เสียงทุ้มต่ำของเผยเซียวลอยมาจากโทรศัพท์ที่โทรจากอีกฝาก “ไปเอาเอกสารที่คอนโดซ่างเหอหย่วนมาให้ผมที แล้วถือโอกาสเอาเนคไทสีม่วงในตู้เสื้อผ้าเส้นนั้นมาให้ด้วยนะ” “ได้ค่ะ” กู้อิ๋นตอบรับด้วยความนอบน้อม ขณะกดลิฟต์ไปยังชั้นที่ใกล้ที่สุดพอวางสาย ประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี เอ่ยกับเหยียนฉู่ว่า “ขอยืมกุญแจรถหน่อย ฉันจะไปคอนโดซ่างเหอหย่วน!”“ประธานเผยนี่ก็จริง ๆ เลย ไม่ว่าตอนไหน ๆ ก็ชอบให้เธอไปคอนโดซ่างเหอหย่วน แล้วก็ไม่ให้รถเธอด้วย!”บ่นก็บ่น แต่เหยียนฉู่ก็ยังค้นกุญแจรถในกระเป๋าส่งให้กู้อิ๋นกู้อิ๋นรับกุญแจมา “แค่ไปเอาของเท่านั้นเอง จะกลับไปเบิกเงินค่ารถคืนให้เธอทั้งหมด!” “ค่าน้ำมันรถกับค่ารถไฟใต้ดิน ราคาสองอย่างนี้มันต่างกัน” เหยียนฉู่บ่นพึมพำก็แค่ไม่พอใจกับระบบเบิกเงินของบริษัทเผยเซียว เลยเอาคำพูดของเธอมาใช้ ง่าย ๆ ก็คือขี้งกพอสมควร!กู้อิ๋นยิ้มรับ “เดี๋ยวฉันชดเชยให้?” “เงินกู้บ้านในแต่ละเดือนของเธอก็เกือบแสนบาทแล้ว จะเอาที่ไหนมาชดเชยให้ฉันได้?”กู้อิ๋น “แล้วเธอจะบ่นทำไมล่ะ”“บ่นนิดบ่นหน่อยไม่ได้เหรอไง?” เหยียนฉู่ว่าต่อกู้อิ๋นรู้สึกปวดหัวคุณหนูบ้านรวยคนนี้ ตั้งแต่เข้ามาในบริษัทก็

แต่พอสบกับสายตาที่เฉียบคมของลั่วเหยียน เธอก็สั่นไปทั้งตัว ความคิดที่เพิ่งจะผุดขึ้นมาก็ลืมสิ้นด้วยความตกใจ! “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”เมื่อเห็นว่าเธอไม่เคลื่อนไหวใด ๆ น้ำเสียงของลั่วเหยียนก็เฉียบคมขึ้น สติของกู้อิ๋นกลับคืนในพริบตา “ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ!”รีบก้าวขึ้นไปอยู่หน้าโต๊ะทำงานของลั่วเหยียน ลั่วเหยียนหันแล็ปท็อปมาทางเธอ แล้วภาพในนั้นก็เป็นช่วงเวลาที่เธอประคองเผยเซียวพอดูเวลา เป็นช่วงที่เธอส่งเผยเซียวกลับไปสมองกู้อิ๋นว่างเปล่า! เกือบจะสูญเสียการตอบสนองไปแล้วแต่ยังดีที่ หลังจากวิดีโอเล่นผ่านไปห้าวินาที ก็มีอาการติด ๆ ขัด ๆ ขึ้นมาดื้อ ๆเห็นได้ชัดว่าถูกทำลายในตอนที่เห็นภาพนี้ กู้อิ๋นก็ถอนหายใจโล่งอกในทันทีพยักหน้าให้ลั่วเหยียน “วิดีโอส่วนนี้ ฉันกับเหยียนฉู่ดูกันจนถึงช่วงตอนเช้า ก็ไม่เห็นมีใครเข้าไปอีก”เพราะเธออยู่ในห้องทั้งคืนไงเล่า จะมีคนอื่นเข้ามาอีกไหม เธอรู้ดีกว่าใครทั้งนั้น!แต่วิดีโอถูกทำลายไปแล้วนี่นา แค่เธอไม่พูดถึงเรื่องนี้ เหยียนฉู่ไม่พูด แล้วก็เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ติดสินบนไว้ไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้แล้วในตอนที่กู้อิ๋นรู้สึกดีใจลั่วเหยียนกลับเอาแต่มองไ

