All Chapters of สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: Chapter 671 - Chapter 680

ศิษย์ชายคนหนึ่งเข้ามาจากด้านนอก พูดอย่างระมัดระวัง “เรียนเจ้าสำนัก ผู้อาวุโสซูนำคนจำนวนมากมาที่สำนัก บอกว่าขอพบเจ้าสำนักขอรับ”เจ้าสำนักเซี่ยวแค่นเสียงหึแล้วพูดว่า “ตาแก่นี่ ยังไม่ยอมแพ้อีก คิดจะเอาพิณการเวก ฝันไปเถอะ”เขาสะบัดชายเสื้อคลุม แล้วก้าวอาดๆ ออกจากประตูไปคนที่อยู่นอกประตูยังคงตะโกน หากมีเพียงหนึ่งหรือสองคน พวกเขาคงไม่มีความกล้าหาญเช่นนี้แน่ เจ้าสำนักเซี่ยวได้รับการยกย่องจากชาวยุทธ์ว่าเป็นปราชญ์แห่งดนตรี เพลงขลุ่ยสามารถทำให้คนร้องขอชีวิตไม่ได้ ร้องขอความตายยิ่งไร้หนทาง ยอดฝีมือเช่นนี้ ผู้ใดเล่าจะกล้าทำให้เขาไม่พอใจแต่พอมีคนมากขึ้น ย่อมไม่เหมือนเดิมแล้ว หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีคนจำนวนมากไม่ชอบหน้าเจ้าสำนักเซี่ยว ในเมื่อมีคนเต็มใจออกหน้า ทุกคนจึงอยากมารับส่วนแบ่งกันแม้ว่าจะไม่ได้อะไรเลย แต่การได้ต่อต้านเจ้าสำนักเซี่ยวก็คุ้มค่าที่จะเอาไปคุยโวได้พักหนึ่งขณะที่ฝูงชนกำลังดุเดือดเลือดร้อน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังปัง และทันใดนั้นประตูของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ก็เปิดออกชายชราสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินเอามือไพล่หลังเดินออกไปหนวดเคราและเส้นผมของชายคนนี้เป็นสีขาว ดวงตาพยัคฆ์แม้นไม่เ

เย่จิ่งอวี้ชะลอความเร็วลงทันที และติดตามจูอวี้เหยียนไปตลอดทาง เห็นนางหยุดอยู่ที่ประตูหอแห่งหนึ่ง ซึ่งมีตัวอักษรเขียนไว้ว่า สำนักเซียวเหยาหลังจากปะปนเข้าไปในสำนักอวิ๋นซานแล้ว เย่จิ่งอวี้ก็ค้นพบบางสิ่งบางอย่างเดิมสำนักเหล่านี้มีพื้นที่ฝึกฝนของตนเอง แต่เนื่องจากต้องต่อกรกับคนตงหลิว จึงซื้อหาสถานที่บนชายฝั่งทะเลเหนือ และแต่ละสำนักจึงสร้างที่อยู่อาศัยชั่วคราวไม่เพียงแต่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงสำนักเซียวเหยาด้วยจู่ๆ จูอวี้เหยียนก็มาถึงที่นี่โดยไม่คาดคิด หรือว่านางมีส่วนเกี่ยวข้องกับสำนักเซียวเหยา?สตรีคนนี้มีจิตใจชั่วร้าย สำนักเซียวเหยาก็ไม่ใช่สำนักที่ดีเด่อะไร เมื่อทั้งสองมารวมกัน ไม่รู้ว่าจะมีหายนะอะไรเกิดขึ้นแต่ในขณะนี้ เย่จิ่งอวี้ไม่มีกะจิตกะใจจะสืบสวนเรื่องนี้ เขาต้องรีบกลับไปที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์โดยเร็วที่สุด เพื่อสืบข่าวเรื่องฮวาเชียน ซึ่งเป็นจุดประสงค์สำคัญที่เขาต้องรั้งอยู่ต่อครั้นแล้วเย่จิ่งอวี้ก็ใช้วิชาตัวเบา และสิบห้านาทีต่อมา เขาก็มาถึงบริเวณใกล้ๆ แว่วเสียงซูถูพูดว่า “ในเมื่อเจ้าสำนักเฮ่อพูดเช่นนั้น งั้นพวกเราจะรอคำตอบ สามวันนับจากนี้ เราจะก

