All Chapters of บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย: Chapter 301 - Chapter 310

เจนมองลึกเข้าไปในตาของ ซูซี่ ทอมสัน “คุณกำลังใช้ครอบครัวดันน์ เพื่อคุกคามฉันอยู่หรือเปล่า?”“เจน ดันน์ ถ้าคุณแฉฉัน คนทั้งโลกก็จะได้รู้ว่าครอบครัวดันน์ไม่มีอะไรมากไปกว่าเปลือกที่ว่างเปล่า”“ฉันดีใจที่จะเห็นคุณสูญเสียทุกอย่าง”“ถ้าเป็นคุณ คนที่สูญเสียทุกอย่างไป คุณจะยังคงยืนอยู่ต่อหน้าฉัน และถามฉันว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ด้วยท่าทางที่ห่างเหินแบบนี้ได้ไหม?”เธอเกลียด เจน ดันน์ เจนมีสิทธิอะไรที่ทำตัวสูงส่งและยิ่งใหญ่กว่าเธอ?คนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทาสรับใช้จะมีชีวิตที่ดีกว่าเธอมาก ๆ ในอีกสามปีต่อมาได้อย่างไร?เจน ดันน์ ที่สกปรก และต่ำต้อย จะมาเปรียบเทียบกับเธอได้อย่างไร?“คุณมีความสามารถอะไร? ถ้าไม่ใช่แค่สืบทอดธุรกิจของพ่อต่อ?“ทุกสิ่งที่คุณมีในตอนนี้ มันก็มาจากบุญเก่าจากครอบครัวของคุณทั้งหมด”"ไม่ ไม่ใช่สิ”“คุณขโมยทุกอย่างมาจากครอบครัวของคุณเอง”“เจน ดันน์ คุณไม่ใช่แค่ต่ำต้อยเท่านั้นนะ แต่คุณยังเป็นคนชั่วร้ายอีกด้วย”“คุณนี่ไม่เว้นแม้กระทั่งครอบครัวของตัวเองเลยเหรอ?”ปัง! มือของโครเกอร์สั่นขณะที่เขาพูดว่า “คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร! คุณดันน์ได้กล่าวไปแล้วว่าจะปล่อยให้ผ่านไป

เจนรู้สึกว่ามีบางอย่างกดเธอจากทางด้านหลัง เธอเอื้อมแขนออกไปเพื่อผลักมันออก แต่ก็ไม่สามารถผลักมันออกไปได้เลยเธอตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับ และเธอก็ได้รับ 'เซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่'“ใครให้คุณมานอนใต้ผ้าห่มของฉัน?”เธอเหวี่ยงแขนทุบตีเขาเบา ๆ และเขาก็จับแขนของเธอไว้ “เจนนี่ สวัสดีตอนเช้า”เมื่อมองไปที่ท่าทางง่วงนอนของเขา เจนก็รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ “ฌอน สจ๊วต คุณสัญญาว่าจะไม่เข้ามาใกล้ฉันแล้วนะ ใครอนุญาตให้คุณมานอนใต้ผ้าห่มของฉัน?”ชายคนนั้นตะเกียกตะกายอย่างตื่นตระหนก “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่าโกรธผมเลยนะเจนนี่”ด้วยความรีบร้อนที่เขาพยายามที่จะลุกขึ้นนั้น มันทำให้เขาได้ล้มทับเจนดวงตาของเธอเบิกกว้างทันที เธอรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งที่ร้อนผ่าวกำลังเผชิญหน้ากับเธออย่างเต็มที่ หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที…อร๊ายยยยย!——“ฌอน สจ๊วต!” เธอเอื้อมมือออกไปอย่างลนลาน เพื่อผลักเขาออกไปจากเธอ ผ้าห่มก็กระจัดกระจายลงไปเต็มพื้น“คุณ -” ดวงตาของเธอลุกโชนด้วยความโกรธ เมื่อเห็นรอยนูน ๆ ที่เห็นได้ชัดเจนมากภายในกางเกงนอนของชายคนนั้น "คุณ-"“เจนนี่ ผมรู้สึกไม่ค่อยดี” ใบหน้าของเขาแดงก่ำเจนพยายามระงับ

