All Chapters of Every Second Count: Chapter 31 - Chapter 40

Picture~*~*~*~  MASAKIT ang haplos ng init sa aking balat kaya dahan-dahan akong nagmulat. Napakurap pa ako at bumalik sa akin ang lahat ng alaala kagabi. Umiyak ako sa bubong ng aking kotse at hindi ko namalayang nakatulog na pala ako! Kinapa ko ang aking sarili at napabuntong hininga nang maramdamang okay pa naman ako. Mabuti nalang at hindi ako malikot matulog kasi baka ito pa ang ikamamatay ko. “Good morning…” May narinig akong masiglang boses na bumati sa akin. Napaawang ang labi ko at itinago saglit ang aking mukha. Nakakahiya kong muta at laway ang una niyang mamalayan sa akin. “Gumising ka na. Kanina pa nagpapasikat ang araw at mabuti naman ay pinansin mo na ito. Gigisingin na sana kita kasi baka maluto ka diyan pero inunahan mo ako. Don’t worry. Walang kung anong mali sa mukha mo.” 

Kotse~*~*~*~  “KUMAIN ka pa ng marami!” Narinig ko ang boses ni Mama galing sa dining area ng bahay namin. Kakagising ko palang at hindi manlang nila ako pinaaalahanan na may bisita pala kami ngayong darating. Kahapon pa kami nakarating dito at kagaya nung sa mansion, iniyak ko muna ang lahat ng sakit bago ako humarap kina Mama. Ang hirap tanggapin pero  kailangan. “Salamat po Tita,” Sagot ng hindi ko kilalang boses. Tuloy-tuloy lamang ako sa pagpasok, hindi na inibala pa ang sarili na tingnan ang bisita. “Good morning...” Natigilan ako. Nagsalubong ang aking kilay nang may maalala sa good morning niya kaya inangat ko ang aking tingin sa kanya. Nagulat na lamang ako nang makitang siya ang lalaki noon! “Ikaw?! A-Anong ginagawa mo rito? Sinusundan mo ba ako?!&

Organizing Events~*~*~*~  “SURE ka ba dito?” Tumango siya. “Baka ito ang ikamamatay ko, Shin-” “Taro.” Putol niya. Ngumisi ako. Simula bata pa kami ay ayaw na niyang tawagin ko siyang Shinshin. Gusto kasi niya noon ay Shintaro kasi binata daw pakinggan. Excited na excited siyang lumaki! Nasa kamay ko na ang capsule na binigay niya sa akin. Ang capsule daw na ito ay ginawa para sa mga taong gustong  kumalimot. Makakabura raw ito ng mga alaala. Lalong lalo na iyong mga alaalang masakit. Pero, hindi ba, mas masakit isipin iyong masasayang alaala? Lalo na kapag hindi mo na makikita sa physical ang taong kasama mo sa alaalang iyon. Napalunok ako at muling tumitig sa kapsula. Kakalimutan na ba talaga kita, David? Nagtaka si Mama

Cheat~*~*~*~  NAGING mahimbing ang tulog ko nang dumating ang gabi. Tinigil muna namin ang brainstorming. Ayaw kong matuyo ang utak ko. Ang hirap pala nito. Tinulungan nila akong lahat. Hindi lang ako ang naghihirap, pati narin pala sila. Tinulungan nila ako kasi mahal nila ako. Nagpabili ako ng bagong cellphone kay Mama. Iyong mga gamit ko na nakakapag-alala sa akin kay David ay tinago ko narin. Tsaka ko na gagamitin ang bagong cellphone ko kapag mainom ko na ang capsule. Binilin ko naman kay Mama na siya na ang magtatago ng magiging dati kong cellphone. Ayaw ko kasing magkaroon ng ebidensiya sa planong ito pagdating ng panahon. Pagkagising ko ay masigla kong inunat ang aking kamay at paa. Bukas pa kami ‘magme-meeting’ ulit kaya iba ang gagawin ko ngayon. Kinuha ko ang aking cellphone at tinitigan ko ang mukha n

Segundo~*~*~*~  PARANG kahapon lang ang mga alaalang bumalik sa akin. Parang kahapon lang na sobra akong nasaktan. Sa kabila ng kalaliman ng gabi, pinaharurot ko pabalik sa amin ang sasakyan. Hindi ako pinayagan ng tatlo pero nagmamatigas ako. Gusto kong makausap sina Mama. Gusto ko silang makausap tungkol sa lahat ng nangyari. Gulong-gulo na ang utak ko at hindi ko alam kung ano ang una kong sasabihin sa kanila pagkauwi ko. Hindi ko na inabala pang punasan ang sariling luha. Sobrang pamilyar ng eksenang ito. Nagpapatakbo ako ng kotse habang umiiyak. Sumagi sa isip ko ang ibangga nalang itong kotse sa kung ano. Ayaw ko na. Sawang-sawa na ako sa lahat ng ito! Si David. Bullshit. Si David! Ilang mura na ang nasabi ko at ilang suntok na ang binigay ko sa manibela.Wala na akong pakialam kung makaabala ako ngayon sa iba na bumibyahe rin katulad ko. A