บทที่ 87

“เจ้ายอมไปกับข้าสักครั้งได้หรือไม่”

เจียงหวานหว่านจึงถามหยั่งเชิง “ท่านอ๋องจะพาข้าไปดูคนป่วยเหล่านี้หรือ”

“ใช่”

เจียงหวานหว่านเป็นห่วงท่านแม่ คนในจวนเจียงเหล่านั้นล้วนแต่เป็นสัตว์ป่าดุร้ายทั้งนั้น

“ข้าจะส่งคนไปดูแลแม่ของเจ้าเอง”

เจียงหวานหว่านคิดไม่ถึงเลยว่าหรงซีจะเดาได้ว่านางกังวลเรื่องอะไร

“ออกเดินทางเมื่อไหร่หรือเพคะท่านอ๋อง”

“ยิ่งเร็วยิ่งดี”

เจียงหวานหว่านไม่คิดเลยว่าจะเร่งด่วนถึงเพียงนี้

“ให้เวลาข้าเตรียมตัวอีกวันสองวันได้หรือไม่”

“ได้”

เจียงหวานหว่านหยิบพู่กันบนโต๊ะขึ้นมา นางเขียนสิ่งที่ต้องการและบอกหรงซีให้ส่งไปยังจวนเจียงในวันพรุ่งนี้

ในเมืองชิงเหอเขตหรูหนิง เหตุใดถึงมีอาการป่วยประหลาดเช่นนี้เกิดขึ้นที่นั่น ช่างน่าแปลกเสียจริง

เมื่อรู้ว่าตนเองจะต้องเดินทางไกล นางจึงเปลี่ยนเส้นทางไปยังเรือนโจวไท่ฟูแทน

“แม่นางเจียง มีธุระอันใดหรือ”

โจวไท่ฟู่รู้สึกประหลาดใจกับการมาหาของเจียงหวานหว่าน

เจียงหวานหว่านจึงเล่าการออกเดินทางของตนเองให้กับโจวไท่ฟู่

“แม่นางจะไปนานแค่ไหน”

เจียงหวานหว่านหยิบใบสั่งยาที่เตรียมเอาไว้ยื่นให้กับโจวไท่ฟู่ “หลังจากกินยาชุดก่อนหมดแล้ว ก็กินยาชุดนี้