All Chapters of A Deal With A Mafia Boss: Chapter 1 - Chapter 10

        "Let me go," Mahina kong saad. Umaasa na maririnig at pakakawalan niya rin ako.Hindi ko alam kung ilang araw na nakatali ang mga paa ko gamit ang isang kadena, namumula na rin ang parte kung saan 'yon nakatali.Umupo siya sa kama upang magpantay ang mukha namin. Gusto ko siyang saktan, gusto kong magalit. Pero wala ako sa lugar para gawin 'yon."Will you promise me that you'll be a good girl Everleigh?" Walang tigil sa pagbuhos ang mga luha ko, saka ako napilitang tumango. Nabigla ako nang hilain niya 'yong parte ng damit ko sa balikat upang ilapit ako sa kaniya."No running away from me, or you'll suffer worse than this," Sinigurado niyang maririni

    Nang matapos kaming kumain ay muling pumasok ang mga katulong niya. Hindi ko nga alam paano nila nalaman na tapos na kami. Hindi ko rin naubos lahat ng hinain nila, masyado kasing marami para sa isang tao lang.Kanina pa siya nakatingin sa phone niya, ano kayang trabaho niya. Baka naman hindi totoo ang mga baril na 'yon, collection kaya?May kasama ba siya rito, mukhang malaki 'yong bahay. Ang lungkot siguro kung siya lang mag-isa. Tapos nasa gitna pa ata ng gubat.Binalik ko ang tingin ko sa kaniya, bagay sa kaniya 'yong kilay niya, parang laging galit. What captured my attention was his eyes, It looks so perfect and held so much emotion. Second was the scar near it, despite having an obvious scar on his face, he still looks...godly.

   Matapos naming mag-usap ay lumabas na siya ng silid. Ako naman ay nanood lang, kahit papaano ay nawawala saglit sa isip ko ang mga problema. Hindi ko na rin namalayan ang paglipas ng oras.Nakatulog din ako ng tatlong oras, may mga dumating na katulong paggising ko, nagdala sila ng pagkain. Matapos kong kumain ay nanood lang ulit ako.Hanggang sa makarinig ako ng ingay sa labas, at ang malakas na sara ng pinto. Tumayo ako mula sa kama at binuksan ang pinto ng kwarto ko. Paglabas ko ng silid ay hindi ko makita si Laira.Bigla naman akong kinabahan nang makita ang dugo sa sahig, sinundan ito ng mga mata ko. Meron din sa tapat ng pinto ng kwarto ni Kai–Natigilan ako dahil sa narinig, parang may nabasag sa loob ng kwar

      "Just give up, Everleigh!" Ryle's  voice was enough to make me tremble, Why is he here? Akala ko ba natakasan ko na siya? Bakit!Gusto kong kumawala, pero hindi ko magalaw ang sarili kong katawan. My body was moving but I wasn't the one controlling it. Ryle was on top of me while I was on the bed."You ungrateful b*tch!" isang malakas na sampal ang inabot ko sa kaniya."I can give you everything you ever wanted, but if you keep resisting, Everleigh..." No... I remember this day. It was where it all started, where the nightmare became unbearable. He wrapped the familiar chains on my ankle, then used handcuffs on both of my hands before tying it at the bed's headboard.Ki

    "I'm sorry," this time he looks apologetic. Nakainom din siya no'n, at nagtanong din siya kung lasing na ba ako, and when I did not answer he brought me to my room. So I wasn't really mad about it, it just felt weird because we kissed.Just thinking about it makes me feel all shy."Let's just not talk about it!" iniwas ko ang tingin at pasimpleng itinago ang nag-iinit kong pisnge gamit ang dalawang kamay ko. Mabuti na lang at hindi na siya nagsalita ulit.I just waited for him to finish cooking, then we ate together. I think he prefers to eat here than at the dining room, I already saw it and it was huge even the table is, so the people who will eat there will be far apart."I have something to show you," sabi niya haban