LOGINLibrary
Search
All Chapters of This Time We'll Never End: Chapter 11 - Chapter 20
38 Chapters
Chapter 11
This Time We'll Never End/MarieCar_Gerebise
3rd Person's POV With all satisfaction, Wendy looked at her exquisite and elegant reflection in her vanity mirror. Lahat ng bagay sa buhay ay nakuha na niya: pera, kayamanan, kapangyarihan, koneksyon at lahat na. Maliban sa tuluyang pagkasira ng buhay ng mga taong sumira sa reputasyon niya tatlumpu't isang taon na ang nakalipas. Tiim-bagang niyang inaalala ang tila bangungot na nagmumulto sa kanya; ang mga nangyari 31 years ago... Nagkagulo ang media nang pumutok ang balitang kinidnap at nilapastangan umano ang isang Binibining Pilipinas candidate na nagngangalang Rosanna Monte de Ramos. At ang itinuturong salarin ay walang iba kundi ang nobyo niya at ikakasal na sa kanyang si Alejandro Versalez. "Totoo ba ang balitang kumakalat, Miss Wendy? Hindi ba't nobya kayo ni Mr. Versalez? Ano sa tingin ninyo ang rason at nagawa iyon ng nobyo ninyo?" tanong ng isa sa mga reporter na tila inabangan talaga ang paglabas niya sa school campus. Gulat na gulat at nagugulumihanan siyang napatitig
Last Updated : 2022-07-24Chapter 12
This Time We'll Never End/MarieCar_Gerebise
Conrad's POV Earlier that night... "Did she tell you what happened to her for the past 3 years? I bet not. Why would she, kung hindi ka niya naaalala? Why? Because you ruined her life! She almost died in that accident kaya tinago siya ng pamilya niya sa'yo! She's back, yes. But not her memories. And if I were her, and if I were to know you caused my family such fortune just to bring me back to life, babalik pa ba ako sa'yo?" she laughed mockingly at that. "Kung ayaw mong maniwala, be my guest. But... what do you think is the reason why she just appeared now? Well, you can talk to her parents if you have the guts. That is if... kung handa ka na sa galit nila sa'yo..." naalala kong sabi ni tita Wendy. The news shook me to the bones. At hanggang ngayon, naninikip pa rin sa sakit ang dibdib ko. Hindi ako makahinga ng maayos, at para bang gusto ko na lang maglaho na parang bula! Hindi ko alam ano'ng gagawin... maliban sa pag-inom at pag-iyak upang ibuhos ang nararamdaman kong sakit...
Last Updated : 2022-07-28Chapter 13
This Time We'll Never End/MarieCar_Gerebise
Amorah's POV Biyernes. It's been a week since nung sinundo si Conrad ni Arthur, pero ni anino niya 'di ko na makita sa school. Walang humalili sa kanya na ibang propesor. Pero wala ring balita galing sa office sa status niya. Okay lang kaya siya? Noong napansin ng mga classmates kong hindi na siya pumapasok ng ilang araw, kumalat ang chismis na may relasyon kami kaya marahil daw ay nasuspende siya sa school. Chismis lang naman 'yun kaya chill-chill pa rin ako. Nakakainis lang minsan 'yung mga may crush sa kanyang mga estudyante kasi pinupuntahan talaga ako sa classroom para lang taray-tarayan o paringgan. Ang hindi lang nila alam, mas m*****a pa 'ko sa kanila kaya ayun, umuusok ang mga ilong pati tenga sa inis sa'kin. Wino-walk out-an ko lang naman or hino-who you nang magising. Akala siguro nila masisindak nila ako. Sa ganda kong 'to? Tsaka, hello! Ako ang gusto no'n, 'no! Hindi kayo! Proudly flips my long flowy straight hair. O, ha? Sinasadya rin ako ng mga kaibigan tuwing v
Last Updated : 2022-07-31Chapter 14
This Time We'll Never End/MarieCar_Gerebise
