Lahat ng Kabanata ng MAID FOR MR. ARROGANT: Kabanata 1 - Kabanata 10

Life is a wonderful journey of discovery and adventure with many roads to travel to achieve inner peace and happiness.Nakaupo ako sa gilid ni Mama habang nag-uusap sila ni Don Rico. Isang buwan na ang nakalilipas ng manatili kami rito.Akala ko nang una'y hindi magiging madali ang lahat sa akin? Ngunit sa nakalipas na araw, napagtanto ko na dapat lang pala akong masanay. Na mapapabuti sa akin ang lahat ng ito even though we may begin at different times and other places.Following your dreams isn't always all it's cracked up to be. The moment you believe you can't do it, everything else begins to crumble. Never stop believing. Because every milestone is a miniature victory on the road to achieving your goals. Huwag kang mangamba na sumubok muli ng panibago, kung ang kapalit naman nito ay maganda.Hinawakan ni Mama ang kamay ko at tumingin muli kay Don. Gusto nitong paaralin ako sa kolehiyo. Siguro ay kukuha na lamang ako ng two years course. Ang sabi niya'y ang pag-aaral ay isang arma

Hindi ko alam kung ilang oras ang naging tulog ko. Ginising na lamang ako ni Manong ng nasa Maynila na kami.Inayos ko ang aking mukha bago bumaling kay Senyorito. Dahil baka gising na siya at tini-tititigan na ako. Ngunit nagkamali ako ng akala, hanggang ngayon ay mahimbing parin itong natutulog habang nanatiling nakasandal.Uminit ng bahagya ang aking pisngi nang mapagtanto ang aking ginagawa.Umiwas na lamang ako ng tingin at bahagyang sumilip sa may labas. City life always lures people of all classes for its comforts, cultural and economic. Its glamour attracts people from underdeveloped areas like provinces.Malalaking gusali. Magagandang streetlight. Mga sikat na pasyalan. Magagarang paaralan. Mga sikat na artista at iba pa. Dito mo makikita kung paano mamuhay ang iba't ibang tao na iyong makakasalamuha.Halos gusto kong tumayo upang mas titigan ang mga gusali. Nakaka-aliw lang dahil sobrang tataas nito."Venice!" Mahinang saway sa akin ni Manong ng matumba ako dahil sa hindi ko

I did my daily routines again at home. Pagkatapos kong samahan sina Manang sa pagluluto ay agad akong nag-dilig ng mga halaman sa labas. Sa mahigit isang linggo na akong narito ay nasanay na ako sa lahat.Kahit papaano ay natutugunan at nakikisama na ako kung maari lamang sa aking mga kasamahan. Maglalakad na sana ako patungo sa likod upang ilagay roon ang walis nang tawagin ako ni Chiz."Venice!" Anang nito. Chiz is a good and nice guy. Tatlong taon ang pagitan nang aming edad. Nakipag-kwentuhan ako sa kanya noong nakaraang araw at napag-alaman kung dalawang taon na pala siyang personal driver ni Senyorito."Wala kayong lakad?" Humarap ako sa kanya.Ngumisi siya at bahagya pang nagkamot sa ulo, "Oo e, kaya niya na raw!" Sambit niya.Nagulat ako ng kinuha niya ang dala kong walis at muling ngumiti."Tapos ka na? Wala ng gagawin?" Dagdag niya.I smiled at him. Napaka-down to earth talaga niya."Oo." Maikling sagot ko. Itinabi nito ang walis sa gilid at hinablot ang kamay ko.Kumunot an

Everyone thinks that, carrying responsibility and bringing new life is easy. Pero ang totoo ay hindi! But the question is what I wanted to do with the new life God has given me? Ano nga ba?It's been a month, nang mag-simula na ang klase. Lahat ng iyon ay bago sa akin. I've gained some girlfriends. Some responsibility to do with my own. Some tasked to create.Noong unang araw ng klase ay medyo kinabahan ako. Hindi ko pa kasi gamay ang mga ugali ng aking pakikisamahan. Ngunit napa-isip ako! They don't have the rights, para baguhin ako. That's why I didn't change. Dahil ako ay ako. Walang dapat baguhin."Renoir!" Napalakas kong sigaw kaya lahat ng estudyante sa pathway ay biglang bumaling sa akin.Narinig ko ang mahinang tawa ni Drianna. Tumingin ako sa kanya at saka kumunot noo."Nakakahiya." Mahinhin niyang wika.Nagkibit balikat lamang ako. Ngumisi sa akin si Renoir bago naglakad patungo sa amin. He is our class president. His tan skin and bulky body really suit him. Pinagkaka-guluha

Bumukas 'to at bumungad sa akin si Stiffany na namumula ang mata."Okay ka lang?" Nag-aalalang tanong ko at tumayo upang salubungin siya ng yakap.Mahina siyang humikbi at umiling."N-Nasa o-ospital s-si M-Mama." Nahihirapan nitong sambit.Sa araw-araw na pagsasama natin. Sa una'y naging marahas sila sa akin ngunit kinalaunan ay naging mabuti rin ang kanilang pakikitungo. Ganoon naman talaga diba!Tinapak ko siya sa balikat, "Tahan na. Umuwi ka muna! Ako na ang bahala sa trabaho mo." Anang ko.Pinalis nito ang luha sa mga mata at mas lalong humikbi."Ayaw akong payagan ni Senyorito." Wika niya.Kumunot ang noo ko."Bakit?" Tanong ko gamit ang galit na tono."Uuwi si Manang Davie bukas. Walang mamahala sa kusina para sa selebrasyon na magaganap." Usal niya.Napahilot ako sa sentido. Hindi ba pwedeng kahit isang araw ay huwag muna silang gumimik dito."Kaya ko. Walang naman akong pasok bukas." Bagamat ay may halong kaba. Wala naman akong magagawa.Tumango siya, "Ibabalita ko ito kay Man