All Chapters of ONE SUMMER WITH A LUTHER (The Luther's Empire Series): Chapter 11 - Chapter 20

Kanina pa nakatayo si Norman, ilang dipa ang layo mula sa doktor at kay Sunshine. Kanina pa niya nakikita ang mga reaksiyon sa mukha ng dalaga habang kausap ang manggagamot. Bahagya lamang niyang naririnig ang pinag-uusapan ng mga ito, ngunit base sa ekspresiyon ni Sunshine, batid niyang hindi maganda ang lagay ng ina nito.   Nakita niya ang impit na paghagulgol nito habang nakatitig sa doktor. Ang pilit na pagpapakatatag ng dalaga kahit na nararamdaman niya ang panghihina nito.   Hindi nakatiis si Norman, lumapit na siya sa mga ito.   "If there's chances for her to surviv, we will leave it to you, doc. Just please do your best," wika ng binata sa manggagamot. Tinapik pa niya ito ng bahagya sa balikat at tinanguan.

PAPADILIM na nang umalis ang dalawa sa ospital dahil hinintay pa ang pagdating ng pinsan ni Sunshine at ng tiyuhing si Mang Roman na silang hahalili sa kanila sa pagbabantay.Bumalik ang mga ito sa hotel upang maglinis ng katawan. Pagkatapos ay inaya na ni Norman ang dalaga sa kabilang bahagi ng rooftop kung nasaan ang helipad kung saan naghihintay ang itim na chopper. Inalalayan nitong makasakay ang dalaga.Makikita ang pagkamangha sa mga mata ni Sunshine nang lumipad na ang kanilang sinasakyan. Ang gandang pagmasdan ng tanawin sa ibaba habang nag-aagawan ang liwanag at dilim. Ang manilaw-nilaw na ilaw na tila kasing liit ng langgam sa mga poste at kabahayan ay nagmistulang alitaptap.Nilibot nila ang kabuuan ng Bohol, hanggang sa dumako ang sasakyan sa mapunong lugar.Hindi mapapasubali ang sayang nararamdamang ng dalaga sa mga oras na iyon, dahil makikita iyon sa mga mata nitong tila kumikislap sa tuwa.Hindi rin maitatatwa ang pinaghalong lungkot at saya ang mababanaag sa mga mata

PILIT na kinalma ni Sunshine ang damdamin. Inayos ang sarili at tila wala sa sariling naglakad papalayo sa lugar na iyon. Sa halip na bumalik sa ospital ay sa bahay nila siya dinala ng kaniyang mga paa. Nanghihina ang katawang umupo si Sunny sa pahabang plastic monoblock chair na sila nilang upuan sa sala. Tila siya kandilang unti-unting nauupos. Kasabay ng kaniyang pag-upo ay ang muling pagpatak ng kaniyang mga luha. Muli niyang narinig ang kaniyang paghikbi, at muli niyang naramdaman ang paninikip sa kaniyang dibdib. Ang akala niya, wala na siyang mailuluha. Ngunit heto siya, basa na naman ang mga mata sa luha. Itinaas niya ang kaniyang mga paa at niyakap ang mga binti, saka doon impit na umiyak. Ganito pala ang pakiramdam ng magmahal at masaktan. Kayang-kaya kang panghinain and worst, kayang-kaya kang patayin sa sakit. Ganoon na ba kalalim ang napasok ng binata sa puso niya, para mahirapan siyang tanggaping… kahit kailan hinding-hindi niya pwedeng abutin ang pinakamakinang na bitu

"SUNNY…" ungot ni Norman sa nobya habang nakasiksik ito sa kaniyang mga bisig."Uhmm?""H'wag ka na munang pumasok."Iminulat ni Sunshine ang isang mata at tiningala ang nobyo, bahagya pa siyang umusod paitaas buhat sa pagkakahiga upang pumantay rito. Hinaplos niya ang pisngi ng binata at pinasadahan ng kaniyang hintuturo ang bawat bahagi ng mukha nito, dahilan upang mapapikit ito."Alam mong hindi pwede ang gusto mo, kailangan kong maghanap-buhay."Dumilat si Norman at ipinulupot nito ang mga braso sa baywang ng dalaga, saka ito tumihaya ng higa dala ang nobya sa ibabaw niya."Ako muna ang magpapasweldo sa 'yo," anas nito."Ano? Anong sinabi mo?" kunot ang noo at tila hindi nagustuhan ang narinig na tanong ni Sunshine."Ako na muna ang magsusweldo sa 'yo, gusto ko dito ka lang sa tabi ko."Itinungkod ni Sunshine ang mga kamay sa unan at iniangat ang ulo."Naririnig mo ba ang sinasabi mo, ha? Binibili mo na naman ako, eh!"Nakangiti ngunit seryosong tinitigan ni Norman ang nobya. Ina

"BESSY, ayos ka lang ba?" bakas ang pag-aalala ni Eloisa nang lapitan si Sunshine. Batid niya ang pinagdaraanan ng matalik na kaibigan, at hindi iyon gano'n kadali lalo na't unang beses lang nitong pumasok sa isang relasyon, tapos long distance pa. Tapos nakikisabay pa ang mga mapanghusga nilang katrabaho. Por que na-promote ang kaibigan as assistant manager."Bessy..." muling untag ni Eloisa nang hindi man lang mag-abalang lumingon ang kaibigan."Namimiss ko na siya, Bessy. Ang hirap pala. Isang buwan lang kaming nagkasama, pero sobrang hirap na agad ang nararamdaman ko sa isang linggong magkalayo kami." Pinahid ni Sunshine ang luhang lumandas sa kaniyang pisngi, saka ito huminga nang malalim."Mahal mo talaga siya, ano? Alam mo bang hindi ako makapaniwala hanggang ngayon? Naalala ko kasi `yong unang beses na magkrus ang landas ninyo. Sinasabi ko na nga ba at mauuwi sa mas malalim na pagtitinginan ang mga nararamdaman n'yo. Noong bigla kang mag-resign, umugong na ang usap-usapan. Lal