All Chapters of A Heart's Vengeance: Chapter 31 - Chapter 40

CALI'S POV"Hey. What's up?" Bungad ng nasa kabilang linya nang sagutin ang tawag ko.I leaned my back on the side of the counter to support my body while holding a glass of water. "What's up your face, Savi. Bakit hindi mo man lang sinabing darating ka?" I deadpanned innocently, acting like I don't know anything about her arrival.Aside from being a professional sniper and undercover, I also perfected the art of pretending. With my expression being emotionless always, no one will doubt and suspect me, my actions and words.She doesn't know the real reason why she's here. Ang alam lang niya ay kailangan niyang bumalik dito para sa misyon niya. Pero palabas lang 'yon. Although totoong may kailangang ipadala na Agent rito sa bansa para tumulong sa operasyon nina General Hidalgo. Kahit katatapos lang din niya sa huling misyon niya at bakasyon na niya, ito lang ang naisip kong p

CALI’S POVI stared at my reflection through the mirror. Nakasuot ako ng itim na wig na hanggang balikat lang ang haba. May bangs din iyon katulad ng palagi kong ginagamit sa tuwing may misyon kami at kapag ang trabaho ko ay isang sniper. I also wore a pair of black contact lenses for my eyes and thick eyelashes, smokey eyeshadow, bloody red lipstick and a light blush on.Isang black, sleeveless, turtle neck long gown with high slit sa left part ang suot ko. May silver belt din iyon na mas lalong nagpahubog sa katawan ko. Pinaresan ko lang iyon ng isang silver pumps. Mayroong naka-strap na M1911 sa right thigh ko at apat na push daggers. Nakasalpak na sa kaliwang tainga ko ang isang earpiece at ang mini microphone naman ay nasa neck part ng suot kong gown. I have my phone inside my brassiere.This is my simple disguise for tonight's event.Nakahanda na ako sa mangyayari. Muli kong sinulyapan ang sari

CALI’S POVI groaned as soon as I opened my eyes at malutong na napamura sa isipan. Napamasahe ako sa sariling sentido nang kumirot iyon habang sinisikap kong bumangon at sumandal sa headboard ng kama. Pakiramdam ko'y napakabigat ng katawan ko dahil sa pagkakahiga. Awtomatikong sinuyod ko ng tingin ang paligid at napagtantong nasa isang kwarto ako ng bahay at hindi sa hospital. Nakahinga ako nang maluwag dahil doon.As much as possible, ayaw kong magpa-admit sa hospital. This may sound funny and implausible but, I really hate injections more than bullets. Kung may isang bagay man akong kinakatakutan, iyon ay ang turok. Period.Napansin ko rin ang orasan sa gilid ng wall at nakitang past twelve na.“So the sleeping beast has awakened.” Bumaling ako sa pintuan nang bumukas iyon at sumulpot mula roon si David. “I thought I need to find the prince who will kiss you to wake you up from y

CONAN’S POV  “Sir, you have a meeting with the board members at 10 o'clock this morning.” Mandy informed me about my schedule first thing in the morning as soon as I entered my office.  I walked directly towards my table and hanged my black coat around the backrest of my swivel chair before facing her. Nakatayo na siya sa harapan ng table ko at naghihintay sa sasabihin ko.  “Is that all?” I inquired. “You have three appointments later with the clients. After that is a private meeting with the man, named Pyrrhus—”  I raised my hand to stop her. “Cancel those. I'll be working half day only.” Mabilis siyang tumango bago tumalikod na. “And please, do not entertain any visitor today.”  “Roger that, Sir.” Aniya tsaka tuluyang lumabas sa opisina ko. 

CONAN’S POVHalos kalahating oras bago kami nakarating sa DeLythe. Bagama't nakasakay sa kotse, pakiramdam ko ay daig ko pa ang sumali sa marathon. Kinakapos ako sa hangin.Habang nanginginig ako sa takot, ang mga kasama ko naman ay parang umay na umay lang sa nangyari. They were so calm like nothing was going on, like death and hell weren't chasing us!Even my son looks bored! Ni hindi ko man lang ito nakitaan ng takot. And that added to my nervousness!Ganoon ba karaming nagtangka sa buhay nila roon sa London para pagsawaan na lang nila ang bagay na 'yon? It pained me more seeing him like that.They were away from me for almost eleven years. While I was thinking about business always inside my office for the passed years, they were there, trying to live in peace.At kapag sumasagi sa isipan ko na wala man lang akong nagawa para sa kanila, parang pinipiga ang puso k