เจ้าสำนักเซี่ยวหวังแค่จะจับตัวเย่จิ่งอวี้ ระหว่างที่เดินมา กลับถูกหยุดโดยผีแคระที่มีสัญลักษณ์รูปสีแดงระหว่างคิ้ว“เจ้าสำนักเซี่ยว ไม่เจอกันนานสบายดีหรือไม่”คนผู้นี้พูดภาษาจงหยวนแปร่งๆ ตัวเตี้ยและอ้วนเหมือนถังเล็กๆ แต่เคลื่อนไหวได้เร็วราวกับกระสุนปืน เท้าดูเหมือนจะติดสปริงไว้ กระเด้งตัวเหมือนคางคก เคลื่อนที่ไปซ้ายทีขวาทีอย่างรวดเร็ว ทำให้คนที่เห็นต้องรู้สึกสับสนมึนงงเมื่อเห็นคนผู้นี้ เจ้าสำนักเซี่ยวก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึมในฉับพลันชายคนนี้ชื่อโนจิริจูนิ เป็นหนึ่งในแม่ทัพของตงหลิว คนผู้นี้มีเคล็ดวิชาลับ จัดการได้ยากมาก วิธีการค่อนข้างโหดร้ายอำมหิต ไม่ว่าสตรีคนใดที่ตกอยู่ในมือของเขาจะต้องถูกย่ำยีแค่ชื่อนี้ก็ทำให้คนต้องขบเขี้ยวเคี้ยวฟันได้“ที่แท้ก็เป็นเจ้า ข้าจะดูว่าวันนี้เจ้าก้าวหน้าไปแค่ไหนแล้ว”ในขณะที่พูดคุย ทั้งสองได้ลงมือเคลื่อนไหวหลายกระบวนท่าแล้ว ภายใต้กำลังภายในอันเผด็จการของเจ้าสำนักเซี่ยว ความเร็วของโนจิริจูนิก็ช้าลงมากถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้ที่สามารถผนึกมิติของอินชิงเสวียนได้ แม้แต่ในยุทธจักร เจ้าสำนักเซี่ยวก็ถูกเรียกขานว่าเป็นผู้นำโนจิริจูนิพูดว่า “ไม่ได้เจอกันหลาย

อินชิงเสวียนตกอยู่ในห้วงภวังค์แหjงเสียงพิณ ไม่สนใจโลกภายนอก แม้ว่าเสียงพิณจะน่าตื่นเต้นมาก แต่สภาวะจิตใจของอินชิงเสวียนกลับสงบอย่างประหลาดในเวลานี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงอันน่าอัศจรรย์ดังมาจากมิติที่เงียบสงบมาโดยตลอดมิติอัพเกรด รับคะแนนสะสม 10,000 คะแนนเพิ่มทักษะ ช่วงชิงดวงชะตาเพิ่มระยะเวลาการใช้ทักษะ ครั้งละ 10 นาทีเพิ่มจำนวนครั้งการใช้ทักษะ 10 ครั้งอินชิงเสวียนรู้สึกตัวขึ้นมาทันทีโห ให้รางวัลมากมายขนาดนี้เลย นางเกือบลืมเรื่องมิติไปแล้วเชียวในช่วงนี้ หน้าที่เดียวในมิติคือการปลูกพืช สะสมคะแนนเล็กน้อย และแลกเป็นของใช้จำเป็นในชีวิตประจำวัน ในความเห็นของนาง สิ่งที่มีประโยชน์มากที่สุดในมิติคือน้ำพุวิญญาณ ไม่คาดคิดว่าวันนี้จะเกิดขึ้นอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว หรือว่ามิติของตัวเองเกี่ยวข้องกับพิณการเวก?ถ้ารู้แต่แรกว่าจะได้รับคะแนนสะสมมากมายในคราวเดียว นางคงจะไม่ใช้คะแนนอย่างสุรุ่ยสุร่าย และสะสมแลกปืนพกมาแทน คงจะยอดเยี่ยมที่สุดทันทีที่เกิดความเสียใจภายหลัง อินชิงเสวียนก็หลุดพ้นจากสภาวะจิตใจในเมื่อครู่ทันที เสียงพิณก็วุ่นวายไร้ระเบียบทันทีแม้ว่านางจะไม่สามารถควบคุมมันได้อย่างเต

ฮวาเชียนมาที่ห้องที่ใกล้กับฝั่งขวา เอื้อมมือออกไปดันประตูให้เปิดออกเย่จิ่งอวี้เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว และเห็นสตรีคนนั้นนอนอยู่บนเตียงทันทีหญิงผู้นั้นสวมเสื้อป้ายตัวในสีขาว มือทั้งสองข้างตกอยู่ข้างลำตัว อายุราวๆ สามสิบหกสามสิบเจ็ดปี ผิวขาวซีด ใบหน้าดูป่วยนางหลับตาเบาๆ ขมวดคิ้วเป็นครั้งคราว ถึงกระนั้น ก็ยังไม่สามารถปกปิดความงดงามอันน่าทึ่งได้ ถ้าเป็นเมื่อตอนที่อายุยังน้อย คงงดงามไม่น้อยไปกว่าอินชิงเสวียนแน่เมื่อเห็นคนผู้นี้ เย่จิ่งอวี้ก็ตัวสั่นสะท้าน ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงแม้ว่าคนตรงหน้าเขาจะซูบผอมไปมาก แต่เขาก็ยังจำได้ ว่านี่คือเสด็จแม่ที่เขาฝันถึงหลายครั้งจนไม่ถ้วนเขาเดินไปที่เตียงโดยไม่รู้ตัว งอเข่า และทรุดตัวลงคุกเข่าลงบนพื้น“เสด็จแม่ อวี้เอ๋อร์มาพบท่านแล้ว”ก่อนที่เขาจะพูดจบ ภาพเบื้องหน้าก็พร่ามัวไปแล้วแม้ว่าเขาจะดำรงตำแหน่งที่สูง แต่ก็ต้องฝ่าแดนอเวจีนับไม่ถ้วน ถึงมาอยู่ในจุดที่เขาอยู่ทุกวันนี้ได้องค์ชายคนอื่นๆ ล้วนเติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูจากมารดา มีเพียงเขาที่อาศัยอยู่ตามลำพังในตำหนักบูรพาวัยเด็กของเย่จิ่งอวี้ข้ามผ่านมาด้วยความลำบาก ฮ่องเต้องค์ก่อนไม่มีมีทายาทแค่ส