บทที่ 20

มองเวลาในโทรศัพท์ก็ดึกแล้ว

กู้อิ๋นจึงไปเอาสำเนาทะเบียนบ้านที่กู้หลาน และถือโอกาสบอกลาไปด้วย กู้หลานกำลังจัดการที่นอนให้เธออยู่

เมื่อได้ยินว่าเธอจะไป ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความหดหู่ “ทำไมจะไปแล้วล่ะ? นอนที่นี่สักคืนสิ”

กู้อิ๋นส่ายหน้า “ไม่ได้หรอก พรุ่งนี้ต้องทำงาน!”

“แล้วเธอจะเอาสำเนาทะเบียนบ้านไปทำอะไรเหรอ?” ก่อนหน้านี้กู้หลานไม่รู้ว่าเธอมาเพื่อเอาสำเนาทะเบียนบ้าน

ถึงยังไงสำเนาทะเบียนบ้านก็เป็นของที่ใช้น้อยครั้ง

กู้อิ๋น “ปลายปีทีมบิวดิ้งบริษัทจะไปออกทริปต่างประเทศ ฉันจะเอาไปทำพาสปอร์ตน่ะ”

ไม่อยากให้พี่สาวเป็นกังวล เธอจึงต้องโกหกไป

ถึงยังไงนี่ก็เป็นการแต่งงานตามข้อตกลง ไม่มีอนาคต ต่อไปก็จะหย่ากันอยู่แล้ว

กู้หลานพยักหน้า จากนั้นก็ไปควานหาสำเนาทะเบียนบ้านออกมาให้เธอ กู้อิ๋นรับมา “ฉันค่อยเอามาตอนมาครั้งหน้านะ!”

กู้หลาน “ไม่รีบ!”

กู้อิ๋นพลิกดู ข้างในมีเพียงเธอกับพี่สาวสองคน หน้าชื่อของคุณย่าถูกประทับคำว่า ‘เสียชีวิต’ ทับแล้ว

มองกู้หลานที่รูปร่างดูอ้วนขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะถามขึ้นว่า “พี่จะไม่ย้ายสำมะโนครัวเหรอ?”

เมื่อสิ้นเสียง สีหน้าของกู้หลานก็แข็งทื่อ!

กู้อิ๋นเข้าใจความหมายอะไรบางอย่างขึ้นมาโดยพลัน ตอนนั้นที่กู้หลานแต่งงานกับจ้าวหย่งได้ เป็นเพราะแม่จ้าวเป่าอวิ๋นจัดการให้

การแต่งงานนี้เกิดขึ้นเพราะการแนะนำของญาติห่าง ๆ จ้าวเป่าอวิ๋นทำเพื่อให้กู้หลานมีสำมะโนครัวในเมืองก่าง

ทว่าตอนนี้ลูกก็อายุห้าขวบแล้ว ยังไม่ได้ย้ายเลย

เห็นนัยน์ตากู้หลานประกายแผลที่ซ่อนเอาไว้ออกมา กู้อิ๋นก็มองจ้าวซินเชี่ยนหลานสาวตัวน้อยที่นอนหลับอยู่ในห้อง

“ตอนนี้เชี่ยนเชี่ยนก็เข้าโรงเรียนแล้ว พี่เองก็ควรหางานทำได้แล้วนะ”

ปีนั้นกู้หลานได้ทุนจากคนใจดี เลยได้มีโอกาสจบการศึกษาจากโรงเรียนที่มีชื่อเสียง อันที่จริงไม่ควรใช้ชีวิตหัวหมุนแบบนี้นะ

พูดตรงๆก็คือ กู้อิ๋นคิดว่าเธอไม่ควรฟังการจัดการของแม่มากเกินไป!

อันที่จริงกู้หลานเองก็นึกเสียใจเช่นกัน!

