I did my daily routines again at home. Pagkatapos kong samahan sina Manang sa pagluluto ay agad akong nag-dilig ng mga halaman sa labas. Sa mahigit isang linggo na akong narito ay nasanay na ako sa lahat.
Kahit papaano ay natutugunan at nakikisama na ako kung maari lamang sa aking mga kasamahan. Maglalakad na sana ako patungo sa likod upang ilagay roon ang walis nang tawagin ako ni Chiz.
"Venice!" Anang nito. Chiz is a good and nice guy. Tatlong taon ang pagitan nang aming edad. Nakipag-kwentuhan ako sa kanya noong nakaraang araw at napag-alaman kung dalawang taon na pala siyang personal driver ni Senyorito.
"Wala kayong lakad?" Humarap ako sa kanya.
Ngumisi siya at bahagya pang nagkamot sa ulo, "Oo e, kaya niya na raw!" Sambit niya.
Nagulat ako ng kinuha niya ang dala kong walis at muling ngumiti.
"Tapos ka na? Wala ng gagawin?" Dagdag niya.
I smiled at him. Napaka-down to earth talaga niya.
"Oo." Maikling sagot ko. Itinabi nito ang walis sa gilid at hinablot ang kamay ko.
Kumunot ang noo ko sa ginawa niya. Hinila ako nito patungo muli sa hardin at saka naupo sa damuhan.
Nawala ang pagtataka ko dahil sa ginawa niya. He tapped his left side.
"Maupo ka." Kaswal niyang wika.
His black longsleeves was rolled up to his elbows. Nasanay na akong ganito ang suot niya. He looks like a businessman. Hindi siya mukhang driver lamang. Ganoon kasi ang gustong kasuotan ni Senyorito para sa kanya. They're friends too kahit papaano.
Kumibot ang kanyang labi nang maupo ako sa kanyang tabi. After all these years, I suddenly feel uneasy. Para bang ayaw ko ng ikwento ang sarili sa iba! Sinuklay ko ang aking buhok gamit ang aking mga darili.
"Kamusta ka?" His eyes were all on me.
Bumuntong hinga ako, “Kinakaya pa." At mapaklang natawa dahil sa isinagot ko.
Umigting ang kanyang panga.
"May gusto ka bang sabihin?" Nagtatakang ngunit dagdag na tanong ko.
Huminga siya ng malalim kapagkuwan ay tumango.
"Handa akong makinig. Huwag kang mag-alalala." I wholeheartidly said.
His jaw was tensed and I couldn't help but stare at him. Nakikita ko ang sarili ko sa kanya.
"My father died after three years ago. Galit na galit sa akin si Nanay nang malaman niyang ako ang dahilan kung bakit namatay si Papang." Tumingala siya sa langit at ngumiwi nang bahagya.
This is a very emotional remark and I don't know what to do. Hindi ko akalain na sasabihin niya sakin ang lahat nang 'ito. Dahil hindi naman kami ganun katagal na magkakilala.
Lumapit ako sa kanya at bahagyang hinaplos ang kanyang likuran to lessen his pain.
Hinayaan ko siyang ipagpatuloy ang kanyang kwento habang ako'y nakikinig lamang. Ito ang natatanging paraan ko ang makinig.
Hindi na masyadong mainit at kita ko sa langit ang iba't ibang gumuguhit doon na nagiging kulay kahel. Hudyat na hapon na at malapit nang lumubog ang araw.
Hinayaan kung sabihin ni Chiz ang lahat ng tungkol sa kanyang buhay. Hindi siya gaanong nagsasalita sa tuwing kasama niya sila Manang at ang iba pa, that his usual playful aura, suddenly changed just for a blinked.