การประชุมครั้งนี้ได้ดำเนินไปเกือบชั่วโมงเช่นเคย คาลเลน เฟโรซ ยังอยู่ที่มุมบาร์ดื่มไวน์ ขณะที่คุยกับหัวหน้าเลขาของไมเคิลเมื่อเจนเดินออกจากประตูกระจกบานเลื่อนเขาก็วางแก้วลงอย่างสง่างามแล้วลุกขึ้นยืนทันที"ไปกันเถอะ คุณอยู่บนเครื่องบินมานาน และตั้งแต่ลงเครื่องมาคุณยังไม่มีเวลาพักผ่อนเลย คุณคงจะเหนื่อย ให้ฉันไปส่งคุณที่ห้องของคุณไหม?”“คาลเลน เดี๋ยวก่อน ไม่เจอเพื่อนเก่าตั้งนาน ไม่คิดจะดื่มกับฉันหน่อยหรอ?”ไมเคิลยิ้มและมองจากประตูกระจกที่เขายืนพิงอยู่เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจนก็รู้สึกโล่งอก และผ่อนคลายลง เธอจึงเอ่ยขึ้น “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไม่ก้าวก่ายเรื่องของพวกคุณสองคนหรอกนะ” โดยปกติแล้วปฏิกิริยาหรือทุก ๆ การกระทำของเธอมักจะถูกจับตามองโดยคาลเลนด้วยความกระตือรือร้น แต่เขาก็เป็นคนฉลาด เขาเข้าใจทันทีและไม่ยืนกรานที่จะพาเจนกลับห้องของเธอ “ได้สิ” เขาพูดขณะหันหน้าไปทางไมเคิลที่ยืนพิงประตูแล้วยิ้ม“มันดึกมากแล้ว และการปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งกลับด้วยตัวเองเพียงลำพัง มันไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษควรที่จะทำ”สายตาของเขาชำเลืองไปยังหัวหน้าเลขาที่ยืนอยู่ด้านข้าง “คุณยินดีที่จะให้หัวหน้าเลขานุกา

เที่ยวบินกลางคืนใช้เวลาไม่ถึงสามชั่วโมงก่อนที่จะมาถึงเอส ซิตี้ เมื่อเธอลงจากเครื่องบิน มันก็เป็นเวลา 01.00 น.เมื่อเธอเช็คเอาท์จากโรงแรมบันยัน ทรี โฮเทล เธอรีบออกไป และลืมเปลี่ยนเสื้อผ้า เนื่องจากเธอเดินทางจากใต้ไปเหนือ จึงมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงของสภาพอากาศ เมื่อเธอเดินออกจากสนามบิน ลมหนาวก็พัดเข้ามาที่คอเสื้อของเธอวิเวียนยังไม่นอน เจนลงจากเครื่องบิน และเปิดโทรศัพท์ของเธอ ในไม่ช้า มีสายที่ไม่ได้รับ และข้อความจำนวนมากไม่กังวลกับในสิ่งที่ตาไม่เห็น มือของเธอเลื่อนมัน และมันก็ไปถึงข้อความถัดไปทันใดนั้น หัวใจที่เย็นชาของเธอก็อบอุ่นขึ้นมันคือวิเวียน “คุณยังไม่นอนอีกเหรอ?”“คุณเพิ่งมาถึงจากเครื่องบินเหรอ? งั้นเดี่ยวฉันออกไปรับ”“ไม่ต้องหรอก ฉันอยู่บนแท็กซี่แล้ว”เธอวางโทรศัพท์ของเธอลง ริมฝีปากของเธอก็อดไม่ได้ที่โค้งขึ้นยิ้มอย่างเย้ยหยันที่เรียกว่าครอบครัวนั้นเทียบไม่ได้กับเพื่อนที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอเลยข้อความหนึ่งคือการบังคับเธอ ตำหนิเธอ และทำให้เธอไม่พอใจ; อีกข้อความคือรอเธอกลับมา และไปรับเธอจากสนามบินเมื่อไม่มีการเปรียบเทียบ ก็ไม่มีทางรู้ได้ ตั้งแต่เมื

เจนเพียงแค่ทำความสะอาด หยิบกระเป๋าของเธอ และจากไป โดยไม่สนใจสีหน้าผิดหวังของคน ๆ นั้นเธอยุ่งอยู่ในสำนักงานตลอดทั้งวัน วิเวียนมาที่สำนักงานแต่เช้าในวันที่ทำข้อตกลงกับเดมอนส์ ในตอนเที่ยงวิเวียนพบว่าหญิงสาวยังคงยุ่งอยู่ในห้องทำงานเธอคิดว่าการร่วมงานกับเดมอนส์ทำให้หญิงสาวมีสมาธิ และยุ่งกับงานมาก จากนั้นวิเวียนได้ยินจากเลขาว่าเจนขอให้เลขานำเอกสารทั้งหมดมาให้เธอ ไม่ว่ามันจะสำคัญกับเธอหรือไม่ก็ตามวิเวียนคิดเกี่ยวกับมัน และรู้สึกว่ามันต้องมีปัญหาใหญ่กับเรื่องนั้น ประตูห้องทำงานของประธานเปิดออกเล็กน้อย เธอต้องการจะเคาะประตู แต่เมื่อมือของเธอแตะประตู ประตูก็เปิดออกเอง จากนั้นวิเวียนก็สังเกตเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับงานของเธอจริง ๆ“คุณดันน์” เธอเปิดประตู ก้าวเข้าไปแล้วเดินเข้าไปด้วยก้าวใหญ่ เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อย “คุณทำสิ่งนี้ไม่ได้ ฉันรู้ว่าดันน์ กรุ๊ปมีปัญหามากมาย แต่เราไม่ได้ลงเซ็นสัญญาข้อตกลงทำงานร่วมกับเดมอนส์แล้วงั้นหรือ? เราพักผ่อนสักหน่อยไม่ได้เหรอ?”“ไม่ใช่เดมอนส์” หญิงสาวยุ่งกับงานมากจนไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เธอตอบเบา ๆ ขณะเซ็นเอกสารในมือ“ไม่ใช่เดมอนส์เหรอ” วิเวี