All Chapters of One-Year Secretary: Chapter 41 - Chapter 45

SOLLAIRE I waited for a whole day to let my emotions decrease a little. Vernon had rented a room para dito ako pagpahingain. Isang room lang ang available kaya iisa lang ang kwarto namin. At sa kasamaang palad din ay iisang kama lamang ang para sa amin. But I didn't really care. Iyak lang ako nang iyak buong araw, at ngayon na sumapit na ang gabi ay nakatulala lamang ako habang nakahiga sa kama, ang mukha ko ay nakasandal sa unan. Naramdaman ko na bumigat ang kama. Dumating na pala si Vernon galing doon sa mansion. "Hey. Nasilip ko na si Mustang. Nasabi ko na rin lahat, ayos lang daw siya ron at kaya naman niya. Medyo nakakalakad na naman." Ani niya. Tumango lamang ako at hindi na kumibo. Wala talaga akong energy. Hindi ko kayang kumilos o ni magsalita man lang. Sobrang kirot at bigat ng puso ko, yung para bang hindi ko alam kung ano ang gagawin ko pag tapos ng lahat ng nalaman ko. "Sol, you can not be like this. Come on. Bangon ka." Tinapik tapik ni Vernon ang balikat k

VERNON Nagising ako nang biglang balagbag na bumukas ang pinto. "What the hell?" Naaalipungatan kong kinuskos ang mata ko para makita kung sino ang bigla bigla na lang pumasok sa opisina. "The hell are you doing here?" "Well, Jane called me. She said that you've been camping here for two straight days." Ani ni Casper. Umupo na ito sa single sofa at inilapag ang pagkaing dala dala niya para sa akin. May dala itong chinese food at hindi nito kinalimutan ang paborito kong orange chicken at fermented soy noodles. Kahit inaantok pa ay napilitan akong bumangon. Alam ko naman na hindi ako titigilan ni Casper. "Ano pa sabi ni Jane sa iyo?" I asked him while I was helping to prepare our food. Para kay Casper, lunch na ang pagkaing ito, pero para sa akin ay breakfast pa lamang. Ngayon pa lang ako kakain ng unang meal ko ngayong araw. Casper started eating his favorite dumplings. "Sabi niya, hindi raw talaga niya alam kung bakit ka magkakaganyan. But she figured that it is about So

SOLLAIRENakangiti akong tumingala kay Cloud, naglalagay ng konting lambing sa boses ko. “Cloud, what a chance. Ano bang ginagawa mo rito sa Shangri-La?”Sumandal siya sa sofa at umayos ng upo na para bang gusto niyang magpasikat. “Oh, I have a meeting here. Alam mo na, business stuff.” Ngumiti siya ng malapad habang sinisipat ako mula ulo hanggang paa. “Pero mukhang maswerte ako ngayong araw at nakita kita.”Ngumiti ako ng bahagya at inirapan siya ng konti, kunwari naiinis. “Flattery won’t get you anywhere, Cloud.” Pero sa loob-loob ko, perpekto ang tiyempo niya.“Alam mo naman ako, Sollaire. I always try.” Nagbigay siya ng kindat na alam kong signature move niya para magpa-cute at magpapansin sa akin. Hinawakan ko ang tasa ng kape ko at nagsimula nang magkwento tungkol sa hindi ko pa natutuloy na kasal at sa pagka badtrip ko kanina. "You know, maswerte ka siguro ngayon kasi medyo bad mood ako." Tumingin ako sa kanya nang direkta sa mata. "Kailangan ko ng distraction."Napataas ang