He almost lost his cool. Hindi ko maiwasan ang mangiti at kumunot ang noo. The reason why we feel empty sometimes is because we leave pieces of ourselves in everything we used to love. Ibinibigay natin ang lahat sa iba at wala na tayong itinitira para sa atin! Kaya minsan hindi mo masisisi na husgahan ka nang iba dahil sa nagawa mo sa nagawa mong hindi naman makakabuti para sa'yo. We should know how to let go and move on by the past. Dahil kapag mananatili tayo sa nakaraan, hindi natin mapupuntahan ang hinaharap at nakakabahala iyon.
Ibinuhos ko ang juice sa baso at saka inilagay 'to sa may tray. Pagkatapos namin mag-usap ni Chiz. Tumungo agad ako sa kusina para sana tumulong. Ngunit nalaman kong narito pala ang mga kaibigan ni Senyorito.Sabi ni Manang ay naroon raw sila sa may pool area at nagkakatuwaan. Kaya ngayo'y naghahanda ako nang kanilang maiinom.
I'm already nervous. Nilingon ko ang pinto patungo sa labas na halos ikinabahala ko.
"Venice! Bilisan mo riyan! Pakidala na rin itong mga barbecue." Ani Manang at saka ibinigay nito sa akin.
Naitikom ko ang aking labi saka tumango lamang. Hindi na ako nangamba na muli niyang pahiyain sa harapan nang lahat tutal naman ay tapos na siya.
Maingay na modern song ang sumalubong sa aking tainga. Pinasadahan ko ng tingin ang maliwanag na pool area. Hinagod ko ng tingin ang lahat na naroon. Pito ang lalaki samantalang apat ang mga babae.
Sa paglalakad ko nararamdaman ko ang pamamanhid ng aking mga tuhod.
Bahagya kong kinagat ang aking labi at ipinagpatuloy ang paglalakad.
Nang ako'y makalapit na sa kanila. Napansin ko ang masamang titig sa akin ng mga kababaihan samantalang ang mga kalalakihan ay tila namamangha sa aking paglalakad. I put the tray on a table, kasama na rin ang iihawin na barbecue.
Bumaling ako kay Senyorito saka nagbigay galang. Nakita ko ang galit na ekspresyon ni Senyorito at bahagyang pag-galaw ng kanyang mga panga.
"S-Senyorito may kailangan pa po ba kayo?" I said without thinking.
Tamad siyang tumingin sa akin pagkatapos ay nilapasan ako. Napabuntong hinga ako at aalis na sana sa may pool area ng biglang may humawak sa aking braso.
Bumaling ako sa braso niya at saka tumingala.
Mabilis ang paghinga ko at halos mabingi sa pintig ng puso ko. His smile was genuine. He's handsome like a korean idol. He is tall and slender.
Tipid akong ngumiti at hinablot ang aking braso.
"What is your problem?" Maawtoridad na wika ni Senyorito na kusang lumapit sa amin.
Bumaling sa kanya ang lalaki saglit lamang at muling itinuon sa akin ang tingin.
"None of your business, “ Ngumisi 'to sa akin pagkatapos ay namulsa.
"She's pretty." Anito.
Nagulat ako sa kanyang sinabi na bahagya pang namula ang aking mga pisngi. "S-."
Malalim at pagod ang kanyang mata na tumingin sa aking direksyon.
"What are you waiting for? Get out!" He seriously said.
Halos manlumo ako sa kanyang sinabi. Nahihiya akong yumuko pagkatapos ay nagmamadaling umalis roon. Narinig ko ang mahihinang tawa ng kababaihan habang ang lalaking humawak sa akin ay narinig ko ang pag-singhap nito na tila'y nagalit dahil sa inasal ni Senyorito.
My heart is aching. Nagbanta ang luha sa mga mata ko dahil sa nangyari. Pumikit ako ng mariin para mapigilan ito sa pagbuhos. I want to be gone even just for a while. Everyday I'd always feel the fangs on my chest. Parati niya sa aking ipinaparamdam na siya ang batas na siya dapat ang masunod sapagkat isa lamang akong utusan.
