All Chapters of Riches and Danger: Chapter 1 - Chapter 6

Lorraine Reyes      I considered some of the memories from my childhood indelible beyond all attempts the following years  tried to fade them. It stored in my mind until now no matter the effort of trying to forget them. It wasn't a tragedy that happened. It was all those humor I heard from other people with the youngest mind I had. My innocent self wasn't new to the talks I've heard from them.       "Naku, mare. Alam mo ba 'yang batang 'yan, bunga iyan ng panggagahasa ng demonyong tatay niya. Nakakaawa naman ang nanay niyan," I heard the mother of one of my classmates tell the other, her face marked with disgust. Ito ang kauna-unahang panahon na narinig ko iyon.      "Kung totoo man iyan, swerte siya dahil binuhay siya ng kaniyang Ina. May iba kasi na nagpapakamatay o 'di kaya'y nagpapa-abort. Sana naman makulong na ang gumawa noon sa kaniya," sagot naman ng isa.

         "Oh, sexretary Reyes. What are you doing here? Naligaw ka yata," pabirong tanong ni Andrius. Nadatnan ko siya nakaharap sa kaniyang cellphone habang tatawa-tawa at kinakagat ang hintuturo niya. Ano bang trabaho ng isang 'to at nakaupo lang nang maabutan ko. Baka nag-aantay lang na mismong grasya ang lalapit. Kung sabagay best friend naman siya ng isang engot kaya pinagbibigyan siya. Pero hindi pa rin ito makatuwiran. Nagtatrabaho kami habang siya, sitting here looking stupid?      I rolled my eyes but he didn't see it. Nakapokus pa rin ang atensyon nito sa cellphone habang bahagyang tumitingin sa akin. "Mr.-whoever-the-hell-he-thinks-he-is ordered me to get the document containing the stakeholders of Garrison company from two years ago until now. Ang sabi niya sa'yo ako magtanong."      "Stakeholders from when?" gulat nitong tanong. His full attention was now on me. May itsura sana, bingi naman.

     Nagising ako dahil may yumuyugyog sa aking balikat. Arghh, I needed minutes. I was a sleep-deprived person so I needed to regain energy. Iwinakli ko ang mga kamay na iyon pero palagi pa rin itong bumabalik sa pagyugyog. Hindi ko alam kong nag-iimagine ba ako o mayroon talagang nakamasid sa akin. That's weird.       "Ano ba Amanda. Give me more minutes, will you?" Inis kong tanong, pikit-mata pa rin. Just few more minutes and I'm up. Hindi naman siguro iyon masamang hilingin, right?      "Bestie naman. Your boss just called. May kailangan daw kayong puntahan. Business trip to Siargao," pahayag niya.      Umupo ako at pilit inaalis ang antok sa aking mga mata. "Kailan ba? Tsaka anong oras na ba?" Binuksan ko ang aking mga mata at inilibot ang aking paningin sa loob ng apartment. That's weird, I thought may nagmamasid sa akin pero wala naman.