All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1871 - Chapter 1880

“ใครมา?”“ได้ยินว่าทำร้ายคนของเราด้วย!”“ในเมืองอู่เจียง มีใครบ้างกล้าไม่ให้เกียรติคนของตระกูลเฉิน?”“แปลกจริง ๆ!”เสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นเห็นชายวัยกลางคนรีบเดินเข้ามาในห้องโถง ด้านหลังยังมีคนตามมาอีกกลุ่ม!คาดว่าคนเหล่านี้ล้วนเป็นบ่าวไพร่ของตระกูลเฉินส่วนคนที่อยู่ข้างหน้าสุดคือหัวหน้าตระกูลเฉิน เฉินเจิ้นหนาน!หัวหน้าตระกูลเฉินหน้าตาบึ้งตึง มองไปที่เฉินเทียนพลางกล่าวเสียงเย็น “ดูเจ้าหน้าตาบวมช้ำ คงไปมีเรื่องข้างนอกมาอีกสินะ?”“แต่เจ้าไม่ได้บอกว่าเป็นลูกชายของเฉินเจิ้นหนานหรือ?”“ตอนนี้มีคนกล้าทำร้ายเจ้า!”“นี่มันคือการตบหน้าตระกูลเฉินของเรา!”เฉินเจิ้นหนานโกรธจัด แล้วพูดต่ออีกสองสามประโยคเฉินเทียนเหลือบมองหวังหยวนที่อยู่ด้านข้าง และยังคงไม่กล้าหายใจแรง...“ดูท่าคนที่ทำร้ายเจ้าจะคือคนผู้นี้สินะ?”เพียงแค่สบตา เฉินเจิ้นหนานก็รู้ทุกอย่าง เขาจ้องมองไปที่หวังหยวนแล้วกล่าวเสียงเย็นหวังหยวนนั่งบนเก้าอี้ขณะกล่าวอย่างใจเย็น “ในเมื่อท่านรู้แล้ว ข้าก็ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม ดังที่ท่านเห็น ลูกชายของท่านมาหาเรื่องข้า ข้าจึงต้องสั่งสอนบทเรียนให้เล็กน้อย”“เขายังขู่ว่า

“วันนี้ข้าจะให้คำอธิบายแก่ท่าน รับรองว่าท่านจะพอใจ!”ขณะที่ดาบกำลังจะฟันลงบนข้อมือของเฉินเทียน เฉินเทียนก็ได้ยินเสียงดังสนั่น กระสุนนัดหนึ่งพุ่งเข้าใส่ดาบเล่มนั้น!ดาบที่ทำจากเหล็กกล้าพลันหักเป็นสองท่อน!ทุกคนเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ ไม่กล้าเชื่อสิ่งที่ตาเห็น!นี่มันอาวุธลับอะไร ถึงสามารถทำลายเหล็กกล้าได้?หากไม่ได้เห็นกับตา แม้มีคนมาเล่าให้ฟัง พวกเขาก็คงไม่เชื่อ!หวังหยวนปัดฝุ่นบนมือ มุมปากเผยรอยยิ้มเย็นชาแล้วกล่าวอย่างใจเย็น “ไม่ต้องพูดไร้สาระกับข้าหรอก”“อย่าทำให้เลือดตกยางออกต่อหน้าข้า”“ข้าไม่ชอบเห็นภาพน่าสะอิดสะเอียนเช่นนั้น”เฉินเจิ้นหนานรีบพยักหน้า โยนดาบที่หักทิ้งแล้วกลับไปหาหวังหยวนแม้ตระกูลเฉินจะเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ แต่เทียบกับหวังหยวนแล้ว พวกเขาก็เป็นเพียงคนต่ำต้อย!อีกฝ่ายเพียงแค่ขยับนิ้วก็สามารถทำลายล้างตระกูลเขาได้แล้ว!เฉินเทียนถอนหายใจ รู้สึกเหมือนหมดแรง ทรุดลงไปกองกับพื้น...เมื่อครู่ยังไม่หายตกใจช่างน่ากลัวเหลือเกิน เขารู้สึกราวกับเพิ่งผ่านประตูนรกมาหากหวังหยวนไม่ห้ามไว้ ตอนนี้เขาคงพิการไปแล้ว!เขารีบคลานไปหาหวังหยวน ก่อนจะคำนับไม่หยุดพลางก