Namungay ang mga mata niyang nakatitig sa akin. Parang kinurot ang puso ko nang makita siyang ganoon. May nasabi ba akong mali? Napapikit ako nang mabini niyang hinaplos ang aking pisngi. Ang sarap damhin ng init na nagmumula sa malaki niyang kamay. Magaspang ang kamay niya pero hindi nakakasakit sa balat. It screamed gentleness, and brought unfamiliar sensations to my system. Ang malakas na kalabog ng dibdib ko at ingay na gawa ng mga dahong hinihipan ng hangin ang tangi kong naririnig sa pagitan namin. Napasinghap ako nang idikit niya ang kanyang noo at ilong sa akin. Nanlambot ang katawan ko at rumahas ang sipa ng puso ko. Kung may sariling mga paa lang siguro ang puso ko ay baka kanina pa ako nilayasan nito sa kaba! Pigil hininga kong hinintay ang mga susunod niyang gagawin. "Amorah..." sambit niya, tila hinehele ng boses niya ang puso ko. "Alam kong hindi ka magtatagal dito. Next week, uuwi ka na... at iiwan mo na 'ko." Parang may kung ano'ng sumaksak sa puso ko sa lungkot n
Last Updated : 2022-08-03Chapter 15
This Time We'll Never End/MarieCar_Gerebise
Conrad's POVWhen you try your best, but you don't succeedWhen you get what you want, but not what you needWhen you feel so tired, but you can't sleepStuck in reverse(Fix You by Cold play)Heto na naman ako, yakap-yakap ang aking lumang gitara. Kinakanta ang laman ng puso ko. Hinihiling na sana kahit konti ay maibsan ang lungkot na nadarama nito. And the tears come streaming down your faceWhen you lose something you can't replaceWhen you love someone, but it goes to wasteCould it be worse?Lights will guide you homeAnd ignite your bonesAnd I will try to fix youAnd high up above, or down belowSilong ako ng aming gazebo sa hardin, pero ang puso't isip ko ay na kay Amorah. Ang tanging babaeng minahal ko at ang tanging nais kong makasama... pero nagawa ko pa ring saktan... At iwan.When you're too in love to let it goBut if you never try, you'll never knowJust what you're worthLights will guide you homeAnd ignite your bonesAnd I will try to fix youMalayo ang tingin. Pagod
Last Updated : 2022-08-06Chapter 16
This Time We'll Never End/MarieCar_Gerebise
Amorah's POVI was walking along a seemed to be familiar lobby of a building. Concrete and neat, mixtures of cream and brown colored paints with a firmly closed turquoise doors. Tags hanging above the door frames which seemed to be names of... flowers? Aster, Bluebell, Chamomile, Daffodil and... Everlasting? Klaro mula sa kinatatayuan ko ang tag sa ikalimang kwarto kahit nasa harap pa lamang ako ng pangatlong room, at patuloy na naglalakad hanggang dulo... Doon sa Everlasting. Everything's really familiar here. I think I'm in a school or the like?I continued my steps. I halted when I saw the last room open and empty. The bags, books and chairs I saw confirmed my hunch that I am, indeed in a school.I looked around. Tahimik naman pero may mga bags sa loob?Then, I heard footsteps coming from the stairs. Nilingon ko ang dulo ng pasilyo and saw five cute kids wearing white t-shirt with matching an inch above the knee red shorts and white rubber shoes. It seemed their P.E uniforms. They
Last Updated : 2022-08-11Chapter 17
This Time We'll Never End/MarieCar_Gerebise
Amorah's POV"Okay ka na talaga, ha? Sure ka?""May kailangan ka ba? Sabihin mo lang. Pagkain, inumin... Gosh, muntik nang humiwalay kaluluwa ko dahil sa'yo, girl!""Stressed ka ba sa school kanina? Sinabi mo sanang pagod ka, bukas na lang sana tayo nag-karaoke!" Naiiyak na tanong ng mga kaibigan habang nag-aalalang nakatitig sa akin, kahit sinabi na ng doktor na ayos na ang lagay ko. Naupo na ako ngayon sa aking hospital bed."Okay na nga ako. Pa-discharge na nga, 'di ba?" sabi ko sabay tawa para kumbinsihin ang mga itong ayos na nga talaga ako.Halos sabay-sabay silang nagbuntong-hininga pero bakas pa rin sa mukha na hindi kumbinsido. Na parang walang makakapawi sa pag-aalala nila sa mga oras na iyon.Umiling si Jia, lalong nanubig ang mga mata. "Pinag-alala mo talaga kami kanina..."Nakangusong tumango sina Yve at Lia sa sinabi nito. I sighed and smiled at them. Ngumiti sila pabalik sa gitna ng lungkot sa mga mata. Akmang yayakapin na ako ng tatlo nang pigilan kami ni Conrad. "Wai
