บททั้งหมดของ คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: บทที่ 1031 - บทที่ 1040

“อะไร...คุณจะทําอะไรน่ะ?” ขาของไซม่อนสั่นด้วยความกลัว ความเย่อหยิ่งของเขาก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้ว “คุณหนูใหญ่โจนส์ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมตาบอด ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าคุณมีภูมิหลังที่ทรงพลังเช่นนี้ นอกจากนี้ฌอนยังหักขาผมในครั้งนั้นทำให้ผมต้องนอนพักฟื้นอยู่บนเตียงตั้งหลายเดือนกว่าจะหาย”“แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่แกพูดเมื่อกี้นี้นี่ แกมันอวดดีจริง ๆ” แคทเธอรีนเอาท่อนเหล็กทิ่มหน้าของเขาและยิ้มอย่างไร้เดียงสา “แกถึงกับบอกว่า... แกยังจําเรือนร่างของฉันได้จนถึงวันนี้ ดังนั้นฉันควรเต้นวาดลวดลายเพื่อแกอีกดีไหม?”“อย่าครับ เวรเอ๊ย ผมลืมมันไปหมดแล้ว” ไซม่อนทําอะไรไม่ถูกเลย “พี่สาวครับ บอสครับ คุณเป็นคนใจกว้าง ดังนั้นได้โปรดอย่าถือสาเรื่องนี้นะครับ”“ฉันทําอย่างนั้นไม่ได้หรอก เนื่องจากแกยังจําเหตุการณ์เมื่อสามปีที่แล้วได้อยู่เลยนั่นหมายความว่าแกเป็นคนใจแคบไง ใครจะไปรู้ถ้าหากว่าแกจะมาแก้แค้นฉันในภายหลังล่ะ?”“ผมไม่กล้าแก้แค้นคุณแน่นอน ผมคงไม่กล้าหรอก” ไซม่อนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่เขาบังอาจกลั่นแกล้งและหยอกล้อได้ตามที่เขาต้องการจะเก่งกาจสามารถเอาชนะบรรดานักสู้มากกว่าสิบคนไ

ขณะแคทเธอรีนช่วยเขาเรื่องกางเกง เธอชะงักเมื่อสังเกตเห็นว่าส่วนนั้นของร่างกายเขาถูกพันผ้าก๊อซไว้เธอกลืนน้ำลาย ดูเหมือนว่าเธอได้พบกับเรื่องน่าตกใจเข้าให้ทําไมส่วนนั้นของร่างกายเขาถึงห่อหุ้มผ้าก๊อซไว้? เป็นไปได้ไหมว่า... พิการ?เธออดไม่ได้ที่จะพิสูจน์มัน แต่ทว่ามันไม่ตอบสนองเอาเลยจริง ๆในอดีตเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นเธอใจหายไปสองสามวินาทีก่อนจะอ้าปากค้างประหลาดใจ ทําไมส่วนนั้นถึงขั้นพิการโดยไม่มีเหตุผลได้?นี่คงเป็นสาเหตุที่เขาทรุดโทรม เมา และมืดมนไร้ชีวิตชีวาสินะ?ดูเหมือนเข้าใจได้ว่าสําหรับผู้ชายนี่คงเป็นเรื่องใหญ่ โดยเฉพาะผู้ชายอย่างเขาที่ให้ความสําคัญกับความต้องการของเขามาก่อนอย่างมากไม่แปลกใจเลยที่จู่ ๆ วันนั้นเขาก็บอกว่าในชีวิตนี้เขาจะไม่แต่งงานหรือมีลูก ที่จริงไม่มีทางที่เขาจะแต่งงานหรือมีลูกได้ในสภาพนี้ เขาจำต้อง... ลงเอยอยู่คนเดียวแคทเธอรีนมองที่ใบหน้าของเขาซึ่งเต็มไปด้วยบาดแผล น่าแปลก...เธอรู้สึกขัดแย้งในใจเธอควรจะมีความสุขมากกับเรื่องนี้จนจุดประทัดฉลองสิ นี้คือผลกรรมตามสนองของเขา เป็นความผิดของเขาที่ทําให้เธอทุกข์ใจมากทว่าเธอกลับรู้สึกรับไม่ได้นั้นแหละเหตุว่าท

