All Chapters of Professor's Maid: Chapter 81 - Chapter 90

DEDAY'S POVHalos matulos ako sa kinatatayuan ko nang makita ko kung sino ang nasa harapan ko ngayon."M-Max?" Hindi makapaniwalang bulalas ko."I-Ikaw ang a-asawa ni Nathan?" tanong ko sa kanya.Bigla itong namutla at parang hindi makapaniwala sa nakikita niya ako ngayon."D-Desra?" nauutal na bigkas niya sa pangalan ko."Si Nathan nga ba siya? O si Kallix?" Matapang na tanong ko sa kanya."Siya si Nathan at patay na si Kallix, hindi siya ang asawa mo!" Sigaw niya sa akin bigla.Tumingin ako kay Nathan na ngayon ay nakatingin lang sa akin. Na parang hindi alam ang nangyayari."Sigurado ka bang hindi siya ang asawa ko? Ang asawa na sinasabi mong sa 'yo! Kaya ba nawala ka dahil kasama mo ang asawa ko? Nasaan si Cassy? Kasabwat mo rin ba siya!" Hindi ko mapigilan ang emosyon ko. Umahon na ang galit sa puso ko."Handa mo bang patunayan na hindi siya si Kallix sa akin?" Tanong ko ulit sa kanya.Nakita ko ang pagkabalisa niya. Mabilis itong lumapit kay Nathan at hinihila niya palabas pero n

THIRD POVMabilis na hinabol ni Nathan si Max. Sa totoo lang gulong-gulo na ang isipan ni Nathan sa mga nanyayari. Sumasakit lang ang ulo tuwing pilit niyang inaalala kung siya ba ang Kallix na sinasabi nila. May kung ano sa loob niya na naniniwala na siya nga si Kallix Jace. Alam ni Nathan na espesyal si Desra sa puso niya. Na tuwing nasa malapit ito ay sobrang bilis ng t*bok ng puso niya."Max, we need to talk." sabi ni Nathan sa asawa niya."Wala tayong dapat pag-usapan Nathan. You cannot change the fact that you cheated on me. Hindi ba ako sapat sa 'yo. I gave you everything. Tapos ano lolokohin mo lang ako. Sabihin mong hindi ka naniniwala sa kanya diba? I'm your wife sa akin ka sana maniwala." Umiiyak na sabi ni Max kay Nathan."I know you're lying to me. Sabihin mo na ang totoo. Ako ba si Kallix?" Kalmadong tanong ni Nathan kay Max."No, you are Nathan and not Kallix. You will never be Kallix. Hindi ikaw si Kallix! Hindi! Ikaw ang asawa ko!""Kapag napatunayan na ako si Kallix.

DEDAY'S POVMabilis naming isinugod sa ospital si Jace at Jacob. Wala akong tigil sa pag-iyak. Natatakot ako para sa asawa ko at lalo na kay Jacob."M-Mommy," umiiyak na sabi ko kay mommy. Kahit siya ay hindi tumitigil sa pag-iyak nandito kami ngayon sa labas ng emergency room. Hindi ko alam ang gagawin ko. Nanghihina ang mga tuhod ko kaya nakaupo na ako sa sahig. "Hindi ako titigil hangga't hindi nahuhuli ang Max na 'yon!" Galit na sabi ni mommy."Napakawalang hiya niya. Nagdusa tayo at nalungkot sa pagkawala ng anak ko. Pero itinago lang niya." Dagdag pa nito.Niyakap ako ni mommy. Noon at ngayon at karamay pa rin namin ang isa't-isa. Tumagal ng halos dalawang oras ang operasyon kay Jacob. Pagkalabas ng doktor ay agad kaming lumapit sa kanya."Successful po ang operation. Hintayin na lang natin na gumising siya at medyo matatagalan ang recovery niya." Saad sa amin ng doktor."Ang asawa ko, ano pong lagay ng asawa ko?" Umiiyak na tanong ko sa doktor."Ang asawa mo ay kasalukuyang co

DEDAY'S POVDumaan ang mga araw at hindi pa rin nakakaalala si Jace. Pero kahit ganu'n ay malambing pa rin siya at naging masaya ang bahay namin. Nakikipaglaro kasi siya palagi sa mga anak niya at siyempre sa akin rin. Naging buo ang pamilya na matagal ko ng pinapangarap."Papasok na ako sa office," paalam ko sa kanya."Babe, bakit nagtatrabaho ka pa rin kay Jacob?" Tanong nito sa akin habang nakanguso. Alam ko na nagseselos na naman ito kaya nagpapalambing."Wala pa siyang secretary kaya hindi ko maiwan ang trabaho ko at nagpapagaling pa ang kapatid mo." Sagot ko sa kanya. "Sasama ako sa 'yo," aniya sa akin at pumasok sa walk in closet namin.Umupo na lang ako sa kama habang hinihintay ko siya. Ilang sandali pa ay lumabas na ito."Let's go," yaya niya sa akin.Bumaba kami habang nakahawak ang kamay niya sa baywang ko. Hindi ko alam pero bigla na lang akong nainis sa kanya."H'wag ka nga panay hawak sa akin." Naiinis na bulalas ko sa kanya."Babe, may problema ba?" Tanong niya sa akin

Deday's POVSa loob ng isang linggo ay nabawasan ang bigat na nararamdaman ko. Hindi ko matiis ang mga anak ko kaya tumawag ako kay Mira."Hello Mira" kausap ko sa kanya."Ate? Ikaw ba ito? Nasaan ka? Kumusta ka?" Tuloy-tuloy na tanong niya sa akin."Okay lang ako Mira, kumusta ang mga anak ko." Tanong ko sa kanya."Umiiyak sila ate, hinahanap ka kasi nila." Malungkot na sagot niya sa akin."Alagaan mo muna sila Mira. Uuwi na ako bukas. Pasensiya na kung nahihirapan din kayo ng dahil sa akin." Hingi ko ng pasensiya dahil alam ko na naaabala ko na sila."Sige ate susunduin na lang kita bukas," sabi niya sa akin."Sige Mira, salamat. Pakiyakap na lang sila para sa akin." Sabi ko sa kanila.Namimiss ko rin sila pero ngayon lang ako humingi ng oras para makapag-isip ng maayos. Alam ko rin na nanay na ako at kailangan ako ng mga anak ko. Pagkatapos naming mag-usap ni Mira ay inayos ko na ang mga gamit ko. Sapat na ang isang linggo para umuwi. At kung ano man ang mangyari sa pagsasama namin