ผู้อาวุโสของรุ่นก่อน มักพูดอยู่บ่อยครั้งว่า ความไม่แน่นอนก็คือความถูกต้อง

คำพูดที่กู้อิ๋นเอ่ยออกมาในตอนนี้ เป็นสิ่งที่เธอเองก็คิดมานานแล้ว “ฉันก็คิดเหมือนกัน แต่ไม่มีใครยอมไปรับไปส่งลูก”

แม้ว่าตอนนี้ลูกจะเข้าโรงเรียนแล้ว แต่หนึ่งวันไปรับไปส่งสามครั้ง เธอปรึกษากับเฉินลี่หัวแม่สามีแล้ว แต่เธอไม่ยอม

และตอนนี้พวกเขากำลังเร่งให้คลอดลูกคนที่สอง เมื่อครู่บนโต๊ะอาหารกู้อิ๋นฟังออกแล้ว

ขณะนี้น้ำเสียงของกู้อิ๋นขึงขัง “ให้เชี่ยนเชี่ยนกินข้าวเที่ยงที่โรงเรียน งานที่เหมาะกับเวลาเช้าและกลางคืนมีถมเถไป”

กู้หลานมองกู้อิ๋น เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

กู้อิ๋น “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่พี่จะมีลูกคนที่สอง!”

เมื่อกู้หลานได้ยินดังนั้น สีหน้าก็ซีดเผือดไป

ไม่นึกว่าน้องสาวจะฟังออก เธอไม่ยอมมีลูกคนที่สองมาตลอด

คลอดแล้วไม่มีใครออกแรงช่วยยังไม่พอ เมื่อเด็กมีความผิดปกติอะไรเล็กน้อย พวกเขาต่างก็ทำท่าไม่ดีแล้ว

อีกอย่างชีวิตที่ต้องร้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น เธอผ่านมามากพอแล้วจริง ๆ

ไม่นานสายของเผยเซียวก็โทรเข้ามา บอกว่ารอเธออยู่ที่ซอยด้านนอก

กู้อิ๋นไม่คิดว่าเขาจะมารับด้วยตัวเอง เมื่อวางสายก็มองไปที่กู้หลานด้วยความไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

ทิ้งเงินไว้ให้เธอไว้ห้าพัน แต่กู้หลานไม่เอา “ตอนนี้สวีจิ้งอวี่เองก็มักจะมาขอเงิน เธอเก็บเอาไว้เถอะ!”

สวีจิ้งอวี่ น้องชายแม่เดียวกันแต่ต่างพ่อของพวกเธอสองคน

จ้าวเป่าอวิ๋นผู้เป็นแม่คิดมาเสมอว่าเมื่อกู้หลานแต่งงานกับคนเมืองก่างไปแล้ว คุณภาพชีวิตไม่เลวทีเดียว

ด้วยเหตุนี้มักจะให้กู้หลานช่วยเหลือลูกชายของตนกับผู้ชายคนนั้นอยู่บ่อย ๆ

ทว่ากู้หลานจะไปเอาเงินมาจากไหน จึงทำได้เพียงแบกหน้าไปเอ่ยปากกับกู้อิ๋น

เมื่อผ่านไปนานวันเข้า สวีจิ้งอวี่เองก็ไปขอกู้อิ๋นอย่างไร้ซึ่งยางอาย

เมื่อพูดถึงน้องชายที่ไม่เป็นโล้เป็นพายนี่ขึ้นมา กู้อิ๋นก็อารมณ์ไม่ดีขึ้นมา “เขาฝึกงานแล้ว ยังจะไปสนใจเขาขนาดนั้นทำไมกัน?”

เมื่อพูดขึ้นมาแล้ว เมื่อวานสวีจิ้งอวี่โทรหาเธอ เพียงแต่ตอนนั้นเธอโกรธเลยตัดสายไป

ต่อมาเป็นสายของเผยเซียว นับ ๆ ดูแล้วเธอไม่ได้โอนเงินให้สวีจิ้งอวี่มาเกือบสามเดือนแล้ว

ใบหน้าของกู้หลานเต็มไปด้วยความกังวล “เธอก็รู้ว่าคนอย่างแม่น่ะ ถ้าไม่ให้ เธอคงได้มาหาเรื่องถึงเมืองก่างแน่”

เรื่องแบบนี้ใช่ว่าก่อนหน้านี้จะไม่เคยเกิดขึ้น เมื่อกู้หลานนึกถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประสาทของแม่ ก็ขนลุกแล้ว

ทว่าสีหน้าของกู้อิ๋นยิ่งมีความเคร่งขรึมขึ้นเป็นอย่างมาก “ยิ่งเป็นแบบนี้ ก็จะยิ่งตามใจจนเคยตัวไม่ได้!”