“ท่านผู้นำ เราจะปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ เช่นนี้เลยหรือขอรับ?”“ข้าคิดว่าควรใช้โอกาสนี้สั่งสอนพวกตระกูลใหญ่เหล่านี้!”เกาเล่อที่เดินตามหวังหยวนขมวดคิ้วพูดเขาไม่คิดเลยว่าหวังหยวนจะห้ามเฉินเจิ้นหนาน!คนอย่างเฉินเทียน ต้องสั่งสอนให้หลาบจำด้วยบทเรียนนองเลือด!ต่อไปจะได้ไม่ไปรังแกคนอื่นอีก!หวังหยวนกลับส่ายหน้ากล่าวว่า “จะร้ายแรงถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”“แม้ข้าจะไม่ชอบการกระทำของตระกูลเฉิน แต่ครั้งนี้พวกเราก็สั่งสอนเขาแล้ว ต่อไปคงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้อีก”“ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังจะแจกจ่ายอาหารให้ชาวบ้าน นั่นถือว่าทำความดี”“แต่ถ้าพวกเราผลักพวกเขาให้จนตรอก พวกเขาก็จะยิ่งเลวร้ายกว่าเดิม ซึ่งไม่เป็นประโยชน์กับใคร”ที่หวังหยวนมาถึงทุกวันนี้ได้ล้วนเป็นเพราะสติปัญญาของเขาไม่ใช่เรื่องบังเอิญ!จึงรู้จักวิธีปฏิบัติต่อผู้อื่น!เกาเล่อพยักหน้าขณะที่ทั้งสองกำลังจะกลับไปที่โรงเตี๊ยม ก็เห็นสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อคนหนึ่งเดินเข้ามายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เกาเล่อสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อล้วนทำงานอย่างเป็นความลับ ไม่อาจเปิดเผยตัวได้การกระทำต่าง ๆ ย่อมระมัดระวังเป็นพิเศษเกาเล่อเปิดกระดา

“เจ้าช่างเป็นคนต่ำทรามชั่วช้าเหลือเกิน!” หลิ่วหรูเยียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อได้อย่างไร ใบหน้านางซีดเผือดราวกับกระดาษ นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกลัวขณะตวาด!หญิงงามผู้มีชื่อเสียงในสถานเริงรมย์ แม้จะอยู่ในที่เช่นนั้น แต่ก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เสมอ ไม่เคยยอมให้ชายใดแตะต้องเรือนร่างอันงดงามของตน!แต่บัดนี้บุรุษผู้มีนามว่าหวังหยวนกลับใช้เรื่องนี้มาข่มขู่นาง เป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!เหตุใดไม่รู้มาก่อนเลยว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?“เจ้าไม่สมควรเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!” “เจ้าเป็นแค่คนเลวทรามต่ำช้า!”“เช่นนั้นก็สังหารข้าเสีย การที่เจ้ามาล่วงละเมิดสตรีเช่นนี้ เจ้ายังถือว่าตนเป็นบุรุษผู้กล้าหาญได้อยู่หรือ?” “หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”นางพยายามอย่างตะโกนเพื่อที่จะเปลี่ยนใจหวังหยวนให้ได้ ทว่าใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด เขายืนกอดอกเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เป็นเรื่องปกติที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันเพื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่แตกต่างกัน”“หากเจ้าไม่ดื้อดึง ข้าก็คงไม่ต้องทำรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะทำเช่นนี้กับ

“ข้าบอกก็ได้...”“เหตุใดต้องโหดเหี้ยมกับข้าด้วย?”“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหวานมีเสน่ห์ “เจ้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่งทางตะวันตกที่ชื่อว่าเมืองผี หรือไม่?”“เมืองผี?”หวังหยวนส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่สายตาของเขามองไปที่เกาเล่อเกาเล่อเป็นหัวหน้าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ ข้อมูลทั่วหล้าล้วนอยู่ในมือเขา หากแม้แต่เกาเล่อยังไม่รู้จัก แสดงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ลับจริง ๆ!แต่ก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง คือหลิ่วหรูเยียนกำลังหลอกลวง!ทั้งหมดเป็นเพียงกลลวงของนาง!เกาเล่อเดินไปข้าง ๆ หวังหยวนแล้วกระซิบ “ข้ารู้จักเมืองผี...”“เดิมทีมันไม่ได้ชื่อเมืองผี ปัจจุบันมีชื่ออื่นแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนมีคนอดตายที่นั่นมากมาย มีข่าวลือว่ากลางดึกมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเรียกที่นั่นว่าเมืองผี”“แต่ที่จริงแล้วก็แค่เรื่องเล่าลือขอรับ”ฟังคำอธิบายของเกาเล่อแล้วหวังหยวนก็พยักหน้าจากนั้น ฃเขาก็มองไปที่หลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง ก่อนกล่าวอย่างใจเย็น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าฐานทัพใหญ่ของพรรคทมิฬอยู่ในเมืองผีหรือ?”หลิ่วหรู