บททั้งหมดของ บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย: บทที่ 241 - บทที่ 250

คุณผู้หญิงดันน์ตกใจมาก เธอจ้องมองคนตรงหน้าเหมือนกับเห็นผี “ลูกกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” เธอพ่นทุกคำออกมาด้วยความยากลำบากเจนบอกมาดามดันน์ทุกอย่างที่เธอรู้ด้วยวิธีง่าย ๆ และรวบรัด “นั่นคือสิ่งที่เป็นอยู่ ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ ฉันไม่ใช่ลูกสาวของคุณ ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถช่วยลูกชายของคุณได้ ตระกูลดันน์ไม่ได้ขาดแคลนเงิน และคุณผู้ชายดันน์มีคนรู้จักมากมาย ด้วยสายสัมพันธ์ของเขา ฉันเชื่อว่าเขาจะสามารถหาคู่ที่เหมาะสมให้ลูกชายของคุณได้ หากเขาจริงใจที่จะช่วยลูกชายของคุณ ถ้าแม้แต่ตระกูลดันน์ยังไม่สามารถหาคู่ที่เหมาะสมให้กับเขาได้ ฉันก็เป็นเพียงคนนอกเท่านั้น ที่สามารถช่วยลูกชายของคุณได้”หญิงสาวพูดจบประโยคของเธออย่างใจเย็น แม้ว่าตอนนี้คุณผู้หญิงดันน์จะไม่ตกใจมากนัก แต่ถ้าเธอใช้เวลาสำรวจใบหน้าของเจนนานกว่านี้สักหน่อย เธอก็จะสังเกตเห็นร่องรอยของความเศร้าโศกที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังภายนอกเปลือกนอกที่สงบและไม่แยแสของเจนถ้า…เพียงเท่านั้น เพราะเธอไม่ได้สนใจสำรวจใบหน้าและความรู้สึกของเจนเลยแม้แต่นิดดังนั้นมาดามดันน์จึงไม่สังเกตเห็นคลื่นที่พลุ่งพล่านภายใต้ท่าทางสงบของเจน ซึ่งเป็นความเจ็บปวดภายใต้ความเฉยเ

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ภาพห้องสีขาวซีดก็เข้ามาในสายตาของเธอ“คุณตื่นแล้วหรอ?”“เรย์ เซียร์ร่า?”เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงแดดจ้านอกหน้าต่าง เธอไม่ได้ถามว่าทำไมเธอถึงอยู่ในโรงพยาบาลความทรงจำของเธอถูกตัดไปก่อนหน้านี้ ในตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาแล้ว ความทรงจำที่กระจัดกระจายเหล่านั้นก็ค่อย ๆ กลับมาหาเธอเธอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น มาดามดันน์เธอถามคนข้าง ๆ เธออย่างช้า ๆ “เขาอยู่ที่ไหน?”“ฌอนไม่อยู่ที่นี่”“ฉันกำลังพูดถึงมาดามดันน์”เรย์ได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็รู้สึกโกรธในทันที“ฌอนไม่มีความสำคัญในใจคุณเลย จนไม่สามารถเทียบกับมาดามดันน์ได้เลยหรือ?” เขาหัวเราะเยาะ “เจน ดันน์ คุณเคยรัก ฌอน สจ๊วต บ้างไหม?!”ถ้าเธอรักเขา แล้วเธอจะทำตัวเฉยเมยได้อย่างไร?เมื่อเจนได้ยินคำพูดเหล่านั้น ความไร้สาระก็พรั่งพรูออกมาจากใจของเธอเธอมองเรย์อย่างระมัดระวังและจริงจัง"มองอะไร?" เรย์เดินเข้ามาด้วยความโกรธและความอัปยศอดสูการจ้องมองแบบนั้นคืออะไร?เขาไม่คิดว่าคำพูดของเขาฟังดูไร้สาระหญิงสาวบนเตียงถอนสายตาและมองไปนอกหน้าต่างแทน“ฉันกำลังคุยกับคุณอยู่นะ! คุณหูหนวกหรือเปล่า?” เรย์โกรธ

