All Chapters of The way you look at me: Chapter 11 - Chapter 20

It's an immense miracle that Venz didn't show up. Maybe, he had been eating something poisonous that results from refraining himself in the past few days. I remember the last time he sent me to my apartment. His face was enigmatic, and I couldn't understand what he was thinking. Somehow, his absence of presence was a good thing for me because I could work properly and concentrate. Coldness wrapped my body, and I was freezing because of it, which I didn't know where it came from. I'm feeling sick, for sure that's the main reason. Nagtalukbong naman ako ng kumot. I told Naomi about this and she let m

Sa limang araw na pananatili sa resthouse ni Nao ay naging boring para sa 'kin kaya naisipan kong sabihin dito na ako'y  babalik sa 'king apartment pero bago ako payagan nito ay sinigurado muna niya na walang tauhan ng aking ama ang umaaligid sa tinitirhan ko. "Bumalik ako sa apartment mo at 'yong kapitbahay mo ay may binigay sa 'kin at para raw 'to sa 'yo," pahayag nito sabay labas ng kapirasong papel at inilahad sa 'kin. Binuklat ko na ang papel na 'yon at binasa ang nakasulat. 'Six months of staying in the Philippines, and after that whether you like it or not you'll come to me, us.' Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko. Hinablot naman ni Nao 'yon mula sa 'kin at binasa ang laman.

"Oy pre, anong ginagawa mo rito?" tanong ni Adrian kay Venz. Inakbayan pa ako nito sa harapan ng kapatid niya. Nakatitig lang ako sa emosyon na dumaloy sa mata ni Venz, as usual he never showed one. He has this stoic or emotionless expression I used to saw.  Dumapo ang tingin ni Venz sa brasong nakaakbay sa 'kin. Mabilis itong lumapit at hinigit ang aking kamay na siyang ikinagulat ko.  "I'm here getting what's mine," he coldly replied. Hindi nito hinintay ang sasabihin ng kapatid niya at sinimulan na ako nitong kaladkarin. Hindi ko nagawang umangal dito lalo na at hindi ko alam kung anong tumatakbo sa kanyang isipan ngayon. Geez, bakit hindi ko naisip na nasa bahay pala ako ng lalaking ito nakatira. Malamang, hahanapin talaga ako nito.  

Mabilis akong lumabas sa kompanya. Sana pala hindi na lang ako pumunta sa lugar na ito kung gano'n lang din naman pala ang maabutan ko.  Nakakainis. "Wait Celine!"  Natigil ako sa paglalakad at pumikit nang mariin nang marinig ko ang boses ni Venz. I breathe deeply trying to compose myself.  Namulat na ako at ngumiting humarap sa kanya. Nakita ko ang magulo nitong buhok at ang pulang mantsa sa kayang polo.  "Yes?" I put my hands on my back, hiding my trembling hands.  Inayos nito ang kanyang polo at seryosong tumingin sa 'kin. "What you saw–" 

Mabilis kong kinuha ang cellphone nang bigla itong nag-vibrate sa bulsa. Bumungad sa 'kin ang text galing kay Adrian. I read what was being written in the message.    Can I talk to you for a minutes? Nasa labas ako ngayon sa pinagtatrabahuhan mo.   Ano naman kaya ang sadya nito? Tinanggal ko ang apron na suot at nagpaalam sa mga kasamahan ko sa trabaho.    "Nandyan ba bebe mo, Celine? Pakilala mo naman kami," sabi ng isang kasamahan ko at tumawa ito kasama ang iba pa.   "Hindi, isang kaibigan lang, may importante 'atang sasabihin."    Halata namang hindi sila naniniwala sa sinabi ko. Hinayaan ko na lang ang mga ito kung ano ang isipi