All Chapters of Owned by the CEO: Chapter 1 - Chapter 10

Nakatutok ako ngayon sa laptop habang tinitingnan ang mga shots na kinuha nila sa’kin kahapon. Kasalukuyan akong nasa coffee shop na pinagmamay-ari ni Tita Claudette – Enzo’s mother. Dito kami madalas tumatambay ni Enzo after our shoot since malapit lamang ito sa studio na pinagtatrabahuhan namin. “Here’s your coffee.” Speaking of Enzo, here he is. Nginitian ko siya nang ilapag niya ang tasa ng kape sa tabi ng laptop ko. Then he sat beside me saka siya nakisilip sa screen. “Wala talagang kupas ang kagandahan mo,” puri niya nang nakangiti, ang atensyon niya’y nasa screen pa rin. I took a sip on my coffee saka napatingin na rin sa tinitingnan niyang picture. Enzo’s been my friend for almost five years, nah, I mean he was my boss five years ago dahil five years ago ay naging personal assistant niya ako. Sinasamahan ko siya tuwing may photoshoot siya since he is a brand model. However, his manager has seen my potential to be a model, too, and luckily, hindi umayaw si Enzo no’n. He sup

I was ten years old nang mamasukan bilang kasambahay si Nanay sa bahay nila, or I must say… mansion. Noong una ay parehas kaming mailap sa isa’t isa pero kalaunan ay naging magkaibigan din kami… “Michaela, papasok ka na rin ba sa eskwelahan?” tanong ni Sir Giovan. Boss siya ni Nanay. Tumango ako sa kanya bilang sagot. “Edi sumabay ka na lang sa’min ni Gael tutal dadaanan naman namin yung school mo bago kami makarating sa eskwelahan niya,” aniya. Hawak-hawak ko ang strap ng bag ko’t hindi alam kung anong isasagot. Sa totoo lang ay nahihiya ako sa kanila lalo na kay Ma’am Cassandra. Minsan kasi ay napapansin ko siyang sinusungitan ang ibang mga kasambahay na nandito kaya sa tingin ko hindi siya ganoon kabait. Ilang saglit pa ay dumating na si Nanay. “Ay, Sir Giovan, huwag na po. Ihahatid ko naman ho si Michaela. Nakapagpaalam na rin ho ako kay Ma’am Cassandra.” “Sige pero puwede kayong sumabay sa amin para makatipid na rin kayo ng pamasahe,” pag-aalok pa rin ni Sir Giovan. Na

It took me seconds to respond. My hands are shaking, even my knees are trembling. Napahawak ako nang mahigpit sa purse ko. “Are you okay, Mic?” tanong ni Enzo na may bahid na pag-alala. Sumilip pa siya sa’kin. “You’re pale. May nararamdaman ka ba? Are you sick?” He even placed his palm on my forehead. Umiling ako sa kanya. ”Let’s go home, please. Medyo sumama yung pakiramdam ko,”mahinang sabi ko kay Enzo– sapat lang para marinig niya. “Is everything okay?” tanong naman ni Maxine. “Max, I’m sorry but we need to go home. Sumama raw kasi pakiramdam ni Michaela. She needs rest. I’m really sorry,” paliwanag ni Enzo. “No, no. It’s totally fine,” umiiling na sagot niya. “Go ahead, guys.” Bumaling siya sa’kin. “Get well soon, Michaela. We’ll meet na lang some other time, okay? Mag-iingat kayo.”Nginitian ko si Maxine. “Thanks, Maxine. Congratulations again to both of you,” nakangiting wika ko, but I’m only looking at Maxine. Inalalayan na ako ni Enzo’t nagpaalam na siya kila Maxine at Ga

“Gael, anong ginagawa mo rito?” He looked at me straight to my eyes. “You really don’t care, do you?”“If this is about our past again, please, kalimutan mo na ‘yon. Gael, you’re getting married already! Hindi na mahalaga kung ano ba ang nangyari.”Bigla niya akong nilapitan. “Michaela.” Hinawakan niya ang magkabilang braso ko. “I need to know the truth so I can live in peace.” His expression suddenly changed. It became soft, and calm. Malayong-malayo sa Gael na nakausap ko kanina. Malayong-malayo sa Gael na nakaharap ko kagabi. At this moment, parang kaharap ko ang Gael na nakilala ko seven years ago. The soft, sweet, and gentle Gael na sobrang minahal ko. I was about to answer him nang biglang bumukas ang pinto ng elevator. Mabilis kong inalis ang kamay niyang nakahawak sa mga braso ko saka nagmamadaling lumabas. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Shit. Akala ko tuluyan ko nang naibaon sa limot ang naging nakaraan namin. I didn’t see this coming. I wasn’t prepared. Halos twent

I tried. I tried telling him the truth about the past. I was willing to tell him everything already. Tungkol sa naging sakit ko, sa pagbubuntis ko, at sa rason kung bakit tinanggap ko ang perang inalok sa akin ng mama niya. Because after all, I’ve realized that he deserves to know the truth. Gusto kong aminin na lahat sa kanya so we could both live in peace. At para makamit niya na rin yung peace of mind niya. But he didn’t let me explain. At ang mas masakit pa ay inisip niyang nagpabuntis ako sa iba when in fact, siya lang ang lalakeng nakagalaw sa akin. At sa loob ng pitong taon na magkahiwalay kami, wala akong ibang minahal na iba. He was the only person that I loved. Tama nga lang ang desisyon ko na iwan siya noon dahil kung sinabi ko na sa kanya noon ang tungkol sa pagbubuntis ko, baka hindi niya ako paniniwalaan at hindi niya matatanggap ang batang nasa sinapupunan ko. This may be selfish but I’m still thankful na hindi na nabuhay si Nathaniel. I don’t want him to get hurt by