All Chapters of Aliara: Ang Kaharian: Chapter 71 - Chapter 80

WALANG hirap kong binubuhat ang isang malaking sako ng prutas patungo sa pamilihan ng Ohayas, ang bayan kung saan ako kasalukuyang naninirahan. Galing ako sa taniman ng prutas kung saan ako nagtatrabaho, ako ang nagdadala ng mga prutas sa pamilihan. Ito rin ang pinili kong trabaho dahil sa kapangyarihan ko, ang kakaibang taglay na lakas.Nakalimutan ko ang isang sakong ito na ilagay sa karitela na dinala ko kaninang umaga sa pamilihan kaya ngayon ay binuhat ko na lamang, nakapatong sa aking balikat. Sa dami ng makakalimutan ay itong pinakamalaking sako pa talaga! Inis akong umismid, nakatingin sa daan. Hindi ko naman talaga ito nakalimutan, alam kong kompleto ang lahat ng dala ko kanina. Ipinahabol lamang ito ni Frida upang pahirapan ako. Siya ang binibining anak ng may-ari ng taniman kung saan galing ang sako at hindi ko alam kung bakit mainit ang kaniyang dugo sa akin kahit wala naman akong ginagawa sa kaniya. Hindi ko nga siya pinapansin minsan dahil naman kailangan.

MABILIS niyang hinawakan ang aking damit sa bandang balikat at gigil na inilapit ang kaniyang mukha sa akin. Hindi ako pumalag, blanko lamang ang tingin sa kaniya."Iyon lamang naman ang ginawa mo ngunit kung makapagyabang ka ay parang kaya mo akong talunin ngayon.""Iyon lamang?" sarkastiko kong wika. Mas lumapit pa sa kaniya upang ipakitang hindi ako nasisindak, sa halip ay naghahamon pa. "Minamaliit mo ang ginawa kong iyon gayong nag-iwan iyon ng marka sa iyong mukha. Bakit? May iba pa bang binibini ang nakagawa niyon sa iyo bukod sa akin?" Mahigpit kong hinawakan ang kamay niya at pabalang iyong inalis sa akin. "At oo, kayang-kaya kitang talunin kahit pa paulit-ulit tayong maglaban."Mabilis kong sinipa ang hawak na punyal ng isa niyang kasama nang sumugod ito sa akin. Lumipad ito sa ere na siya kong sinalo at umikot ako palayo sa kanila. Muli akong bumaling kay Casias, napahinto siya sa akmang pagsugod sa akin nang ihagis ko sa kaniya ang punyal.Nap

HUMINTO ako sa paglalakad habang hinihintay ang sagot niya. Matagal bago siya nagsalita."Palagi rin akong nagtutungo roon kapag nais kong magpahangin at makapag-isip," aniya, nakatingin sa kawalan. "Noong unang beses kitang nakita roon ay noong araw rin nang makilala kita. Simula noon ay hindi na nawala sa isip ko ang malungkot mong mga mata." Bumuntong hininga siya. "Palagi kong ipinagtataka kung bakit ganoon na lamang ang kalungkutan sa iyong mga mata noong gabing iyon. At maraming tanong ang pumapasok sa isipan ko. Ano ang sanhi ng kaniyang kalungkutan? Anong nangyari? Ngunit bakit sa tuwing nakikita ko naman siya sa pamilihan ay walang bahid ng lungkot doon, walang kahit na anong emosyon."Marahan siyang bumaling sa akin matapos sabihin ang mga iyon. Ako naman ngayon ang umiwas, hindi makahanap ng salitang isasagot sa kaniya. O kailangan ko nga ba siyang sagutin?Nakakahiya lamang na nakita niya ako sa ganoong ayos. Sa lahat ng nilalang ay siya pa talaga an

MABILIS akong lumapit sa kaniya at hinampas ang dibdib niya, hindi mahina ngunit hindi rin naman malakas. Paulit-ulit kong ginawa iyon ngunit hindi siya gumawa ng anumang kilos, nanatili siyang nakatayo at hinahayaan lamang ako ilabas ang galit ko. Hindi nagbago ang reaksyon niya, lalo nga lamang yata iyong lumambot habang mas tumatagal ang pagtitig niya sa akin.Nang manghina ang kamay ko ay roon niya lamang ako pinigilan, marahang hinawakan ang mga braso ko. Tuluyan akong nawalan ng lakas dahil doon, tila bulang nawala ang galit na binubuo ko.Pumatak ang luha sa mga mata ko dahil sa maraming dahilan at emosyong nararamdaman. Ayaw ko mang maging masaya sa sandaling ito ngunit kusa iyong nararamdaman ng puso ko. Masaya ako na nandito siya, sa presensya niya, sa hitsura niya at sa buong pagkatao niya.Tila tuluyang napanatag ang damdamin ko dahil sa kaniya. Nawala ang lahat ng gumugulo sa isipan ko."Bakit ngayon ka lang?" mahina kong tanong. Nakatitig ak

MALIWANAG na ang paligid nang makarating kami sa sentro ng Farianio. Kusang humahawi ang mga nilalang upang bigyan kami ng daan, bakas sa mga mata nila ang kuryosidad habang nakatingin sa amin. Nasa unahan at gilid namin ang mga kawal, mahigpit kaming binabantayan na tila ba makakatakas pa kami sa ganitong kundisyon. Bukod sa nakakadena ang aming mga kamay ay pagod at nanghihina na kami mula sa mahabang paglalakbay, halos lahat pa kami ay sugatan.Hindi ko na maayos pa ang palalakad ko dahil sa nanginginig kong binti, ang kumikirot na sugat ko sa hita ay tila kumakalat sa buong katawan ko. Tagaktak na rin ang pawis ko, nanunuyot na ang lalamunan at siguradong namumutla na rin ako dahil sa dugong nawala sa akin.Ang mga hangal na kawal na ito ay hindi man lang kami binibigyan kahit patak ng tubig."Aliara," tawag sa akin ni Casias na katabi ko lamang. Nakagapos din ang mga kamay at walang magawa kung hindi magpatianod sa mga kawal na ito. Ilang beses na niya akon