักคนหมิงซีหวาดกลัวจริง ๆ ที่นี่เป็นที่ไหน เธอตื่นตระหนกและปฏิเสธ “คุณอยากำอะไรกันแน่ ฟู่ซือเยี่ยน!”"X you ไง!" ฟู่ซือเยี่ยนจ้องเธอ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกก้าวร้าวหมิงซีรู้สึกเขาบ้าไปแล้วคำพูดนี้ไร้ยางอาย แต่เขาพูดอย่างหยิ่งผยองในเมืองเป่ยเฉิง คงไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้เขาล็อกมือของเธอ ยกมือขึ้นเหนือศีรษะของเธอ แล้วพ่นลมร้อนใส่หูของหมิงซี "คุณเป็นคนของฉัน ใครก็ได้ ห้ามแตะต้องคุณ!"หลังจากนั้นเขาก็เปิดกระโปรงที่ขาดของเธอออกด้วยมือทั้งสองข้าง

“คุณย่าดูสิ กระโปรงของเธอขาดแบบนี้ เธออาจจะทำเรื่องน่ารังเกียจกับใครบางคนในงานเลี้ยง คุณย่าต้องสั่งสอนมันแทนพี่ซือเยี่ยน!”ดวงตาที่ย่นของคุณหญิงชราเหวินหรี่ลงเป็นรอยกรีด และเธอพูดอย่างเคร่งเครียด "คุณไร้ยางอาย กล้าทำแบบนี้ในงานเลี้ยงวันเกิดของท่านผู้เฒ่าเหวินท่านตาเฒ่า ตีมันแรง ๆ เลย!"คุณหญิงชราเหวินพูดจบคนใช้อีกคนหนึ่งเอาไม้ที่ยาวเท่าแขน ไม้ท่อนนี้มีคราบเลือดติดอยู่บนนั้น ไม่รู้ว่าไม้ท่อนนี้เคยเอาไปตีกี่คนแล้วหมิงซีเบิกตากว้าง “พวกคุณบ้าหรือเปล่า? กล้าลงประชาทัณฑ์เลยเหรอ?”แม้ว่าเธอจะแบกไม้ที่ใหญ่ขนาดนี้ได้ แต่เด็กในท้องของเธอต้องทนไม่ได้แน่ ๆ!หญิงชราคนนี้ไม่ได้พูดอะไร แต่ซ่งซินกลับรอไม่ไหว้ เธอชี้หมิงซี "ตีมันหนัก ๆ เลย!"เธอวางแผนนี้เป็นเวลานาน ขั้นตอนแรก เธอทำให้ตาทวดของเธอต้องการพบหมิงซีจากนั้น เธอกับแม่ไปบ่นที่หน้ายาย เพราะเธอเป็นหลานแท้ ๆ ของคุณย่า คุณย่าของเธอต้องลำเอียงและอยากสั่งสอนหมิงซีแน่ ๆ ดังนั้น สิ่งเดียวที่เธอต้องทำคือพาคนคนนั้นไปหายายของเธอแต่มีเรื่องเซอร์ไพรส์ด้วย อีดอกนั่นตั้งท้อง!พระเจ้าช่วยเธอ!หนึ่งศพ สองชีวิต เลิศเธอไม่เชื่อ ตระกูลฟู่กล้าหาเร

หมิงซีชี้คนรับใช้ที่อยู่บนพื้นแล้วพูดว่า “เพราะเธอเตะขาของฉัน ขาฉันจึงงอ...”หมิงซีไม่ทันพูดจบ มีคนหันใบหน้าของเธอฟู่ซือเยี่ยนหรี่ตาลง บนใบหน้าเล็ก ๆ ที่สวยงามของหญิงสาว หน้าผากของเธอมีรอยฟกช้ำและรอยนิ้วมือของเธอเป็นสีแดงพราวฟู่ซือเยี่ยนเห็นรอยเหล่านี้ เขาโกรธ พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ใครทำ"หมิงซีไม่ทันได้ตั้งตัวกับคำถามนี้ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอรู้สึกฟู่ซือเยี่ยนกำลังเป็นห่วงเธอเธอรู้สึกเธอเป็นโรคโลหิตจางอีกครั้ง เธอเข้าใจผิดอีกครั้งหมิงซีไม่ได้คิดอะไร เธอยื่นมือออก และชี้ซ่งซินฟู่ซือเยี่ยนเหลือบมองซ่งวินอย่างเย็นชา ซ่งซินตัวสั่นโดยไม่รู้ตัวเธอรีบแก้ตัว"พี่ซือเยี่ยน เธอเป็นคนแรกที่ไม่เคารพผู้ใหญ่ และไร้ยางอาย หนูแค่ช่วยพี่สั่งสอนเธอ"หลังจากซ่งซินพูดจบ เธอชิดใกล้คุณย่าของเธอมากขึ้นโดยเธอไม่รู้ตัว“เหรอ?” ฟู่ซือเยี่ยนพูดอย่างไร้อารมณ์ เขาจ้องซ่งซิน ไม่มีใครรู้ตอนนี้ฟู่ซือเยี่ยนอยากทำอะไรต่อ "ผมต้องขอบคุณหนูเรื่องที่ช่วยพี่สั่งสนพี่สะใภ้ของหนูเหรอ?"เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ความเครียดของซ่งซินผ่อนคลายลง และเธอมั่นใจว่า พี่ซือเยี่ยนจะไม่มีวันเอาเรื่องกับเธอเพราะผู้หญิงนั้น