Lahat ng Kabanata ng Indebted: Kabanata 21 - Kabanata 30

My day began like just my daily routine. Yun nga lang ay mas maaga akong nagising dahil sa napanaginipan ko. It was all the memories that Jimenez and I shared. Detalyado ang bawat pangyayari. Para nga iyong hindi panaginip. Rinsing the dishes in the sink and stacking them into the drawer, I was just exactly finished doing the chore when I heard my tenth months old baby cried for me to know that he was now awake and wanted to be fed. The obvious delight of my baby's eyes as he latched on my breast made me smiled. "Ash." my voice became a mere whisper into the thin air. He is one of the reason to look forward. Winter made a "leave" but then my son fortunately came. And I should be happy. "Raine, pwede mo naman sigurong ikwento ang tungkol sa ama niya. Interesado akong makinig." lumingon ako sa direksyon nung nagsalita. It's my Tita. Maigi kong pinagmasdan ang papalapit niyang pigura. Umupo siya sa isa sa mga stole ng kitchen

Agad kong pinahid ang luha kumawala sa aking mata. Hindi ko namalayang nakatakas na pala ang isang butil ng luha mula don. Damned it! Why the effin I am crying?! Nakakabaliw. Umiiyak ako ng walang rason. Nilingon ko ang isang maleta na nakahanda na kanina pa. Kahit ayaw ko man ay kakailanganin kong pumunta doon. Mawawala ako ng tatlong araw. Hindi ko makakapiling ang anak ko. Nalulungkot ako sa ideyang yun. Kanina nga ay napag-isip kong, isasama ko na lang pareho sila ni Tita doon. Kahit sa hotel lang sila tumuloy pansamantala ay okay na yun. Hindi ko na iisipin ang gastos. Subalit naiisip ko rin na baka malaman iyon ng kasama ko na si Jimenez. Kahit na sabihin pa nating maraming hotel doon. Malaki ang mundo subalit ayoko nang sumagal pa ulit. May parte sa aking baka makita niya kami. I directed my warm gaze to my son who is peacefully lying on my bed. May dala siyang stuff toy na maliit lang. Hinahaplos ko pa ang makinis n

...It is still you that my heart yearns for, It still you that my eyes long to see,It is still you that my mouth want to taste of,You are seem happy with someone's else arms now,I am loving you still from a distance,Years had passed but my feelings had never changed Same old days...Solemn hearts needs warmth,Closed eyes seek for a tightened gaze,And zipped lips must be touched with care. Old habits never dies. Same old ways never transited. What was been will always remains. The same old shits...The poem made my lips formed  into a thin line. Parang nananadya ang pagkakataon. Napailing na lang ako dahil sa nabasa ko. I folded the page and closed the book when I heard several knocks from my door. It was passed 10:00 in the morning when we finally arrived at our destination. I stood up from my seat and made a way through the door. Our conversation didn't ended up so

I stared myself at the mirror before I decided to go out and proceed to the lobby where Winter had told me to meet him.Habang papalakad ako ay di ko maiwasang tumingin sa labas ng hotel. Kitang-kita ang madilim na kalangitan mula sa labas, senyales na gabi na nga talaga. Maging ang mga ilaw na nagmumula sa mg istraktura at sasakyan ay naaanigan ko na rin.Saka ko lang talaga napagtantong mahigit isang oras rin akong nagtagal sa bathtub para makapagrelax man lang saglit. It is my first day here yet I really want to go home.Hindi ko maiwasang isipin ang aking anak. Paano na lang kaya kung umiiyak si Ash ngayon? What if he's missing me? Paranoid na kung paranoid pero yan ang tumatakbo sa isip ko. Nananabik na akong makita si Ash. Tila pakiramdam ko ay ilang buwan ko na siyang hindi kasama. Heto pala talaga yung feeling kapag ganap ka nang isang ina. Yun nga lang ay hindi ko naramdaman ang presensiya ng isang magulang nung bata pa ako. Ni ama ko nga ay hindi ko m

Walang tigil sa pag-aalsa itong puso ko.  Pilit kong nilalakasan ang aking loob sa bawat paghakbang papalayo sa iskandalo kani-kanina lang nangyari na kinasasabwatan ko. Hindi maiwasang manginig ng tuhod ko dahil siguro ay dala na rin sa kahihiyan na maari kong maani nito kalaunan. I am hesitant whether I should follow Winter or not. Kung susundan ko naman siya ay baka mas lalo ko lang pinatunayan na kabit ako na wala namang katotohanan. Kapag hindi ko naman siya susundan ay wala naman akong ibang alam na pupuntahan o ewan ko na nga ba kung may mapupuntahan ako. "Raine! Get in." Napatingin ako kay Winter na hanggang ngayon ay iritado pa rin ang mukha.  Nasa loob na siya ng kanyang sasakyan habang hinihintay akong pumasok. "Bilisan mo. The media is fast approaching towards us." Bigla akong napalingon sa likod ko. Halos nakikita ko na ang mga nag-iilaw na camera na kanilang dala kahit ang layo pa lang nila. Kahit ano mang minuto ngayon ay pwede nila akong