Nalaman ng nanay ni Daniel na may kakaiba nang tingnan niya ang mga mata ni Naya. “Anong nasa isip mo?” Nagtatakang tanong ng nanay ni Daniel. Inilayo ni Naya ang kanyang titig at sinuguradong nakaakyat na si Daniel. Pagkatapos ay lumapit siya sa nanay ni Daniel at sinabi nang mahina ang boses. “Mrs. Graham, tingin ni Dan engaged na ako sa kanya, kaya gagamitin natin ito at magtatakda tayo ng wedding date. Basta ikasal kami ni Dan, wala nang kwenta kahit gumawa pa ng gulo si Ava.” Pagkatapos pakinggan ang alok ni Naya, mukhang nagdalawang-isip ang nanay ni Daniel. May sarili siyang plano sa isipan niya. Ang dahilan kung bakit pumayag siyang kasamahin ni Daniel si Ava noon ay dahil alam niyang ang nanay ni Ava ang pinakamayamang tao sa F Country. Talagang mabuting bagay ang magkaroon ng isang mayamang manugang. Subalit, naaksidente si Daniel, at dahil sa pagrereklamo ni Old Master Graham, nagsimula na naman ang nanay ni Daniel sa paninisi kay Ava. Salungat nito, pakiramdam

Biglang dumiretso sa usapan si Ava. Napahinto sandali si Raegan at Neil. Pagkatapos magtinginan ng dalawa, pareho nilang ibinaba ang tingin nila nang tahimik. Mukhang sinisisi nila ang sarili nila at nagsisisi sila dito, ngunit kasabay nito, hindi nila alam kung paano silang magsisimulang magpaliwanag. Lalong nagtaka si Ava sa reaksyon nila. “Maraming taon na akong mag-isa. Tuwing makikita ko ang ibang mga estudyanteng sinusundo ng mga magulang nila tuwing pupunta at uuwi ako galing ng school, nagtataka ako kung bakit ako iniwan ng mga magulang ko.” Lalong napaisip sila Raegan at Neil sa sinabi ni Ava. Pagkatapos ay lalo silang nagsisi. “Nitong mga nagdaang taon, kinamuhian ko talaga kayong dalawa at hindi ko kailanman binalak na makipagbati sa inyo. Bakit niyo ako inabandona noong gusto niyo at kikilalanin niyo ako ulit kung kailan niyo gusto? Para akong laruan na dumadating at umaalis kung kailan niyo gusto.” “Hindi, Ava. Paanong mangyayari ‘yun? Paano ka magiging isang larua

Hindi nagdalawang isip si Madeline at mabilis na sinagot ang tawag. Malumanay na medyo garalgal ang boses ni Raegan sa kabilang linya, “Mrs. Whitman, pasensya na kung naabala kita. Ako ang ina ni Ava.” “Alam ko po, Ms. Xander. Meron po ba kayong gustong sabihin sa akin?” Magalang na tanong ni Madeline, dahil alam niya na malamang tumawag si Raegan dahil kay Ava. Bumuntong hininga si Raegan. “Nakita ko kayo ni Ava sa baba ng apartment kanina. Hindi na ako nangahas na gambalain pa siya uli, kaya hindi na ako lumapit. Gusto ko lang magtanong kung ayos na ba ang pakiramdam ni Ava ngayon?” “Mukhang kumalma naman na si Ava ngayon. Kakatapos lang niyang malligo at sabi niya ay medyo pagod na siya, kaya gusto na niyang magpahinga.” Sinabi ni Madeline ang totoo. “Mabuti naman.” Mukhang nakahinga naman ng maluwag si Raegan. Pagkatapos, humingi siya ng pabor, “Mrs. Whitman, kung maaari sana ay pwede ba akong makahingi sa iyo ng isang pabor, sana naman ay meron kang oras na makipagkita

Totoo, pinakiusapan ni Raegan si Madeline na makipagkita sa kanya at kausapin ito tungkol sa bagay na ito. Alam niya na magiging mahirap para sa kanya na kausapin si Ava ngayon, kaya siguro magiging mas mainam na gawin ito sa tulong ni Madeline. Subalit, nang maalala niya ang eksena nang mga oras na iyon, meron pa rin nararamdaman na matinding pagsisisi si Raegan sa kanyang damdamin. Nakita ni Madeline ang paghihirap at pagsisisi sa mga mata ni Raegan. Matapos niyang mag-isip sandali, binuka niya ang kanyang bibig at nagtanong, “Kagabi, sinabi sa akin ni Ava habang umiiyak na inamin niyo na sadya niyo siyang iniwan noon. Ngunit pakiramdam ko ay hindi talaga ganun ang nangyari.” Nang marinig niya ito, malungkot na napa-buntong hininga si Raegan bago siya nagsimulang nagsalita, “Tama si Ava. Totoo na sadya ko siyang inwan noon sa kalsada. Nakatayo pa nga ako sa isang sulok habang pinagmamasdan siya. Umalis na lang ako ng hindi man lang lumilingon.” Nagulat si Madeline sa sagot n

Meron talaga siyang gustong itanong sa kanya, ngunit ngayon na nakaupo na siya sa kotse nito, hindi alam ni Ava kung paano sisimulan ang usapan. Tinignan niya ang mga sasakyan na lumilitaw sa bintana. Bigla siyang nakaramdam ng kalungkutan sa kanyang puso. “Kung tama ang hula ko, pumayag ka na sumakay sa kotse ko dahil may gusto kang itanong sa akin, tama?” Ng bigla, binasag ni Tom ang katahimikan sa loob ng kotse. Bumalik ang ulirat ni Ava at tinignan niya ang lalakeng nagmamaneho. Nagpalinga-linga si Tom ng nakangiti ng bahagya. Mukha siyang maginoo at mabait. Tumango si Ava ng hindi tumatanggi. “Tama, meron akong gustong itanong sayo.” “Tungkol ba to kay Dr. Long?” diretsong tanong ni Tom. Bakas ang gulat sa mga mata ni Ava. Para bang nagulat siya dahil nabasa ni Tom ang kanyang isipan. “Hula ko lang naman.” Binuka ni Tom ang kanyang bibig para sabihin ito bago nagpatuloy. “Nakasalubong ko si Dr. Long noong pumunta ako sa apartment mo malapit sa kumpanya. Nang