Last Updated : 2022-08-16Chapter 18
This Time We'll Never End/MarieCar_Gerebise
Tumayo siya at hinarap ako, blocking my view of my friends. Loud gasps were heard when he suddenly kneel down in front of me, like he's begging for something. Nagulat ako at kinabahan sa ginawa n'ya. Ni hindi ko namalayan na nagpipigil na pala ako ng hininga habang hinihintay ang mga susunod niyang gagawin o sasabihin. Kay lakas ng kalabog ng dibdib ko habang sinasalubong ang mapupungay niyang mga mata. "Conrad..." I held his hand to stop him but he still did. I wanted him to stand up pero sa tigas ng braso niya ay 'di man lang siya gumalaw nang subukan kong hilahin pataas.Wala siyang kasalanan sa akin kaya bakit siya luluhod? Kung bakit iyon ang una kong naisip ay dahil sa paghingi niya ng tawad kanina. He also has said he's gonna take care of us, but I don't think it is the reason why he's doing this. He clearly wants us to take it slow. Probably because of my situation. At sa nakikita ko sa mga mata niya; the sadness, longingness and love... told me he's indeed doing this because
Last Updated : 2022-08-20Chapter 19
This Time We'll Never End/MarieCar_Gerebise
Kung gaano siya kasarap magmahal, ganoon din s'ya kasarap magluto. Conrad prepared every single meal we shared since day one. Nang malaman niya kasi na puro food delivery lang from different food shops ang in-o-order ko for my meals and snacks before, he freaked out lalo na't hindi makakabuti sa magiging babies namin, at sa akin, ang mga kinakain ko, lalong-lalo na ang mga cravings ko. Paano ba naman kasi, fries, milk tea, pizza, burgers, pastas, fried chicken, and the likes lamang ang pumapasa sa sikmura ko, the rest, sinusuka ko kahit sa amoy pa lang.Kaya nga laking gulat ko sa sariling gustong-gusto ko lahat ng mga niluluto n'ya para sa'kin, sa amin. From the inviting smell, to kanin to ulam, pati sa mga healthy snacks at desserts, talagang lahat na lang ng hinahanda niya sa hapag-kainan namin gustong-gusto ko which is so unusual!Pakiramdam ko nga, pag hindi s'ya ang nagluto, hindi masyadong masarap. At hindi rin ganoon ka-ganado ang kain ko. Hinahanap-hanap nga ng tiyan ko ang
Last Updated : 2022-09-02Chapter 20
This Time We'll Never End/MarieCar_Gerebise
"Isa pa..." dagdag niya na tila nagpabalik sa akin sa katinuan. He thoroughly dried my tears using his fingers na ikinatitig ko sa kanya. Hindi yata ako magsasawang pagmasdan ang gwapo niyang mukha. Nasa kanya ulit ang buo kong atensyon, "Bakit naman ako maghahanap ng wala sa'yo, eh, alam ko na noon pa man na wala ka talagang talento lalo na sa pagluluto-and I see nothing wrong with that. Wala naman kasi sa kasarian ang pagluluto... same goes to paglalaba at pag-aalaga ng mga anak," natatawa niyang turan na parang natural lang talaga ang lahat ng iyon at kailanma'y hindi naging big deal sa kanya. Nginitian ko lamang s'ya saka nagbuntong-hininga. Somehow, I felt relieved with his words but at the same time ay nadismaya ako sa sarili ko- I realized kung gaano ako kababaw base sa mga tinuran ko kanina, at na-guilty dahil pinagdudahan ko pa talaga s'ya.Paano ba naman kasi, sa hirap ng panahon ngayon, ang hirap na talagang magtiwala. Iyong mga pangit nga, eh, nagloloko, itong ganitong h
Last Updated : 2022-09-08
