Kabanata 3: We Finally Met

Habang nasa harapan sila’t nakaharap sa’min, hindi maalis ang tingin ko kay Gael. I saw him wrap his arm on Maxine’s waist. Habang nagsasalita si Maxine, pinagmamasdan lang siya ni Gael. That’s so sweet. Mukhang masaya na nga ata talaga siya sa buhay niya ngayon. I can’t blame him though. What I did to him seven years ago was unforgiveable. At kung sakaling makikita niya ako ngayon, alam kong kamumuhian niya ako. 

“I’m so blessed and grateful to have Gael as my soon-to-be husband. I guess this is the start of our happily ever after?” Maxine uttered, smiling from ear to ear. 

“What can you say about it, Mr. Dela Vega?” tanong ng MC kay Gael.

He smiled. Ibinigay ni Maxine sa kanya ang hawak nitong mic. 

Tumikhim ito bago nagsalita, “My heart is contented knowing that I’ll be spending my life with Maxine. I can’t wait to finally call her Mrs. Dela Vega.” 

Naghiyawan naman ang mga tao na nandito sa loob habang pumapalakpak. Mahinang hinampas ni Maxine si Gael sa balikat habang natatawa, or I must say, kinikilig. The crowd started to make a noise from their glass, waiting for Gael and Maxine’s kiss. 

“Nako, Mr. Dela Vega! The crowd is waiting for something.” 

Nagkatinginan naman sina Maxine at Gael. Unti-unti ay inilapat ni Gael ang kanyang labi sa noo ni Maxine, tumagal iyon ng limang segundo bago siya kumawala. At dahil nasa harapan kami at sa kanila nakatutok ang ikaw, kitang-kita ko ang pamumula ng tainga ni Gael. Alam na alam ko na kapag nahihiya siya, talagang namumula ang kanyang kaliwang tainga. 

Kahit na pitong taon na ang nakalilipas, hindi pa rin pala siya nagbabago. He remained sweet, shy, and a gentleman. They’re lucky to have each other. Masakit man para sa akin na makitang masaya na siya sa iba, mas nananaig naman iyong saya dahil nakikita kong masaya na siya, and he grow up into a fine man. I know that he will be a good husband and a father as well.

Nagpatuloy ang party at halos lahat ng tao na nandito ay abala sa pakikipag-usap sa iba. May naririnig pa nga ako na halos puro business ang pinag-uusapan. May iilan na lumalapit kay Enzo, according to him those were his family-friend or someone related by blood. Sa tuwing ipapakilala ako ni Enzo, hindi nawawala ang tanong nila kung in a relationship ba kami at paulit-ulit din namin nililinaw na we’re just friends, nothing else. 

Nagpaalam muna ako kay Enzo na magc-cr muna ako. He even offered na sasamahan niya ako ngunit nagpumilit ako na kaya kong mag-isa. 

Habang naglalakad ako’y biglang may lalaking bumangga sa’kin. Nabitawan ko ang purse na dala ko at iyong nakabangga sa’kin ang nagpulot non. Pagkatapos ay iniabot niya iyon sa’kin. 

“I’m really sorry, Miss. Nasaktan ba kita? Here’s your purse by the way,” wika niya. 

Kinuha ko ang purse na iyon sa kanya saka ako nag-angat ng tingin para tingnan siya ngunit bigla akong naestatwa nang mapagtanto kung sino ang lalaking nasa harapan ko. 

“Miss, are you okay?”muling tanong niya. 

I nod at him, unconsciously. 

His forehead slightly creased. “Have we met before?” he asked, confusedly. 

Marahan akong umiling. “No, s-sir. We haven’t met before, have we?” 

Tumango-tango naman siya. “You seem so familiar but anyways, baka nga mali ako. Again, I’m sorry. Alam mo na kapag medyo nagkakaedad na, I’m slowly losing balance.” He chuckled. Kahit na medyo nasa katandaan na ito ay hindi pa rin nawawala ang kagwapuhang taglay nito. 

“You don’t look old, sir. You look ten years younger,” nakangiting saad ko. “I’m sorry to drop the conversation but kailangan ko na po mag-cr. Thank you, Sir Gio–” Natigilan ako nang muntik ko ng mabanggit ang kanyang pangalan. Buti na lang at medyo maingay sa paligid namin kaya hindi niya iyon narinig. 