การประชุมผู้ถือหุ้นของบริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรมครั้งนี้มันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับผู้ถือหุ้น และผู้บริหารระดับสูงเท่านั้น แต่บุคคลภายนอกต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารอเช่นกันถ้าบริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรมเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ ฌอนก็เป็นจักรพรรดิที่สูงตระหง่านเหนือทุกคนในสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่นี้อะไรจะทำให้ผู้คนรู้สึกน่าสมเพชไปกว่าการเฝ้าดูจักรพรรดิผู้สูงส่’ ถูกเนรเทศกลับไปยังโลกมนุษย์ที่มีชีวิตอยู่อย่างต่ำต้อยเหมือนสิ่งสกปรกเท่านั้น?ณ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม ภายในห้องประชุมของบริษัทที่โต๊ะประชุม ผู้ถือหุ้นหลายคนมาถึงก่อนเวลา และกำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะอย่างใจจดใจจ่อหลังจากความสับสนวุ่นวายภายในห้อง ดอน เจนกินส์ ซึ่งเป็นตัวแทนของผู้ถือหุ้นทั้งหมดลุกขึ้นยืนพรางเอ่ยขึ้น “โอ้ว ท่านอาวุโสของสจ๊วต คุณอยู่ที่นี่ด้วย” ดอนมีความเชื่อมโยงกับทั้งคนในและคนนอก เขารู้วิธีปรับตัวที่รวดเร็ว เขาเดินเข้าไปหาชายชราด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า สายตาของเขาจ้องไปที่ชายหนุ่มที่อยู่ถัดจากชายชรา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า “ท่านสจ๊วต คนนี้ต้องเป็นหลานชายของคุณแน่นอน ฉันทำได้เพียงแค่แอบมองเขาจากระยะไกลเมื่อฉันอ

ฌอนนอนทั้งคืนทั้งวันเอลิออร์โทรเข้าคฤหาสน์เป็นครั้งที่สาม พ่อบ้านที่รับโทรศัพท์ใช้น้ำเสียงที่สงบและเหมือนหุ่นยนต์ของเขา บอกเขาครั้งแล้วครั้งเล่าว่านายท่านยังไม่ตื่นเรื่องแบบนี้หายากเอลิออร์ไม่เชื่ออย่างไรก็ตาม เรื่องแบบนี้ที่ไม่เกิดขึ้นกับฌอนกำลังเกิดขึ้นกับเขาจริง ๆเอลิออร์รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยเขาไม่มีเวลาจัดการกับสิ่งที่มีอยู่ในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงทิ้งทุกสิ่ง รถมัสแตงค์ใหม่เอี่ยมของเขาอยู่ในโรงรถใต้ดิน หลังจากเสียงคำรามของเครื่องยนต์ รถก็พุ่งออกไปมัสแตงค์ไม่แพงขนาดนั้น ก็ประมาณสามถึงห้าแสน ไม่ถือว่าเป็นรถหรูในสายตาของ เอลิออร์อย่างไรก็ตาม คนที่รู้เรื่องรถจะรู้ว่ามันจะเร็วสุดขีดที่ขับรถคันนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันคำรามไปตามท้องถนนอย่างไรก็ตาม ในขณะนี้รถคันใหม่ของเอลิออร์ไม่ได้รับความสนใจจากเขาเลยเขาเพียงใช้มันอย่างกับรถพัสสาทและขับรถไปที่คฤหาสน์สจ๊วตเขารู้จักคฤหาสน์สจ๊วตเป็นอย่างดี เขาพับแขนเสื้อของเขาขึ้นและกำหมัดของเขาแน่น เขาไม่สนใจเมื่อพ่อบ้านคนใหม่พยายามจะหยุดเขา เขาวิ่งไปจนสุดทางเดินบนชั้นสองและเริ่มทุบประตูพ่อบ้านตกใจสุดขีด “นายท่านเหนื่อยเกินไป เข

ปัง!ใบหน้าของมาดามดันน์เปลี่ยนเป็นสีขาวเธอรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่บนอากาศขณะที่เธอเดินโซเซไปข้างหลัง ดวงตาของเธอตกตะลึง และเธอก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก"ฉันไม่มีทางเลือก! ถ้าฌอนไม่ยอมปล่อยดันน์ กรุ๊ปและโจเซฟไป ฉันคงสิ้นหวังในอนาคต“คุณคิดว่าฉันอยากช่วยไอ้สารเลวโจเซฟ คนนั้นงั้นหรือ?“เจสันพี่ชายของลูกเขายังคงนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล!“ถ้าดันน์ กรุ๊ปล้มละลาย ถ้าไอ้สารเลวนั่นจบเห่ แล้วค่ารักษาพยาบาลของพี่ชายของลูกล่ะ?“แม้ว่าพี่ชายของลูกจะฟื้น แต่เราก็ไม่มีอะไรเหลือเลย!“เขาเป็นนายน้อยของตระกูลดันน์ เขาไม่เคยได้รับความลำบากใด ๆ มาตั้งแต่เขายังเล็ก แวดวงนี้มีขนาดใหญ่มาก และเขาเป็นลูกของพ่อแม่ที่ร่ำรวย ผู้ซึ่งไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีเงิน เขาจะไม่เหลืออะไรเลยในทันที“ใครจะยังคงเคารพเขาอยู่ในแวดวงนี้ล่ะ? เขาจะทนได้อย่างไร?“โจเซฟเป็นลูกชายที่โคตรไร้ประโยชน์จริง ๆ แต่ถ้าเขาจบสิ้น ผู้หญิงที่อ่อนแออย่างฉันจะจัดการกับสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร?”เจนจ้องมองผู้หญิงที่กำลังสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้ รอยร้าวในใจของเธอใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆเธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเอื้อมมือของเธอไปจับที่พักแขนของเก้าอี้