All Chapters of Marriage For Convenience (Taglish): Chapter 91 - Chapter 100

Limang araw ang lumipas mula ng mailibing ng matiwasay ang lolo nila Steph, nagbalik na sila sa kani-kanilang buhay. Napagpasiyahan na ni Steph na ipagpatuloy ang pagtulong sa kaniyang mga pinsan sa proyekto nila sa kumpanya ngunit hindi pa rin niya binitawan ang nais ng kanyang puso at yun ay ang pagmomodelo! Sariwa pa at masakit ang sugat na dulot sa kanya ng nakaraan ngunit kailangan niyang mabuhay at magpatuloy kaya nagmadali siyang simulan ang pagtulong para hindi tuluyang bumagsak ang negosyo ng kanilang pamilya. At sa pagtutulungan nila sa loob ng dalawang linggo ay muling umangat ang kanilang negosyo matapos magpa-fund raising ang mga magpipinsan. Sa kabilang banda naman ay patuloy pa rin si Caspian sa pag-aabang sa kanya para makausap siya ngunit hindi niya nilalabas ang lalaki. Isang hapon ay kinatok ang kwarto ni Steph ng kanyang ina, “Steph! Anak! Nasa baba ang mister mo!” Nar

 Makalipas ang anim na buwan ay nakapagtapos na ang mga trainees na hawak nila Caspian. Nag-angat ng ulo si Caspian sa loob ng kanyang opisina nang marinig niya ang katok na nagmumula sa pintuan. "Anong kailangan mo?" walang ganang tanong ni Caspian nang bumungad sa kanya ang pinsan ng kanyang asawa na si Mike. Mike showed the magazines that he carry at ipinatong sa ibabaw ng desk ng kernel, "take it. Baka namimiss mo na siya," sabi nito. Tikom ang bibig ni Caspian at nagsawalang kibo na para bang walang pakialam sa sinasabi ni Mike but deep inside his heart ay sabik na sabik siyang tingnan ang mga larawan ng kanyang misis sa bawat pahina ng magasin ngunit pinipigil lamang niya ang kanyang sarili. "Kung wala namang halaga ang pagpunta mo sa opisina ko, makakaalis ka na," malamig niyang sabi. Napamangha si Mike sa nakitang ekspresyon ng mukha nito

“Steph, we need to go back to the Philippines na,” pagpupumilit ni Vi sa kanya. Nakaharap pa rin sa malaking salamin si Stephanie at abala sa pagsusuklay ng kanyang buhok at pagpopostura ng mukha. “Hindi ba’t sinabi mo sakin na iikutin natin ang buong mundo, paanong babalik na tayo sa Pilipinas agad? Iilang buwan pa lang tayong umiikot sa piling bansa,” reklamo niya. “My goodness, Steph! Hindi tayo pwedeng umikot ng umikot lang ng bansa ng hindi ka nagtatrabaho, malaking offer ito ni Mr. Cruz at gusto niyang sa Pilipinas ito i-shoot.” Paliwanag ni Vi sa kanya. “Bakit pa kasi sa Pilipinas niya gustong i-shoot ang commercial na yun? Marami namang mas magagandang bansa na pwedeng puntahan, bakit doon pa?” muli niyang reklamo, kinuha niya ang pula niyang lipstick at sinimulang maglagay nito sa kanyang labi. “H’wag mong sabihin saking haban

“Steph’s POV”Hindi ko alam kung bakit biglang tumulo ang aking mga luha habang kinakain ang dalang pagkain sakin ni Caspian. Hindi ko alam kung nasisiraan na ba ako dahil mas pinili kong kainin ang pagkaing dala niya kaysa sa binili ko. Habang natitikman ko ang lasa ng pagkaing ito ay parang binabalik ako sa nakaraan, ang mga araw na pinagluluto niya ako, ang kulitan naming at ang lahat. Marahil ito na siguro ang dahilan ng aking pagluha, dapat ay maging masaya na lang ako dahil nahanap na niya ang babaeng para sa kanya kahit masakit ay kailangan kong tanggapin na hindi ako ang babaeng nakalaan sa kanya. Nagpatuloy ako sa pagnamnam ng pagkaing dala niya sa akin kasabay ng tuloy-tuloy na hikbi ko dahil sa labis na pag-iyak kahit ganun, dire-diretso pa rin ako sa pagsubo ng pagkain sa aking bibig. “Steph, Steph. Anong nangyayari sayo? Bakit ka umiiyak?” Hindi ko namalayan na kanina pa

“Beatriz’s POV”Hindi ko alam kung saan ko napulot ang lakas ng loob na umattend sa misa ng kasal ng lalaking aking pinag-alayan ng pag-ibig pero heto ako nakaupo sa hanay ng mga guest sa loob ng simbahan. Siguro ay pinagtatawanan ako ngayon ng mga bisitang nakakaalam ng relasyon namin noon ni Ivan dahil sa pagpapakita ko sa araw ng kasal ng taong minamahal ko. I did not intend to attend their wedding today but I have no choice kundi ang ipamukha sa sarili ko na I don’t deserve this man at para na rin gisingin ang sarili ko na itigil na ang katangahang umasa pa sa kanya. Ayoko ng maghintay at maniwala sa mga pangako niya sakin dahil nasa harap ko na ang masakit na katotohanan. Nararamdaman ko ang mainit na tingin sakin ni Ivan mula sa kanyang kinatatayuan, ayoko sanang tingnan siya pero ito na lang ang aking huling pagkakataon na tumingin sa kaniya. Pinilit kong ngumiti sa kanya pero ang na