Napatili ako ng bigla akong mawalan ng balanse. Napapikit ako at hinihintay ang pagkaka-upo ngunit walang nangyari. Naramdaman ko ang dalawang bisig na umangat sa aking likuran.
Iminulat ko ang aking mata. Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Nabigla ako ng seryosong pinalis nito ang aking luha.
Umawang ang aking labi. I'm still so stunned. Hindi ko akalain na gagawin niya 'to. His dark mysterious eyes looked at me. Kumibot ang kanyang labi at umigting ang mga panga.
"Careful." He coldly said.
Sa pagkakabigla at takot ko, hindi pa agad rumehistro sa aking kung sino ang sumalo sa akin.
He gritted his teeth. His hard jaw was clenched and his lips were in a thin line. I feel like I chasing my dreams.
Nang sa wakas nawala ang aking gulat ay agad akong umalis sa kanyang bisig.
"Are you okay?" Nag-aalalang lumapit sa akin ang lalaking kausap ko lamang.
"Benny!" Narinig kong singhal ng babaeng malapit sa kanya.
He held my chin. Napaawang ang aking labi. Tinignan niya ang buo kong mukha.
"O-Okay lang po ako." Nahihiya kong sambit.
Tumingin ako kay Senyorito na nakita kong nakatitig sa akin. Umiwas siya ng tingin sa akin at umalis.
Hindi man lang ako nakapag-pasalamat sa kanya.
"Okay then just take care of yourself." Seryosong ani Sir Benny.
Ngumiti ako sa kanya, “Salamat po."
Nagkamot siya sa ulo. "Maari ko bang malaman ang pangalan mo?" Ngumisi siya.
"Venice Luna po." Magalang na sagot ko.
"Benny." Kaswal niyang sagot. The whole area is only illuminated.
Lumapit sa kaniya ang isang babae pagkatapos ay hinila siya papalayo sa akin.
"What are you doing? You're stupid!" Pagalit na asik nito.
Napaiwas ako ng tingin. I immediately shook my head. Umatras ako para makaalis na. I kept my mouth shut the first time I feel guilty. Hindi ko matanggap na hindi ako nakapagpa-salamat sa kanya.
Ngunit napangiti rin ako agad sa kanyang ginawa. It's touching my heart to know that he will catch me even If I fall. Tumawid ako sa likuran at agad na dumiretso sa loob ng kusina. My heart was dominating everything in me. My brain didn't function.
Napahawak ako sa aking dibdib ng maramdaman ko ang paglakas ng tibok nito. I still so very very stunned.
I sighed at my thoughts. Right now, I lost my control for one reason. I want so badly to save myself from anything. I'll build a barrier between us because I don't deserve this. I don't deserve his attention. I don't deserve to be here.
Around three pm I went home. Athough Drianna told me, na huwag muna umuwi ay pinagpilitan ko. Kinuha ko lamang ang schedule namin.Wala naman ng ibang magagawa roon kundi ay umupo o kaya'y mag-stalk sa taong gusto o hinahangaan mo. We're classmate this year that's why I am really happy.Nakapangalumbaba ako habang pinagmamasdan ko si Chiz na abalang nililinisan ang sasakyan.His tee shirt is slightly wet, dulot ng tubig na kanyang ipinag-huhugas sa sasakyan.After these past few days, hindi ko pa rin makalimutan ang nangyari sa amin ni Senyorito. Sa tuwing iniisip ko iyon bahagya pang namumula ang aking pisngi. I never thought that he will do it for me. Dahil sa kagaspangan at marahas niya ugaling ipinapakita sa akin na ma pa hanggang ngayon. Hindi ko maiwasan ang magulat at the same time ay humanga sa kanya. I suddenly felt the hollow space in my stomach ache. I breathed out."Ayos ka lang?" Nagtatakang tanong ni Chiz."May iniisip lang." Walang ganang sagot ko.Kumunot ang kanyang n