กู้หลาน “ถ้าเธอไม่อยากสนใจเรื่องนี้ ก็ไม่ต้องสนใจ!”

“เอาละ ฉันขอตัวก่อนนะ!” เผยเซียวมารออยู่หน้าปากซอยแล้ว เธอไม่มีเวลามาคุยต่อแล้ว

ทุกครั้งที่พูดถึงสวีจิ้งอวี่ ก็ล้วนแล้วแต่เป็นหัวข้อสนทนาที่ไม่ดีทั้งนั้น

กู้หลานพยักหน้า เอาอาหารที่ห่อเอาไว้เรียบร้อยแล้วให้กู้อิ๋นพกติดตัวไป

กู้อิ๋นไม่เอา แต่กู้หลานรู้ว่าเมื่อครู่เธอกินอย่างอึดอัดใจ ฉะนั้นจึงห่อให้เธอไปบางส่วน ให้เธอเอากลับไปอุ่นกิน

กู้หลานยังอยากไปส่งเธอ กู้อิ๋นกลัวว่าเธอจะไปเห็นเผยเซียว ก็เลยใช้อาการป่วยของหลานสาวมาเป็นข้ออ้างในการปฏิเสธ

สีท้องฟ้ามืดสนิทลง

กู้อิ๋นถือกล่องอาหารเดินอยู่ใต้แสงไฟถนนอันมืดสลัว เมื่อออกมาจากปากซอย ก็เห็นรถไมบัคสีดำจอดรออยู่ไม่ไกล

เผยเซียวพิงประตูรถยืนสูบบุหรี่

กู้อิ๋นถูกสายตาของเขาที่มองมาทำให้ขนลุกนิดหน่อย เธอเดินขึ้นหน้ามาอย่างนอบน้อม “ประธานเผย”

“ได้สำเนาทะเบียนบ้านมาแล้ว?”

“อืม” กู้อิ๋นพยักหน้า

เผยเซียวหันหลังไปเปิดประตูรถ “ขึ้นรถเถอะ”

กู้อิ๋นเห็นการกระทำแสนสุภาพบุรุษของเผยเซียวนี่แล้ว ในใจก็เต้นระรัวขึ้นมาอีกครั้ง

ให้ประธานเผยเปิดประตูรถให้เธอ แม้แต่คิดเธอก็ไม่กล้าคิด ตอนนี้ก็ยิ่งไม่กล้าขึ้นไปอีก

เผยเซียวเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นไม่กล้าขยับ มุมปากก็กระตุก ราวกับแฝงการหยอกล้ออยู่นิดหน่อย“ทำไมเหรอ?”

“คือว่า ประธานเผยคะ คุณคงยุ่งมากใช่ไหมคะ ฉันกลับเองก็ได้นะคะ!”

กู้อิ๋นคิดว่าเผยเซียวมาที่นี่เพราะจะทำธุระอะไรบางอย่าง

ทว่าสีหน้าของเผยเซียวกลับเคร่งขรึมเพราะประโยคนี้ของเธอ ได้ยินเพียงเขาเอ่ยขึ้นอย่างขึงขังว่า “ผมมารับคุณ”

กู้อิ๋น “...”

หัวใจดวงน้อย ๆ ที่แต่เดิมก็ไม่ได้สงบนิ่งอะไร ยิ่ง ‘ตึกตัก’ ขึ้นไปใหญ่

รับ...รับเธอ?

