All Chapters of Luckily Blinded: Chapter 21 - Chapter 30

 Isang linggo na simula nung sinundan ako ni Ron sa hospital. Pagkauwi ko nun ay kinausap ko siya. I told him na tinutulungan ko lang nga sila Jian. Nakumbinsi ko rin siya na h'wag ipaalam kila mom and dad ang tungkol dito. "You are invited to Mrs. Garcia's runway tomorrow, Richelle. As judge again." Si Mrs. Vera nang mag-usap kami sa kaniyang opisina. "Tomorrow? What time?" "Three in the afternoon. I gave her your number, sinabi kong tawagan ka na lang niya mamaya." I nodded my head. Tumayo na ako at inayos ang aking sarili. "I'll go now. Magpapahinga na." Paalam ko. "Okay. Take care..." Paglabas ko ay naabutan ko si Ron na nakahilig sa kaniyang kotse. Nag-angat siya ng naramdamang dumating ako. "You done? Anong pinag-usapan ninyo?" He asked as he opened the front door for me.

 "What? Ikaw ang nagbayad sa hospital bills niya?" Gulat na gulat na tanong ni Brynn. Nasa isang Restaurant kami ngayon at kumakain ng lunch. Nakipag-meet up siya sa isa sa mga business partner nila at nang natapos ay pinapunta niya ako rito. Wala si Quinn dahil may iba raw inaasikaso. Kinuwento ko naman kay Brynn 'yong tungkol sa pamilya ni Aurel at ang pagbayad ko sa hospital bills ni Jian. Gulat na gulat siya nang sinabi ko iyon. "Ako naman ang may gustong manatili siya sa hospital, Brynn kaya dapat lang 'yon." Umiling siya. She looked disappointed. "You are in love with him, aren't you?" She concluded. "What are you talking about? Listen, Brynn... I'm just –" "Helping them?" Tuloy niya sa sinasabi ko. "Kabisado ko na mga sagot mo, Chelle. You don't have to tell me that again." Sinimangutan ko si

 "May gusto ka bang sabihin sa akin, sweetie?" Si mommy sa kabilang linya. Maaga pa at tumawag na siya sa akin. "Po? Wala naman, mom. Bakit?" Tanong ko, nagtataka. "Hmm... Are you sure?" Ulit niya. "Yes, mom. Ano naman pong... sasabihin ko?" Medyo kinakabahan na ako sa kaniya ah. Bakit siya nagtatanong? "Nevermind, sweetie. How's your friend nga pala?" Who's friend? "Sila Brynn po?" Sabi ko nang naisip na ang kambal ang tinutukoy niya. "Ayos naman po sila–" "No, no... Your friend na nasa hospital?" Oh... Why is she asking? Nakakpagtataka naman yata. Hindi naman niya madalas kumustahin ang mga kaibigan ko. Except the twins dahil matagal ng kilala iyon ni mommy. "Ahm, s-she's fine, mom. Paminsan minsan ay sumasakit pa rin ang kaniy

 "Bakasyon na namin, ate, kaya mas mababantayan ko na po si kuya ngayon." Ani Elly nang isang beses ay bumisita ulit ako sa ospital. Paminsan ay sumasakit pa rin talaga ng sobra ang ulo ni Jian. May mga araw pa nga na sumusuka rin siya at parang nitong mga nakaraang araw ay mabilis na siyang makalimot ng isang bagay. Halos araw-araw din akong narito para bantayan siya. I really don't want to leave him here. Natatakot ako. Hindi ko kayang isipin na may mangyari sa kaniyang masama habang wala ako sa tabi niya. Gusto kong lagi niya akong kasama. Gusto kong lagi akong nasa tabi niya. "But that doesn't mean na hindi na ako pupunta rito." I said to Elly. Ngumiti naman siya sa akin. "Siyempre naman po. Alam ko pong gusto mong nakakasama si kuya kaya ayos lang, ate kung lagi kang nandito." Mahina siyang humalakhak. "Gusto ko rin naman kasama lagi ang ate

"Ate.... Ate, nasaan ka po? Ate... Si kuya..." Humihikbi si Elly nang tumawag siya sa akin at sabihin niya iyon. Para akong nanghihina nang marinig ko ang kaniyang boses na umiiyak. "A-anong nangyari sa kuya mo? Bakit? Elly... Anong nangyari?" Todo-todo ang kabang nararamdaman ng dibdib ko. Damn. What happened again?! "S-sumasakit na naman po ang ulo niya t-tapos... ate... h-hindi niya ako makilala..." Halos manghina ang mga tuhod ko sa sinabi niya. Hindi ko na mailagay ng maayos yung mga gamit ko sa pouch dahil sa kaba. "N-nahihirapan din po s-siyang huminga, a-ate..." Fuck. "S-sige. Papunta na ako. Hintayin mo ako d'yan, okay?" Nanginginig ang mga kamay kong pinatay ang cellphone. "Chelle? What happened? Why are you crying?" Damn. Hindi ko na napansin na tumulo na pala ang m