Everyone thinks that, carrying responsibility and bringing new life is easy. Pero ang totoo ay hindi! But the question is what I wanted to do with the new life God has given me? Ano nga ba?It's been a month, nang mag-simula na ang klase. Lahat ng iyon ay bago sa akin. I've gained some girlfriends. Some responsibility to do with my own. Some tasked to create.Noong unang araw ng klase ay medyo kinabahan ako. Hindi ko pa kasi gamay ang mga ugali ng aking pakikisamahan. Ngunit napa-isip ako! They don't have the rights, para baguhin ako. That's why I didn't change. Dahil ako ay ako. Walang dapat baguhin."Renoir!" Napalakas kong sigaw kaya lahat ng estudyante sa pathway ay biglang bumaling sa akin.Narinig ko ang mahinang tawa ni Drianna. Tumingin ako sa kanya at saka kumunot noo."Nakakahiya." Mahinhin niyang wika.Nagkibit balikat lamang ako. Ngumisi sa akin si Renoir bago naglakad patungo sa amin. He is our class president. His tan skin and bulky body really suit him. Pinagkaka-guluha
Like the other day, the sunrise replace the moon. I spend my life in an ordinary mood. Lumipas ang ilang buwan ay nasanay na ako. All those little experiences make up the fabric of our lives and on balance. Memories is dangerous thing but we must admit that dangerous is really exciting.Natapos ang unang semistral ko sa unibersidad ng walang nangyari masama o maling nagawa ko sa aking course. Ginawa ko ang lahat ng kailangan kong i-submit at lahat ng requirements upang makatungo sa pangalawang semistral.Ngunit ang pambabae ni Ryker ay hindi nagbago. Kada linggo ay iba't ibang babae ang dinadala niya sa bahay kasama ang kanyang barkada. Ganoon pa rin sa dati. Sa may pool sila magtatambay.Aside from those kind of things.He's good in academics and sport too. Kaya niyang ipagsabay ang pagiging bad and good influence niya sa sarili, kaya't walang na-irereklamo si Don Rico.Nanatili nakatikom ang aking bibig at isip sa anuman sasabihin o itatanong nila.Trust is something that is difficu
Bumukas 'to at bumungad sa akin si Stiffany na namumula ang mata."Okay ka lang?" Nag-aalalang tanong ko at tumayo upang salubungin siya ng yakap.Mahina siyang humikbi at umiling."N-Nasa o-ospital s-si M-Mama." Nahihirapan nitong sambit.Sa araw-araw na pagsasama natin. Sa una'y naging marahas sila sa akin ngunit kinalaunan ay naging mabuti rin ang kanilang pakikitungo. Ganoon naman talaga diba!Tinapak ko siya sa balikat, "Tahan na. Umuwi ka muna! Ako na ang bahala sa trabaho mo." Anang ko.Pinalis nito ang luha sa mga mata at mas lalong humikbi."Ayaw akong payagan ni Senyorito." Wika niya.Kumunot ang noo ko."Bakit?" Tanong ko gamit ang galit na tono."Uuwi si Manang Davie bukas. Walang mamahala sa kusina para sa selebrasyon na magaganap." Usal niya.Napahilot ako sa sentido. Hindi ba pwedeng kahit isang araw ay huwag muna silang gumimik dito."Kaya ko. Walang naman akong pasok bukas." Bagamat ay may halong kaba. Wala naman akong magagawa.Tumango siya, "Ibabalita ko ito kay Man
Hindi ko alam kung maghihinayang o matutuwa ako na hindi natuloy ang pagpunta namin sa Baguio dahil sa hindi inaasahan pagdating ng Don.Mahigpit kong niyakap si Klare at Racquel na halos mapiga sila. I really missed them.Kung bibigyan lamang ako ng pahintulot ni Ryker na sumama sa kanilang pag-uwi? Gusto kong sumama. Gusto kong makasama ang mga magulang ko kahit isang araw lang."Kamusta ka dito? Grabe lalo kang gumanda, Venice!" Ani Klare.Mahina akong humalakhak dahil sa sinabi niya."Okay lang. Ikaw rin mas gumanda ka!" Wika ko.Inilapag ko sa lamesa ang inihanda kong meryenda para sa kanila.Kumuha sila ng platito at tinidor pagkatapos ay kanya-kanyang sumadok ng kanilang kakainin.Lumingon ako kay Don na nasa veranda. Mukha atang seryoso ang kanilang pinag-uusapan ng kanyang apo."Ilang araw kayo dito?" Kapagkuwan ay tanong ko sa dalawa.Nag-tinginan sila at saka sabay na tumikhim."Tatlong araw sabi ng Don." Saad ni Klare.Kumunot ang aking noo sa kanyang sinagot."Bakit? May