เวสลีย์สตาร์ทรถด้วยสีหน้าโกรธจนบูดเบี้ยว ระหว่างทางเขาโทรหาเรจิน่า “ไปรอผมที่ห้องชุดในสํานักงาน ด้วย"เขาอยากได้ผู้หญิงสักคน ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงทนอดกลั้นความรู้สึกโกรธที่อยู่ในใจไม่ไหวเมื่อเขาใกล้ถึงอาคารสำนักงานบริษัท โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกแล้ว“ประธานลียงส์ คุณกำลังถูกโลแกนติดตาม”โลแกนเหรอ?เวสลีย์ตกใจมาก “เขาตามฉันมานานแค่ไหนแล้ว?“ตั้งแต่คุณออกจากฮัดสัน คอร์ปอเรชั่น เขาระวังตัวมาก ถ้าเราไม่ได้ส่งคนไปสังเกตเขากับออสตินไว้ตั้งแต่แรก ผมก็คงไม่ทันสังเกตเห็นหรอก”"ผมเข้าใจแล้ว" เวสลีย์กํามือบนโทรศัพท์แน่น แล้วจากนั้นเขาก็หัวเราะขึ้นมาอย่างเย็นชาโลแกนเชื่อฟังแคทเธอรีนคนเดียวเท่านั้น ซึ่งนั่นหมายความว่าแคทเธอรีนได้ขอให้โลแกนมาตามสืบเขาเธอสงสัยอะไรบางอย่างเหรอ?ไม่มีเหตุผลเลย เวสลีย์ระมัดระวังตัวแจมาโดยตลอด แล้วมันผิดพลาดตรงไหน?ดูท่าว่าความสําคัญสูงสุดของเขาคือการขจัดข้อสงสัยที่เธอมีต่อเขา เขาจึงโทรหาเรจิน่าอีกที “เธอไม่ต้องไปที่สํานักงานนั่นแล้วและช่วงนี้ก็ไม่ต้องมารอฉันด้วยล่ะ แคทเธอรีนเริ่มสงสัยบางอย่างแล้ว”เรจิน่าอดเอ่ยขึ้นมาไม่ได้ว่า “ประธานลียงส์คะเธออยากสงสัยอ

“ตอนนี้อาการของผมดีขึ้นแล้วครับ แต่ว่าช่วงนี้... จู่ ๆ ผมก็เกิดรู้ตัวขึ้นมาว่าถึงผมจะลืมหลายสิ่งหลายอย่างจากอดีตไป แต่สิ่งที่ผมลืมมากที่สุดก็คือความทรงจําที่มีกับอดีตภรรยาของผมครับ“ผมมักคิดมาตลอดว่าในอดีตผมไม่รักเธอ ทั้งหมดเกี่ยวกับเธอที่ผมจําได้ล้วนเป็นเรื่องราวแย่ ๆ ผมเกลียดเธอมากแต่ทว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้มีหลักฐานซึ่งพิสูจน์ได้ว่าในอดีตผมอาจมีใจกับเธอก็ได้แต่ผมก็ไม่รู้ทําไมผมจําไม่ได้ว่าผมเคยมีใจห่วงใยเธอรวมถึงเรื่องต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเธอด้วยครับ”ฌอนพึมพํา “ผมเคยเกลียดการไปสถานที่ต่าง ๆ อย่างเช่นร้านเคเอฟซีแต่เมื่อไม่นานมานี้ผมได้ยินจากเพื่อนผมว่าผมเคยไปที่นั่นกับแคทเธอรีนมาก่อน แล้วผมยังถึงกับลงมือแก้แค้นแทนเธอจนทำหลายคนขุ่นเคืองด้วย ผมใช้เงินมหาศาลซื้อสร้อยคอเพชรที่มีความหมายล้ำค่าราคาแพงให้เธออีกด้วยครับ”คิ้วของศาสตราจารย์ลินคอล์นขมวดย่น เขาใช้ความคิดอย่างหนัก “คุณจําอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลยเหรอ?”“ก็ไม่เชิงครับ อย่างอื่นที่ผมจําไม่ได้ก็มี นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้ในตอนนั้น ทว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ผมสังเกตว่าหลายอย่างที่ผมลืมไปนั้นดูเหมือน... เกี่ยว

“นั่น... ชั่วร้ายมาก” มือของฌอนซึ่งวางพักบนเข่าของเขาสั่นสะท้าน"ใช่ มันชั่วร้ายทีเดียวแหละ" ศาสตราจารย์ลินคอล์นพยักหน้า จากนั้นเขาก็มองไปที่ฌอนอย่างพินิจพิเคราะห์ “ถ้าคุณมีคนที่คุณสงสัยก็ให้อยู่ห่างจากบุคคลนั้นซะ แน่นอนผมหวังอย่างยิ่งว่าคุณจะไม่เคยถูกสะกดจิต บางทีทั้งหมดนี้อาจเป็นเพียงความเข้าใจผิดของคุณ”"ขอบคุณครับ" ฌอนลุกขึ้นยืนและโค้งคํานับ… หลังออกจากสถานที่ของศาสตราจารย์ลินคอล์นมาแล้วฌอนยังไม่ขับรถไปไหน เขาแค่เดินไปรอบ ๆ วิทยาเขตของมหาวิทยาลัยอย่างเงียบ ๆ ขายาวของเขาสั่นสะท้านไม่เพียงเท่านั้น จิตใจของเขาก็ว่างเปล่าเขาก็หวังเช่นกันว่าทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่จินตนาการของเขาซาร่าสะกดจิตเขาทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขาอาจจะเสียสติงั้นหรือ?เป็นไปไม่ได้ มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่ซาร่าจะชั่วร้ายขนาดนี้ได้ยังไงแต่ถ้าหากว่ามันเป็นเรื่องจริงล่ะ? เขาขนลุกเมื่อเขาคิดถึงบุคลิกที่อ่อนโยน ใจดี และใจกว้างของซาร่าในช่วงสามปีนั้นไม่สิ เขาต้องค้นหาความจริงให้ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะจําไม่ได้แต่เขาก็ต้องคิดให้ออกว่าความทรงจําของเขาผิดพลาดยังไงแน่ดังนั้นเขาจึงซื้อตั๋วเครื่องบินมุ่งไปเมลเบิร์นทันทีโด