ในช่วงเวลาสั้น ๆ หัวใจของกู้อิ๋นก็ได้รับการกระตุ้นอย่างถึงขีดสุด ในหัวมีแต่เสียง ‘หึ่งๆ’ ตลอดเวลา!เธอรู้สึกว่าตัวเองทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริง ๆ!ทว่าเผยเซียว ต่อให้ลั่วเหยียนบอกว่าหาคนที่เก่งที่สุดเจอแล้ว ความเครียดที่เผยออกมาทางคิ้วก็ยังไม่หายไปไหนได้ยินเพียงเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ไม่ทันแล้ว!”ประโยคที่ว่าไม่ทันแล้ว เมื่อกู้อิ๋นได้ฟังก็ไม่เข้าใจ ทว่าลั่วเหยียนกลับเข้าใจดีว่านี่หมายความว่าอะไรพวกเขาไปจากเมืองหนานเฉิงหลายเดือนแล้ว!ท้องของผู้หญิงคนนั้น... เหมือนกับว่าจะมีความเปลี่ยนแปลง และหากคนคนนั้นได้ผลที่ต้องการตามแผนถ้าอย่างงั้นเมื่อผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัว ถึงเวลานั้นก็คงมีผลอะไรออกมาให้เห็นบ้าง สำหรับเผยเซียวแล้วนั่นมันแย่มากๆเลยลั่วเหยียน “งั้นตอนนี้ทำยังไงดีครับ?”เผยเซียวไม่มีวันยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่แม่เลี้ยงจัดหามาให้เด็ดขาด!ทำยังไงน่ะเหรอ? เผยเซียวยิ้มอย่างเฉยชา “เธอใช้แผนการทั้งหมดไป ก็เพื่อรอเวลานี้ไม่ใช่เหรอ? งั้นก็พังแผนของเธอซะก็สิ้นเรื่องแล้ว!”ผู้หญิงคนนั้นอยากให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่เธอจัดหาให้มาตลอด แล้วถ้าเขาแต่งงานแล้วล่ะ?กู้อิ๋นฟังแล้วก็ยิ่งไม่เข้าใ

กู้อิ๋นเชิดใบหน้าน้อย ๆขึ้นมา แล้วถามว่า “แล้วถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ?”ในเรื่องการแต่งงานนี้ คุณย่ากำชับเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะมาทำถูไถไม่ได้ และยิ่งจะมาฝืนแต่ง ไม่ได้เป็นอันขาด!ทั้งหมด ต้องเอาความสุขของเธอเป็นหลักแม้ว่าตอนนี้จะเป็นการเล่นละครตบตา แต่กู้อิ๋นก็ยังไม่ค่อยเต็มใจเมื่อสิ้นเสียง สายตาเย็นชาของลั่วเหยียน ก็ยิ่งเย็นชาขึ้นอีกเท่าตัว “ได้ยินที่ประธานเผยพูดเมื่อกี้แล้วใช่ไหม?”ฉะนั้นถ้าเธอยังปฏิเสธอีกละก็ จุดจบคงมีเพียงแค่...ออกไปจากเมืองก่าง!กู้อิ๋นยังอยากจะพูดอะไรอีก ทว่าเมื่อสบกับสายตาที่เคร่งเครียดของลั่วเหยียน ก็รู้ได้ว่าสถานการณ์ตรงหน้าไม่ง่ายเลยที่เธอจะคัดค้าน จึงทำได้เพียงกลืนคำพูดทั้งหมดลงไปลั่วเหยียนเห็นเธอไม่พูดไม่จา จึงถามไปเลยว่า “สำเนาทะเบียนบ้านล่ะ?”“อยู่ที่พี่สาวฉันค่ะ” กู้อิ๋นก้มหน้าพลางพูดลั่วเหยียนมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ แล้วพูดขึ้นต่อว่า “วันนี้ตอนบ่ายให้คุณลาได้ ไปเอามาซะ”ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้หรือเปล่า แบบว่าตอนนี้กู้อิ๋นรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของการบังคับแต่งงาน!ส่วนฉากการแต่งของตัวเองนั้น เธอเคยคิดถึงดอกกุหลาบและเทียนธรรมดา ๆ และเคยคิดถึงภาพพูดคุยเรื่องสินสอดด้ว

มองเวลาในโทรศัพท์ก็ดึกแล้วกู้อิ๋นจึงไปเอาสำเนาทะเบียนบ้านที่กู้หลาน และถือโอกาสบอกลาไปด้วย กู้หลานกำลังจัดการที่นอนให้เธออยู่เมื่อได้ยินว่าเธอจะไป ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความหดหู่ “ทำไมจะไปแล้วล่ะ? นอนที่นี่สักคืนสิ”กู้อิ๋นส่ายหน้า “ไม่ได้หรอก พรุ่งนี้ต้องทำงาน!”“แล้วเธอจะเอาสำเนาทะเบียนบ้านไปทำอะไรเหรอ?” ก่อนหน้านี้กู้หลานไม่รู้ว่าเธอมาเพื่อเอาสำเนาทะเบียนบ้านถึงยังไงสำเนาทะเบียนบ้านก็เป็นของที่ใช้น้อยครั้งกู้อิ๋น “ปลายปีทีมบิวดิ้งบริษัทจะไปออกทริปต่างประเทศ ฉันจะเอาไปทำพาสปอร์ตน่ะ”ไม่อยากให้พี่สาวเป็นกังวล เธอจึงต้องโกหกไปถึงยังไงนี่ก็เป็นการแต่งงานตามข้อตกลง ไม่มีอนาคต ต่อไปก็จะหย่ากันอยู่แล้วกู้หลานพยักหน้า จากนั้นก็ไปควานหาสำเนาทะเบียนบ้านออกมาให้เธอ กู้อิ๋นรับมา “ฉันค่อยเอามาตอนมาครั้งหน้านะ!”กู้หลาน “ไม่รีบ!”กู้อิ๋นพลิกดู ข้างในมีเพียงเธอกับพี่สาวสองคน หน้าชื่อของคุณย่าถูกประทับคำว่า ‘เสียชีวิต’ ทับแล้วมองกู้หลานที่รูปร่างดูอ้วนขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะถามขึ้นว่า “พี่จะไม่ย้ายสำมะโนครัวเหรอ?”เมื่อสิ้นเสียง สีหน้าของกู้หลานก็แข็งทื่อ!กู้อิ๋นเข้าใจความหมายอะไรบางอย่างขึ้นมาโดยพ