Naglalakad si Ryker kasabay ang mga lalaking kaibigan nito. Ngunit mas lalo akong umiling na makita ko ang iilang kababaihan na sumusunod sa kanilang likuran. Sa tantiya ko ay labing apat ang mga 'to.Napabalik ang tingin ko kay Ryker ng hinawi nito ang magulong buhok dulot ng ihip na hangin sa labas."He's handsome." Mahinang usal ni Drianna.Gumawi ang tingin ko sa kanya at kumunot noo ngunit panandalian lamang iyon.Ibinalik ko ang tingin kay Ryker. He was wearing a white long-sleeve with loose necktie, dark blue slack and a topsider shoes. Lumutang lalo ang kakisigan nito dahil sa kanyang uniporme. His group of friends are famous with their signature smirks and bore eyes.Mahina akong napasinghap ng gumawi ang kanyang tingin sa akin. He's tall and really well defined. Kahit anong isuot nito ay bumabagay sa kanyang lahat. His self-confidence is really unique.Umawang ang aking labi nang ngumisi siya sa akin.I can't help but think about his engagement with Clarettine. Si Ryker na l
It's really dark but there were stars, points of light and reason then some shot across the skies like a rapid meteor! Suddenly everything was on heavenly ,brilliancy to see the balance of the night.Some others silently sleeping but If I am not mistaken? Some others awaken thinking what life is? What the life proud of? What is the reason why you're breathing?Malaya ang mga mata na naka-sulyap sa dilim ng gabi. Inaalala ang mga pangyayari. I don't really have any regrets because if I choose not to do something there is usually a very good reason. Malalaman nila na ganoon pa ako kahina! Aakalain nilang hindi ako marunong lumaban.Ipinikit ko ang aking mga mata at hinayaan ang aking pandinig! Ang ma-iingay na kuliglig. Ang malamyos na hangin. Saksi ang gabi sa unang trahedyang nangyari sa buhay ko.Tinuyo ko ang aking labi bago iminulat ang mga mata. Masyadong tahimik ang buong lugar. Mukha yatang hindi na ako sanay? O siguro kahit kailan ay hindi ako masasanay! Iginuhit nang tadhana n
I opened my eyes. Every grain of my sweat seems a flood caused by the bad dream. She repeatedly shows the most beautiful smile. She repeatedly says that, I need to fight.I removed my sweat before I get up and go to the bathroom. Strong heartbeat as I fastened herself in the mirror.I opened the fucet and then start bathing. In this opportunity? I ask that I wish I was just water. I didn't like the feeling of grief. I don't want to receive another heartache. I didn't want to be sad. Because I was tired.I'm tired of this world! Maybe this is really someone's life? Once you are happy. Sometimes you will be disappointed. Most painful we can do nothing but accept it.One thing I learned about crying over someone is that, you love truly her/him to get hurt the deepest.Whether you want to be prepared! still not inevitable that will beat it.Not as hoped. When not cling. A million drops of tears are wasted, you need to go up!Several times I sighed a breath. I walked out of the bathroom st