Lahat ng Kabanata ng Loving The Mute Wife (Filipino): Kabanata 11 - Kabanata 20

Weston Vega"Sino tinatawagan mo?" Isandro asked. Napatingin ako sa phone at ipinakita 'yon sa kanya. "Si Indie," I replied. Naglakad na kami papunta sa waiting shed na nasa labas lang din ng station at doon naupo. Nagtaka naman siya. "Baliw ka ba? Sasagot ba 'yon? Dapat tinext mo na lang." "Hindi rin nagre-reply." Natawa na lang si Isandro. "Kawawa ka naman po," pang-aasar niya. Sinamaan ko na lang siya ng tingin at pinatay na lang 'yong tawag. Hanggang 8PM pa dapat kami kaso maaga kaming pinauwi ni Tito dahil may mga magshishift na rin naman na. Nagtext na nga ako kanina na ako 'yong nagtetext sa kanya para hindi siya matakot pero wala pa rin. Mukha naman kasing hindi siya humahawak ng phone niya palagi. "So, uuwi ka na sa asawa mo?" tanong niya pa. I grinned. "Are you making fun of me for having a wife?" Kasi kanina ko pa napapansin na nang-aasar siya. Nawala ang mapang-asar na reaksyon ni Isandro at napalitan iyon nang maayos na ngiti. Mas lumapit pa siya sa akin at humawa

Indie Emerson I was so downhearted that night, umalis ako ng party, sa exit ako dumaan at agad na nag-book ng sasakyan. Sa park malapit sa bahay ako nagpababa. I stayed there dahil magtataka si Manang kung bakit maaga akong umuwi. Ayokong mag-alala siya. Habang nasa park ay iniyak ko lang lahat. Pinsan ni Ingrid si Angela, nakakalaro namin siya nung bata pa kami kaso nung nalaman niya na hindi ako nakakapagsalita nagbago siya. Nagbago silang lahat, nag-iba ang turing nila sa akin. Mas tumindi pa ang trato nung namatay si Ingrid. Mama Isabelle's words lingered in my head. Lahat ng mga sinasabi nila ay nasa utak ko pa rin hanggang ngayon at naglalaro. Dahil sa kalagayan ko, ramdam na ramdam ko kung ano ang ipinagkait sa akin ng mundo. Hindi ko na napigilan ang pagluha nang yumakap sa akin ang Mommy ni Weston. I also hugged and cried silently, hinayaan niya lang ako hanggang sa kumalma na ako. “It’s okay to cry, Indie. Sometimes, you just have to let it all out para maging magaan ang

Weston Vega"What the hell are you doing here?" I asked, irritatedly. It's already 9:00 in the morning and the first person who appeared in front of me was Isandro. Late na rin ako nagising dahil napasarap ang tulog ko. "We don't have a duty!" he exclaimed, happily. Naningkit ang mata ko. "I know, Isandro." "Pwedeng tumambay?" he asked with a grin on his face. "Wala ka bang bahay?" "Alam mo na sagot diyan!" aniya at basta na lang pumasok sa unit ko. Hahablutin ko na sana ang braso niya nang mabilis siyang tumakbo at sumampa sa sofa. Umagang-umaga mukhang pasasakitin ng lalaking ‘to ang ulo ko! May unit din naman siya at sariling bahay pero kung makatambay sa akin ay akala mo pinapabayaan nila Tita. Sanay naman na ako na andito siya pero andito rin si Indie! Halata naman na hindi komportable ang asawa ko sa mga tao. "Andito si Indie!” paalala ko sa kanya. “So?” hirit niya. My eyes widened and snatched the pillow from the one-seater sofa and threw it to Isandro. “You dimwit! Of

Weston VegaIndie's still sleeping. Hindi ko na siya nagawang gisingin sa parking area nang makarating. Isandro helped me para hindi siya mauntog habang binubuhat ko. Inayos ni Isandro ang sumbrero na suot ni Indie para matakpan ang mukha. I don't want them to see her face, mahirap na at baka ma-iisue. Alam kong iniiwasan at ayaw 'yon ni Indie. Pagkalabas pa lang ng elevator sa lobby ay may napapatingin na sa amin. May sumalubong sa amin na security na mukhang inutusan ni Mommy at iginaya kami sa elevator.Nang makapasok sa loob ay napasandal si Isandro at tumingin sa akin. "Napagod ako," natatawa niyang sambit. "Not physically but mentally."Napatango ako at nagsalita. "Ako rin, I felt so drained. Kalmado pa ako sa lagay na 'yon."Nailing na lang si Isandro at iniangat ang crochet pouch ni Indie. "How long has she been using this?" he asked."Since she was young," I answered."Really?"Napatango ako. Mabilis lang kaming nakarating sa floor ko at nagtungo sa pintuan. Isandro typed in

Indie EmersonWeston saw me cry. I just can't help it. That was also the first time that I let someone comfort me because something bad happened to me. I was so scared at that time, but the moment I saw people from afar, I gathered all of my strength to fight the culprit so that people at the checkpoint would see us. And I did it. Ngayon lang ulit ako natakot para sa buhay ko. I thought I was going to suffer or worse… I would die. Iniisip ko na kasalanan ko rin kasi hindi ko tiningnan nang maiigi kung iyon ba ang kotse na dapat kong sakyan. I was too preoccupied with thoughts because I'd never had the chance to see Ingrid closely. Sumama ako sa mga pulis, I never entered the station because I don't want to. Hindi ko sila kinausap, I have these thoughts na hindi sila makikinig sa akin o baka baliktarin nila ako. Natatakot dahil baka panlalait ang makuha ko sa kanila. I don't know what is happening to me, but the person who I thought first was Weston. Naisip ko sana siya ang taong pupu