Lahat ng Kabanata ng The Mafia King's Kryptonite: Kabanata 71 - Kabanata 80

  ITINAGO ko at kinimkim sa aking sarili ang tungkol sa natanggap kong pananakot at wala akong ibang pinagsasabihan. Takot na takot ako na baka manumbalik muli ang trahedyang nangyari sa akin no’ng mga nakalipas na taon. Hindi ko kayang pati ang mga mahal ko sa buhay ay makita kong naliligo sa dugo at wala nang buhay. Sa likod ng aking mga ngiti at tawa ay nakatago ang takot at pangamba. Pakiramdam ko talaga ay mayro’ng nagmamasid sa aking bawat kilos. Nakakapraning lalo na’t hindi ko alam kung nasaan ba sila nagtatago. Ngunit unti-unting nawawala ang mga takot at pangamba ko sa tuwing nakikita ko si Vito. Lagi niyang kasama si Guishonne pati na rin ang kaniyang mga tauhan. Sinisigurado niya na ang kaniyang maraming tauhan ay nakapalibot para protektahan kami. Bantay sarado ang aming seguridad at kampante rin akong walang mangyayaring masama sa amin

HABANG TUMATAGAL ay mas lalo akong natatakot sa nangyayari. Gusto ko nang makatakas dito sa lalo’t madaling panahon. Kung puwede ko lang na gamitin ang suot kong tracker necklace ay tapos na ang paghihirap ko ngunit hindi ko magawa dahil nakatali ako sa metal chair. Muntik ko na rin malimutan ang tungkol sa suot kong tracker necklace dahil sa kaba at takot. Ito na lang ang alas na mayro’n ako at sana naman ay hindi nila ito kunin mula sa akin. Ilang araw na akong walang maayos na tulog, kain at ligo. Masakit na rin ang katawan ko at nanghihina na rin ako. Talagang pinapahirapan nila ako. Hindi rin nakatutulong ang mga panglalait at mga mapang-asar na kuwento ni Mikha na halos hindi raw lubuyan ni Vito ang impostora na nagpapanggap na ako. I’m physically, mentally and emotionally drained and stressed. Hinang-hina na ako. Gusto ko nang bumitaw pero sa tuwing naiisip ko na nasa bingit ng kamatayan sina Vito, Archer pati na rin ang aking pamilya at mga kaibigan dahil kasama nila ang imp

MY SMILE WIDENED as I saw Archer running outside the gate while heading towards me. Time flew so fast, and now he was ten years old. Doing his best to make my wife and I proud of him. I immediately crouched to welcome him with a hug, and ruffled his hair. I grabbed his backpack and lunch bag, and gave it to my men to put it inside my car. “I had a surprise, and I hope that it would make the both of you happy, Tatay!” he exclaimed delightedly. “Oh! What was it, Anak?” nakangiti kong tanong. Nagpalinga-linga siya sa paligid at biglang nawala ang kaniyang ngiti. “Where’s Nanay, Tatay? Akala ko pa naman po ay kasama mo po siyang susundo sa akin.”I smiled at him while caressing his hair. “She just run some errands, Anak. Pero sabay-sabay naman tayong mag-di-dinner.”He sighed heavily. “Okay, Tatay. . .”Alam kong nagtatampo siya sa kaniyang ina lalo na’t halos gano’n lagi ang aming eksena. Gusto talaga ni Archer na magkasama namin siyang susunduin ng kaniyang ina ngunit mayro’ng dumati

HINDI MAALIS ang ngiti sa aking labi habang pinagsisilbihan sina Ember at Luther. Ganadong-ganado ang dalawa habang kumakain sa hapag. Maaga talaga akong gumigising para magluto at maglinis para naman kapag gumising na sila ay maayos na ang lahat. Ngayong araw ay walang pasok si Luther kaya naman mayro’n akong makakasama sa bahay samantalang si Ember naman ay gagabihin ng uwi mamaya lalo na’t maraming trabaho siyang gagawin. “Naihanda ko na ang babaunin mo, Mahal. Mamaya ay maghahatid ako ng tanghalian at meryenda mo,” malambing kong turan. Napangiti naman si Ember. “Maraming salamat, Mahal. Napakasuwerte ko talaga sa iyo dahil bukod sa mabait na ay sobrang maganda ka pa.” Namula ang aking pisngi sa kilig at hindi naman maalis ang ngiti sa aking labi. Lagi niyang ipinapadama sa akin kung gaano niya ako kamahal at ipinapangalandakan din niya na sobrang maganda raw ako kahit sa reyalidad ay medyo tagilid ako sa parteng iyon. “Ang aga-aga pero ang lakas mong mambola sa akin, ha?”

NANG NAGISING ako ay nakahiga na ako sa isang kama. Hindi ako pamilyar ang silid na aking kinalalagyan. Hindi ko inakala na sasakit ng gano’n ang aking ulo kanina. Medyo naguguluhan talaga ako lalo na’t medyo malabo ang mga biglang lumalabas sa aking isipan. Nilamon naman ako ng takot nang naalala ko na kasama ko sina Amor at Luther. Paniguradong hinahanap nila ako pati na rin ni Joan. “Mabuti at nagkamalay ka na. Kumusta ang iyong pakiramdam?” tanong ng babaeng pamilyar sa akin at inalalayan akong uminom ng tubig. “Maayos na po ang aking pakiramdam. Nakaramdam lang po ako ng matinding sakit ng ulo kanina,” sagot ko. “Ahm. . . Nasaan po pala ako pati na rin ang mga kasama ko?” Tinitigan niya ako nang matagal. “Nandito kayo sa bahay ko. At nasa labas lang sila ng silid kung nasaan ka. Habang ang iyong kasama ay tinawagan ang asawa mo habang ang anak mo naman ay kalaro ng aking anak. Ako nga pala si Yeona, ano pala ang pangalan mo?” Unti-unti akong tumango at medyo nakahinga ako