All Chapters of Deceiving the Heir: Chapter 11 - Chapter 20

“Did I disturb your sleep?” tanong sa akin ni Damon matapos niyang maibaba ang tawag at makitang gising na ako. Umiling lang ako sapagkat hindi ko pa rin kayang makapagsalita dahil sa kabang nararamdaman. Tumawag si Nanay Isang at si Damon ang nakasagot! Mabuti na lang talaga at inalis ko na muna pansamantala ang pangalan ni Nanay sa contacts ko dahil iniisip ko rin ang ganitong sitwasyon pero hindi ko naman inaasahan na mangyayari ngang talaga ‘to! “Someone called so I answered it because you were sleeping. I thought it was important, mukhang wrong number lang pala,” Inilapag niya na sa bedside table ang cellphone ko. “Masakit pa ba ang puson mo?” Umiling ulit ako sa tanong niya. “It’s glad to know that but you should rest more. May gusto ka bang kainin? Ipagluluto kita.” Hindi naman ako nagugutom pero nagpaluto ako kay Damon ng sopas. Nang makalabas na siya sa kwarto ay kinuha ko ang cellphone para matawagan kaagad si Nanay Isang. Nagsinungaling ako sa kaniya, sinabi ko lang na

Labis ang pasasalamat ko at naagapan agad ng mga doktor ang kalagayan ni Tatay. Pero hindi pa rin ako napapanatag dahil kung anuman ang ginawa ng mga doktor ay pansamantala lamang iyon, kailangan na talagang maoperahan ni Tatay sa lalong madaling panahon. Nakausap ko nga siya noong nakaraang araw. Sobra-sobra talaga ang pagpipigil ko ng hikbi habang kausap si Tatay Isko sa cellphone. Bukod sa sobrang nag-alala ako sa kaniya ay doon ko lang din napagtanto kung gaano ko siya nami-miss, silang dalawa ni Nanay Isang. Dumagdag ang gastusin sa ospital dahil may mga bagong gamot na kailangang inumin si Tatay. Naisangla na rin ni Nanay Isang ang lupa ng dahil doon ngunit hindi pa namin iyon ipinapaalam kay Tatay Isko dahil alam naming malulungkot siya at hindi iyon makabubuti sa estado ng puso niya. Kakausapin ko rin si Angelina kapag nakahanap ako ng tiyempo, papakiusapan ko siya na kung pwede ay makuha ko na ang kalahati ng napag-usapan naming pera para maipa-opera ko na si Tatay. Sana

Wala ako sa sarili buong oras ng party. Kahit pa noong ipakilala ako ni Damon sa kaniyang mga kakilala ay tanging isang tipid na ngiti lang ang naigaganti ko. Naging balisa rin ako dahil pakiramdam ko ay nasa malapit lang si Luisana, pinagmamasdan ako, at pakiramdam ko ay anumang oras ay pupunta siya sa lamesa namin para sabihin kay Damon ang lahat ng nalalaman niya. Natatakot ako. Natatakot ako ng sobra. Naiisip ko pa lang na magagalit sa akin si Damon ay para ng sinasaksak ang puso ko sa sakit. Pero, kahit na anuman ang gawin ko ay doon pa rin naman mauuwi iyon, ‘di ba? Malalaman at malalaman niya rin naman iyon, it is just a matter of time. “Hindi ka pa ba bababa? Hindi ka kumain ng agahan at kaonti lang ang kinain mo kaninang tanghalian. Hinihintay ka na ni Sir Damon sa baba,” nag-aalala ang boses ni Guada noong muli niya akong pasukin sa kwarto. Hindi ako gumalaw sa pagkakaupo sa kama. Tulala lang ako habang iniisip ang mga posibleng mangyari. Hindi na ako mapakali ng dahil s

Hindi pa man nagtatagal ngunit ang sinabing iyon ni Angelina ang naging hudyat upang tuluyan na akong magising sa aking pangangarap. Hindi ko alam kung papaano ko naitawid ang pakikipag-usap ko sa kaniya sa gabing ‘yon ng hindi ipinapakitang nasasaktan ako sa naging desisyon niya. Tahimik lang akong nakinig sa mga sinabi niya, kahit sa parte kung saan sinabi niya sa akin na ibibigay niya ang pera kapag nakarating na siya rito ay hindi ako nabuhayan. Halos hindi ako makatulog ng gabing iyon. Hindi ko inaasahan ang magiging desisyon ni Angelina. Ang buong akala ko ay hindi siya magpapakasal kay Damon. Pero sino ba ako para makialam sa magiging desisyon niya kung sa una pa lang ay sila naman talaga dapat ni Damon. Wala naman talaga dapat ako rito kung hindi lang ako binayaran para magpanggap. “This looks magnificent on you, I am sure of that!” wika ni Mrs. Dela Rue noong makapili ako ng gusto kong wedding gown. “But, hija, I think…it is so simple and the price is cheap.” Sinasabi ko

Lahat sila ay nakatingin na sa akin ngayon. Hindi pa man naipapaliwanag ang kabuohan ay alam ko ng mayroon na silang ideya sa kung ano ang nangyayari dahil nababasa ko ang panghuhusga at galit sa kanilang mga mukha. “This girl is a fraud! She is not my daughter. Isa siyang trabahante sa aming mansiyon at nagpanggap siyang si Angelina para sa pera,” Tiningnan ni Ma’am Rowena ang lahat habang sinasabi ‘yon, “Hindi pa siya nakuntento sa pagiging kabit ng asawa ko!” “Hindi po ganoon, Ma’am—“ “Shut up!” napapikit ako ng putulin ni Mrs. Dela Rue, “How did this happen, Rowena? This is a disgrace to our family! Alam na ng lahat na engage ang anak ko sa babaeng ‘to, at malapit na ring ikasal. Pero ngayon malalaman namin na nagpapanggap lamang pala ang walanghiyang ‘to!” Patuloy ako sa pag-iyak ngunit ginagawa ko ang lahat ng aking makakaya upang pigilan ang paghikbi sa takot na baka mas ikagalit nila iyon. Na ako na nga ang may kasalanan pero ako pa ang umiiyak ngayon. Ayokong isipin nila