Lahat ng Kabanata ng HE IS OLDER THAN ME: Kabanata 11 - Kabanata 20

A few moments later: Wala na ang dalawa kong kaibigan, pinaikot ko ang paningin ko sa buong apartment na ngayon ay magiging tirahan ko. Sandali akong nasiyahan at nakaramdam din kaagad ng kalungkutan. Masaya sanang mamuhay nang ganoon, simple lang kasama ang lalaking itinadhana sa akin ng Diyos.May mga gamit na ang apartment bagay na ipinagtaka ko at nalimutang tanungin ang mga kaibigan ko. Mula sa kusina hanggang sa sala at sa kwarto ko ay kumpleto na rin ang mga gamit. Nagtaka ako kung saan naman sila kumuha nang pambili ng mga gamit na ito. May kamahalan pa ang ilang mga gamit na naroon.May dalawang kwarto ang aparment at isang banyo, at may kalawakang kusina. Naka tiles ang lababo at stainless naman ang pinaka hugasan ng mga pinggan. May mga nakasabit na gamit pang-luto at kumpleto ang laman ng kabinet at may mga delatang stock doon.Namangha ako ng sobra, ganito pala sila ka-organize sa pag-aayos ng matitirhan ko. Sobrang pasasalamat

  Nakita kong umalis na pala ang doktor na kausap niya at bumaling siya sa amin. Kinausap niya ang Mama ko. "Mrs. Buenaventura, ayos lang po ba kayo?" magalang niyang tanong kay Mama. "May alam ka ba sa mga nangyayari sa amin?" tanong ni Mama kay Dave. Napatingin naman ako kay Dave sa maari nitong isagot kay Mama. "Opo." sagot nitong walang reaksiyon sa mukha niya. Na ikinagulat ko. Anong may alam siya? Bakit? Ano ba talaga ang nangyayari sa aking pamilya ngayon?Gano'n na ba talaga ako kalayo sa pamilya ko at hindi ko na alam ang status namin. At ano ba ang sinasabi ni Mama na wala na raw kaming pera? "Ma! Ano bang nangyari sa business natin? Bakit sabi mo wala na tayong pera? Paanong nangyari yon? Stable naman ang business niyo ni Papa?" tanong ko kay Mama na naguguluhan sa mga nangyayari. "Mahabang kwento, at si Dave na lang siguro ang bahalang magpaliwanag sa'yo. Tutal malawak ang galamay ng

Dave POV: "Hello, Joan pwede ka bang pumunta rito sa ospital? paki samahan mo muna si Annie, nag-iisa siya rito sa hospital." sabi ko kay Joan nang matawagan ko na ito. "A, ganong ba 'dika pwede kasi ikaw lang ngayon ang kasama ng mga kapatid mo. Okay, I try to call Shiela." Pinatay ko na ka agad ang cellphone ko upang matawagan ko naman si Shiela. Ngunit hindi ko rin matawagan si Shiela. My God, hindi ko siya pwedeng iwan na mag-isa roon. Alam kong hindi siya komportable sa akin, pero mas hindi ko kayang iwan siya doon at makitang malungkot ang kanyang mga mata. Mas iisipin ko pa ba ang pagkailang niya o  ang pangangailangan niya ng makakasama? Ayaw kong isipin niyang namimilit ako sa mga oras na ito na unawain niya ako. Per

"Ano pa ba ang sasabihin mo sa akin at nandito ka pa!?" tanong ko na pilit kong tinatagan ang sarili ko. Pilit kong ipinakitang galit ako sa mga nangyari."Annie, please huwag kang magalit sa akin, hindi ko naman intensyon na makita kung anuman ang nasa iyo,  ginawa ko lang iyon para matulungan kita. Five hours kang nakababad sa tubig, nawalan ka ng malay at nilalagnat. Alanganamang tumawag pa ako ng kung sino para lang buhatin ka sa bathtub at dalhin ka sa kama," sabi nito na talagang pinipilit akong kumbinsihin na wala siyang masamang intensyon.Hindi ko alam kung matutuwa ako sa mga sinasabi niya o hindi. Well, kahit kaunti man lang ba na pagnanasa ay wala siyang naramdaman sa akin! Kainis siya! "Okay!" sabi ko at itinaas ko pa ang kamay ko para lang patigilin na siya sa mga sinasabi niya."I just want to explain! Nirerespeto kita! kasi alam ko namang mas bata ka sa akin, At marami ka pang hindi alam pagdating sa mga ganitong sitwasyon_"

Nakarating ako sa ospital sa loob ng isang oras, at tumungo ako kaagad sa kwarto ni Papa. nagulat na lang ako na naroon silang lahat. Si Mama at sina kuya Dhino, at ang asawa nitong si Luisa. Naabutan ko silang tila may matinding pinag-uusapan."Ma, Kuya, Ate, anong meron bakit lahat po kayo nandito? Kamusta na po si Papa?" sunod-sunod kong tanong sa kanila."Hindi pa siya nagkakamalay," sagot ni Kuya Dhino sa akin. Nakaramdam naman ako ng lungkot ng makita ko si Papa na naroon pa rin at nakaratay sa higaan. Pinagmamasdan ko siya at nakikita kong napakaraming dinadala nito sa puso, kaya't humantong pa siya sa ganitong kalagayan. Nakakalungkot lang na naganap ito sa kanya habang wala ako sa tabi niya. Umupo ako sa tabi ng kanyang kama, at inabot ko ang kanyang kamay, pinisil ko ito. Naiiyak akong yumuko at dinikit ang kamay ni Papa sa aking pisngi. Nakita ko naman si Mama na parang balisa kaya nag-alala rin ako para sa kan