Mabilis akong nagpaalam sa kanya at umalis na. Napahawak pa ako sa dibdib ko nang makapasok na ako ng CR. Muntik na ako doon! Of all people na puwedeng makabangga sa akin, bakit si Sir Giovani pa? Why does it have to be Gael’s father? Good thing hindi niya ako nakilala and just said na I’m familiar to him. 

“I can’t stay longer here. Kailangan ko ng umuwi,” I said, talking to myself. 

Nagmadali na ako sa pagbanyo at pagkatapos ay bumalik na ako sa inuupuan ko. Nagtaka pa ako nang pagbalik ko’y wala si Enzo sa kanyang inuupuan. Hindi ko na rin maintindihan pa ang sarili ko dahil unti-unti na akong ginagapangan ng kaba. Sapat na para sa’kin na magkasalubong kami ni Sir Giovani, hindi ko hahayaan na pati ang landas namin ni Gael ay magkakasalubong din. 

Kinuha ko sa loob ng purse ang cellphone ko para sana tawagan si Enzo. Habang hinahanap ko ang pangalan niya sa contact list ko ay narinig ko ang pagtawag niya sa pangalan ko out of nowhere.

“Mic!” 

Ibinalik ko na ang cellphone sa loob ng purse ko. Kita ko naman sa peripheral vision ko na papalapit na siya sa kinatatayuan ko. 

“Mic—”

Hinarap ko siya. “Enzo, I need to—” Natigilan ako nang makita kong may kasama siya. She’s smiling at me. Kung maganda siya kanina, mas maganda pala siya sa malapitan. Ang kinis ng kanyang mukha, manipis ang kanyang mga labi, at namumula-mula pa ang kanyang mga pisngi. Napakabango niya rin. 

“Uh, Mic, this is Maxine, my cousin,” pakilala niya. “Max, this is Michaela, the one you’re so eager to meet.” 

Nabigla ako nang bigla akong niyakap ni Maxine. 

“Oh my gosh, oh my gosh!” sambit niya nang kumalas ito sa pagkakayakap sa akin. “It’s a pleasure to meet you!” 

I smiled at her. “Thank you, Miss Maxine. It’s a pleasure to meet you as well finally. Congratulations on your engagement.”

“Thanks!” Bumalik ang atensyon niya kay Enzo. “She’s really pretty, cous! No wonder you have a cr— Enzo!” natatawang reklamo niya nang biglang takpan ni Enzo ang kanyang bibig. ”Such a torpe,” dagdag niya pa saka inirapan si Enzo. 

They’re like siblings more than cousins. I was smiling the whole time not until Maxine called her fiance para lumapit sa amin.  

“Gael, over here!” tawag niya rito habang kumakaway-kaway pa. 

Unti-unti kong sinundan iyon ng tingin.There I saw Gael walking towards us. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Pakiramdam ko’y biglang bumagal ang takbo ng oras at tanging si Gael lang ang nakikita ng mga mata ko. It’s like a roller coaster emotion. My mind says na I should ran away and never show my face to him, but my heart is screaming that I should stay and face him. 

Nang makalapit na siya nang tuluyan ay halos atakihin ako sa puso dahil sa sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Ni hindi ko na nga napansin na nasa tabi ko na pala si Enzo. Naramdaman ko lang iyon nang ipinulupot niya ang kanyang braso sa palibot ng aking baywang. 

“You look tensed. Are you okay?” pabulong na tanong sa akin ni Enzo. 

Nginitian ko siya’t tinanguan bilang sagot. 

Hindi ko maiangat ang mukha ko dahil natatakot ako sa magiging reaksyon ni Gael kapag nakita niya ako. Alam kong nasa harap na namin siya. 

“Gael, this is Enzo Garcia, my cousin.” Nakipagkamayan pa si Enzo sa kanya. “And with him is Michaela— wait, what’s her surname again?” 

Si Enzo ang sumagot, “Isidro. She’s Michaela Isidro, a model. We’re working on AVB.”

Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin at saktong nagkasalubong ang mga mata namin sa isa’t isa. Lihim akong napalunok nang mapansin ang pagkunot ng kanyang noo ngunit mabilis ring nawala iyon and his expression became blank. 

He offered me his hand for a handshake. “We finally met,” he said, casually.