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ก็สบเข้ากับความอ่อนโยนในนัยน์ตาของเผยเซียว สติของกู้อิ๋นอดไม่ได้ที่จะกวัดแกว่ง

เผยเซียวเลิกคิ้ว แววตาส่งสัญญาณให้เธอขึ้นรถ

กู้อิ๋นในวินาทีนี้ จะขึ้นก็ไม่ใช่ จะไม่ขึ้น...ก็ราวกับไม่ใช่เช่นกัน มีความรู้สึกบีบคั้นฝืนทำบางอย่าง

ในที่สุดภายใต้สายตาอันคมกริบของเผยเซียว เธอก็ขึ้นรถไป

เมื่อปิดประตูรถ เผยเซียวก็วิ่งอ้อมมาที่นั่งด้านคนขับ

แม้จะทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของเผยเซียว แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่กู้อิ๋นได้นั่งรถที่ใช้เฉพาะของเขา

กลิ่นอายในรถสะอาดบริสุทธิ์ ไม่เหมือนรถคันอื่น มักจะให้กลิ่นแปลก ๆ ที่อธิบายไม่ถูก

เผยเซียวมองกล่องอาหารที่เธอกอดเอาไว้ในอ้อมอก “พี่สาวคุณทำเหรอ?”

กู้อิ๋นพยักหน้า “ใช่ค่ะ”

ทุกครั้งที่มา ก็มักจะห่อของอร่อยให้เธอมากมาย ส่วนมากจะเป็นประเภทเนื้อที่ย่างอย่างดี

ตลอดทางจนมาถึงคอนโด ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีก

กู้อิ๋นไม่เข้าใจว่าทำไมเผยเซียวต้องพาเธอมาที่คอนโด เธอจึงถามขึ้นด้วยความเกร็ง “ประธานเผยคะ มีเรื่องอะไรเหรอคะ?”

เธอคิดว่าต้องทำงานนอกเวลาทำอะไรอีก

ถึงยังไงการดูแลชีวิตของบอสให้ดี ก็เป็นความรับผิดชอบของผู้ช่วยอย่างเธอ

คำถามที่จู่ ๆ เธอก็ถามขึ้นมา ทำให้เผยเซียวตื่นตระหนกเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะพาเธอกลับมาด้วย

“ไม่มีอะไร นับตั้งแต่วันนี้คุณก็อยู่ที่นี่ไปก็แล้วกัน”

ใจของกู้อิ๋น จู่ ๆ ก็เต้นระรัวขึ้นมา!

อยู่ที่นี่นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป? ไม่ได้สิ เธอไม่ได้เตรียมใจเอาไว้เลยนะ

กู้อิ๋นพูดตะกุกตะกักด้วยความกังวล “ไม่...ไม่ใช่แค่การแต่งงานตามข้อตกลงเหรอคะ?”

เผยเซียวเปิดประตูรถแล้ว ก่อนจะลงจากรถ เขาพูดทิ้งไว้ประโยคหนึ่ง “เป็นข้อตกลง แต่ก็ต้องอยู่ที่นี่”

เขาไม่มีคำอธิบายใด ในประโยคราวกับคำสั่งที่แข็งกร้าว ทำให้กู้อิ๋นคัดค้านไม่ได้!

กู้อิ๋นจับถุงใส่กล่องอาหารแน่น ในใจตื่นตระหนกจนแทบจะทนไม่ไหว

เผชิญหน้ากับประธานเผยตามปกติ ก็ทำให้เธอกลัวมากพออยู่แล้ว!

ตอนนี้ตอนกลางคืนก็ต้องอยู่ด้วยกัน เธอ...!

เมื่อนึกถึงตรงนี้ กู้อิ๋นกลัวเป็นอย่างมาก ว่าตอนดึก ๆ ตัวเองจะตกใจจนช็อคตาย เธอไม่อยากคิดเลยจริง ๆ

มีเสียงอันเย็นชาของเผยเซียวแว่วมาจากนอกรถ “ลงจากรถ!”

กู้อิ๋น“...”