บททั้งหมดของ บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ: บทที่ 81 - บทที่ 90

เจียงอวิ้นคิดไม่ถึงว่าเจียงหวานหว่านจะรู้วิชาแพทย์ด้วย“อวิ้นเอ๋อร์ เจ้าว่าสาวบ้านๆ อย่างเจียงหวานหว่าน ทำไมถึงรู้วิชาแพทย์ล่ะ”เมื่อเจียงอวิ้นได้ยินคำพูดของแม่ ในใจก็เกิดความกังขาอยู่เช่นกันหลิ่วซู่รู้จักตัวอักษรไม่กี่ตัวด้วยซ้ำ แต่เจียงหวานหว่านไม่เพียงแต่วาดภาพเก่งเท่านั้น แต่ยังรู้วิชาแพทย์อีกด้วย “ท่านแม่ ทำไมไม่ส่งคนกลับสืบเรื่องสกุลหลิวที่บ้านเกิดของท่านพ่อดูเจ้าคะ”เฉาหยูเฟิ่งพูดอย่างไม่เห็นด้วย “มีอะไรให้สืบล่ะ นับตั้งแต่แต่งงานกับพ่อของเจ้า ข้าก็รู้จักสกุลหลิ่วแล้ว รู้ด้วยซ้ำว่านางหน้าตาเป็นอย่างไร”แต่เจียงอวิ้นยังคงยืนกรานในความคิดเห็นตัวเอง “ท่านแม่ ไปสืบดูให้แน่ชัดอีกดีกว่า ข้าดูๆ แล้วรู้สึกว่าเจียงหวานหว่านดูเค้าหน้าไม่เหมือนท่านพ่อและไม่เหมือนสกุลหลิ่วด้วย อีกอย่างหลังจากสกุลหลิ่วคลอดลูกแล้วก็ไม่ได้มาหาเราอีก ไม่แน่ว่าอาจมีบางอย่างซ่อนอยู่”เมื่อเฉาหยูเฟิ่งได้ยินดังนี้ นางก็คึกคักขึ้นมาทันทีหากพิสูจน์ได้ว่าเจียงหวานหว่านไม่ใช่ทายาทของตระกูลเจียง ก็หมายความว่าสกุลหลิ่วไม่รักษาจารีตหญิง มีความสัมพันธ์กับชายชู้การดึงสกุลหลิ่วลงจากตำแหน่งภรรยาเอกก็คงจะรอไม่นานแ

ชิวเซียงสาวใช้คนสนิทของเจียงจิ่นหนิงรวบรวมความกล้า เดินมาต่อหน้าเจียงหวานหว่านอย่างระมัดระวัง“คุณหนูหก”เจียงหวานหว่านไม่สนใจสาวใช้ชิวเซียง นางเดินตรงไปที่กรงนกทันทีเอื้อมมือหยิบผ้าสีดำที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาคลุมกรงนกไว้เมื่อนกแก้วเห็นความมืด มันก็หยุดร้องเจียงหวานหว่านยกกรงนกลง“คุณหนูหก ถ้านกแก้วหายไป บ่าวก็ไม่รู้จะอธิบายกับนายน้อยห้าว่าอย่างไร”ชิวเซียงพูดอย่างหวาดกลัวเจียงหวานหว่านเหลือบมองนาง “แค่บอกความจริงไป”หลังจากพูดจบ เจียงหวานหว่านก็หันหลังกลับ และอุ้มนกแก้วจากไปชิวเซียงกระทืบเท้า ถ้านายน้อยห้ารู้เรื่องนี้ คงจะโกรธมากแน่นอนเจียงหวานหว่านถือนกแก้วไว้ในมือ ยิ้มเยาะอยู่ในใจเจียงจิ่นหนิงหัวแข็งมาก ต้องให้เขาได้รับบทเรียนบ้างเมื่อเดินไปถึงห้องครัวเล็ก ก็เห็นมู่เซียงกำลังนั่งจุดไฟข้างเตาไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ ท่าทางดูเหม่อลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว“มู่เซียง”เจียงหวานหว่านตะโกน แต่มู่เซียงเหมือนจะไม่ได้ยินนางเมื่อเห็นว่ามู่เซียงดูแปลกๆ เจียงหวานหว่านก็ประหลาดใจ เดินไปหามู่เซียง“คุณ...หนู!” ครั้นเห็นว่ามีคนอยู่หน้าหน้าตนเอง พอมู่เซียงจำได้ว่าเป็นใ

เจียงหวานหว่านขึ้นรถม้าโดยมีสายตาของเทียนซูที่มองหัวจรดเท้าเทียนซูพลิกตัวขึ้นหลังม้าแล้วนำเจียงหวานหว่านตรงไปยังจวนอ๋องหลังจากเข้ามายังจวนอ๋อง เดิมทีเทียนซูจะพาเจียงหวานหว่านไปพบท่านอ๋องแต่ถูกเรียกตัวระหว่างทาง เทียนซูมองเจียงหวานหว่านอย่างลำบากใจ“ถ้าท่านมีธุระ ก็ไปเถิด ข้าไปเข้าพบท่านอ๋องเอง”เจียงหวานหว่านกล่าวตอบด้วยความเข้าใจเทียนซูเห็นว่าเจียงหวานหว่านเป็นแขกประจำของจวนอ๋องอยู่แล้วจึงพยักหน้าและเดินจากไปเจียงหวานหว่านรู้สึกโหวงๆ ขึ้นกลางอก นางมักจะสับสนกับเส้นทางเล็กน้อยปกติเซี่ยงหรงเป็นคนพาเข้ามา แต่วันนี้นางจำต้องเดินไปข้างหน้าด้วยตัวคนเดียวเมื่อเห็นว่าตัวเองเดินกลับมายังที่เดิมเจียงหวานหว่านก็ถอนหายใจ นางเดินไปมาทางเดิมสามครั้งแล้วความจริงได้รับการยืนยันแล้วว่านางหลงทางแล้วอยากจะถามทางใครสักคน รออยู่ครึ่งค่อนวันก็ไม่เห็นมีใครเจียงหวานหว่านเดินจนเหนื่อย ในใจพลางบ่นตำหนิ จวนอ๋องใหญ่เกินไปแล้วนางมองดูรอบๆ พลางเห็นประตูเรือนข้างเปิดอยู่ เจียงหวานหว่านจึงเดินเข้าไปนางหวังว่าจะมีใครอยู่ในนั้นแล้วชี้ทางให้กับนางนางย่ำเท้าเดินเข้าไปข้างในพลางเห็นว่ามีความเค

