All Chapters of Enchanted: Camster Academy: Chapter 1 - Chapter 10

"I accept apologies, of course. I understand why mortals do such things." Zeus responded. "But I only accept genuine one. So — I'm very sorry but I am not accepting yours," How can he make me feel so little to myself? I feel humiliated right in front of everyone as of this moment. Naramdaman ko ang pagkuyom ng aking kamao na mabilis ko namang binaklas. I don't want to give him what he wanted. Masisiyahan lang siya sa kaniyang nakikita habang I'm feeling low for myself. Very evil. "Using foul words to someone else's name has consequences to pay." Zeus spoke again. Pakiramdam ko ay nanuyo ang lalamunan ko nang marinig 'yon. Such specific words is enough make me tremble in front of him. He's so direct to the point. He's being blunt. "Meddling with someone else's deals and/or businesses has consequences to pay." Tumalim ang mata ko habang pakiramdam ko ay namumuo na ang butil-butil ng pawis sa aking noo. "Mocking the beliefs of the people has consequences to pay." Napapikit ako nan

"Good bye, Ma. Papasok na po ako," pagpapaalam ko bago h*****k sa kaniyang pisngi. Ni-pat niya ang ulo ko bilang sagot.Tsk, palagi niyang ginagawa 'yon. And then, I always look like a kid."Ingat, ha? Huwag na maging careless at malalagot tayo," pagpapa-alala niya habang kumakaway.Naglakad na ako papuntang school dahil walking distance lang naman. Para na rin makapag-exercise ako. Lalo na at hindi pa bumibisita si Tanda. Ibig sabihin wala pa akong training. Nagkakaroon lang naman ako ng hell days tuwing nandito siya sa bahay o ako ang dumadalaw sa kaniya. Eh, sa ngayong hindi kami nagtatagpo, wala rin namang naging ganap. Pakiramdam ko nga ay nangangalawang na ako eh.Sa paglalakad, hindi ko na namalayan na nasa school na pala ako. Doon ay naramdam ko ang tinginan nila sa 'kin."What?" tanong ko sa aking sarili habang pinagmamasdan ang kanilang nanunuring tingin.They didn't remember anything, right? My Mom's magic worked, right? . . . .Right?"Oh, dear. Look who's here?" panimula ni

THEY KNOW ME?! - Ramdam ko na ang pagod habang naglalakad ako sa isang malawak at hindi pamilyar na lugar. Pakiramdam ko ay nagrereklamo na ang mga binti ko sa sobrang sakit. Hindi rin nakatutulong ang init na tumatama sa balat ko kaya halos maligo na ako sa pawis. "Geez, saan na ba ako napadpad?" tanong ko sa sarili ko nang pakiramdam ko ay naliligaw na ako. Sobrang lawak naman kasi rito. Puro building ang nakikita ko, kung hindi building, malalawak na lupain naman na halos walang laman. Natanaw ko mula sa malayo ang isang lugar kung saan may kaunting lilim. Lumakad ako papunta roon at saka naupo sa isang bench na nasa ilalim ng malaking puno. Napag-isipan ko na rin na magtatagal na muna ako rito kung saan maraming bulaklak at benches na nakapaligid. Wala naman sigurong makakahuli sa 'kin dito. Lahat kasi ng nadaanan ko na classroom ay sarado, tahimik at walang tao sa hallway. Class hours na siguro kaya ganoon. May mga guards kaya sila rito na rumoronda? Paano kung hulihin nila a

THE LAST OF THE ABSOLUTE CHARMER – "You're joking!" sabay na sabi ni Brian at Paul. "Right?" dugtong ni Paul. "Lol, I knew it," dagdag pa ni Brian kaya sabay rin silang tumawa nang malakas dahilan kung bakit nagtinginan ang ibang estudyante sa amin. Si Carmina naman ay nagulat sa biglang pag-amin ko. Maging si Brina rin ay siniko pa ako. Psh. It's no longer a secret. Dahil as far as I remember, na-broadcast na ang full name ko. "She's telling the truth, guys." sabi ni Carmina na nagpatahimik kila Brian at Paul. "How come?" "Yup. Paano naman nangyari 'yon?" "What do you mean 'paano naman nangyari 'yon?' Are you questioning my existence?" tanong ko sa kaniya. Umiling ito saka tumikom ulit ang bibig. "Well, wala sa hitsura mo – " mas lumalim ang pagkunot ng noo ko dahil sa sinabi niya. "Eat," sabi ng kanina pa tahimik na si Zach. Nagsimula na silang kumain kaya nagsimula na rin ako. Hindi ko na lang pinansin ang kanina pa nagkukuwentuhan na sila Paul at Brian. Si Carmina naman

OH, WOW. I'M STILL ALIVE? - Nagising ako nang maramdaman ko na may tumatamang liwanag sa nakapikit kong mata. Marahan ko itong idinilat saka sumalubong ang nakakasilaw na liwanag. Umaga na pala? Teka nga . . . nasaan ba ako? Puro puti ang nakikita ko pagkadilat ko. 'Wag mong sabihing patay na 'ko? Aba naman talaga. Hindi ko tatantanan ang katawang-lupa ng mga 'yon. Biglang bumukas ang pintuan sa gilid ko, niluwa noon ang isang tao na pumasok sa loob ng kinalalagyan ko. Isang babae na naka-all white. Empleyado ba 'to ni San Pedro? May hawak siyang stainless basin. Nakapaskil sa mukha niya ang isang matamis na ngiti. Mukhang nabigla pa nga siya na gising ako. "Hi, Arya. Mabuti at gising na po kayo. Ito na pala ang gamot na kailangan niyong inumin at maaari na po kayong pumasok sa klase," sabi niya habang naglalakad papalapit sa 'kin. Pagkalapit ay binaba niya sa gilid ko ang dala niyang basin saka ako giniya paupo. Pakiramdam ko nga ay nanghihina pa ako habang pinanonood