เจียงหวานหว่านนำคนทั้งคู่ไปพบหลิ่วซู่ เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องหลิ่วซู่ ก็เคาะประตูหลิ่วซู่ได้ยินเสียงของเจียงหวานหว่านก็วางเข็มกับด้ายในมือลง แล้วเดินที่ประตู เพื่อดึงบานประตูให้เปิดออก“ท่านแม่”เจียงหวานหว่านดึงแขนของหลิ่วซู่ สองแม่ลูกเดินเข้าไปในห้อง“ท่านแม่ ข้าจะออกไปข้างนอกสองสามวันนะเจ้าคะ”หลิ่วซู่ตะลึง “อากาศหนาวเหน็บเช่นนี้จะไปที่ใดหรือ”“ท่านหญิงหลิงโหรวจะเดินทางไปเยี่ยมญาติ ท่านอ๋องจึงให้ข้าช่วยดูแล อย่างมากสุดก็ครึ่งเดือนเจ้าค่ะ”หลิ่วซู่ยังคงไม่วางใจให้เจียงหวานหว่านออกไปข้างนอกคนเดียว“เจ้าออกไปข้างนอกคนเดียว แม่ไม่วางใจ”เจียงหวานหว่านยิ้มสดใส “ท่านแม่ ข้าจะดูแลตัวเองให้ดีเจ้าค่ะ”“ไม่เช่นนั้นให้สือหลิ่วไปเป็นเพื่อนเจ้าไหม”หลิ่วซู่หารือกับเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านยิ้มหวาน “ท่านแม่ ข้าไปดูแลท่านหญิง หากพาสาวใช้ตามไปด้วยอีกคน เกรงว่าจะไม่เหมาะเจ้าค่ะ”หลิ่วซู่ถอนหายใจ“ก็ได้ เจ้าต้องรีบกลับมานะ”จิตใจคนในจวนเจียงยากจะคาดเดา ซิ่วกู่กับหงเหลียนก็เพิ่งมาถึงได้ไม่นานสือหลิ่วเข้าใจนิสัยของท่านแม่ และรู้สีหน้าท่าทีที่ปฏิบัติต่อผู้อื่นของพวกคนในจวนเจียงเหล่

เจียงอวิ้นตะลึง ท่านหญิงหลิงโหรวบิดามารดาลาลับไปแล้วทั้งคู่ ตั้งแต่เล็กก็ถูกเลี้ยงไว้ข้างกายฮองเฮา จึงสูงศักดิ์อย่างยิ่งท่านหญิงหลิงโหรวสุขภาพไม่แข็งแรง จึงไม่เคยเข้าร่วมงานเลี้ยงส่วนตัวของเหล่าสตรี ตอนนี้ถึงกับนัดหมายเจียงหวานหว่านออกไปท่องเที่ยว ช่างทำให้ผู้คนคาดไม่ถึงจริงๆ”“ ท่านย่า พี่หกไปผูกมิตรกับท่านหญิงหลิงโหรวเมื่อไรหรือเจ้าคะ”ฮูหยินใหญ่เจียงสบายใจยิ่ง แววตาเปล่งประกายคล้ายกับมองเห็นตนเองเป็นฮูหยินตราตั้งอย่างไรอย่างนั้นเจียงอวิ้นโมโหควันออกหู จึงเผยความริษยาและอิจฉาออกมาทางคำพูด“พี่หกเก่งกาจจริงๆ”ฮูหยินใหญ่เจียงก็รู้สึกว่าเจียงหวานหว่านไม่เลวเช่นกัน จึงเอ่ยชื่นชมไปว่า “นังหนูหกเป็นดาวนำโชคของจวนเจียง”ดาวนำโชคอันใดกัน เจียงอวิ้นโมโหจนแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมาแล้ว แต่ทำได้เพียงแค่เอ่ยสำทับวาจาของฮูหยินใหญ่เจียงยิ้มๆฮูหยินใหญ่เจียงชื่นชมเจียงหวานหว่านไม่หยุด เจียงอวิ้นได้ยินแล้วไม่สบอารมณ์ จึงหาข้ออ้างขอตัวจากไปเจียงอวิ้นยิ่งคิด ในใจก็ยิ่งโมโห เจียงหวานหว่านมีสิทธิ์อะไรได้รับสิ่งเหล่านี้เจียงหวิ้นมุ่งตรงไปยังเรือนของเฉาหยูเฟิ่งด้วยเพลิงโทสะที่สุมอยู่เต็มท้อง“ท