All Chapters of เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์: Chapter 11 - Chapter 20

แอเรียน วินน์ ตัวแข็งทื่อ“ฉันนอนที่ห้องเก็บของก็สบายดีอยู่แล้ว!”มาร์ค เทรมอนต์ เหลือบมองไปที่เธอด้วยสายตาอันเย็นชาและรังสีคลื่นแห่งความไม่พอใจ“ผมไม่ได้บอกว่าให้คุณนอนที่ห้องผม แมรี่จะจัดการเตรียมห้องรับแขกที่ถัดไปนี้ให้กับคุณ”สิ่งที่เธอคาดการณ์ผิดถูกเปิดเผยออกมา เธอจึงค่อนข้างอึดอัดใจหลังจากนั้นแม่บ้านก็เสิร์ฟมื้อค่ำให้กับพวกเขาที่ห้องอาหาร “ท่านคะ คุณหนูคะ ได้เวลามื้อค่ำแล้วค่ะ”มาร์ค เทรมอนนต์ ปิดหน้านิตยสารที่เขากำลังถืออยู่ในมือและยืนขึ้น“กินสิ”เขาชวนเธอทานอาหารด้วยกัน เธอจำไม่ได้เลยว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอได้ร่วมทานอาหารบนโต๊ะเดียวกันกับเขาแอเรียนก้มหน้าก้มตากินอย่างเงียบๆ เธอเพียงตักอาหารที่อยู่ใกล้ๆตัวเธอมากที่สุด มาร์ค เทรมอนต์ ทานอย่างช้าๆและไม่ส่งเสียงเช่นกัน ท่าทางของพวกเขาตอกย้ำอยู่ในความเงียบในห้องอาหารที่ใหญ่มโหฬารนี้พ่อบ้านเฮนรี่ที่ยืนอยู่ข้างๆถอนหายใจพร้อมกับยกจานอาหารขึ้นมาและตักอาหารให้กับเธอ “อย่ากินแต่ผักสิครับ วัยกำลังโตนะ”“ขอบคุณค่ะ” แอเรียนตอบอย่างนุ่มนวล ในขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหาร แอเรียนทานเท่าที่พ่อบ้านเฮนรี่นั้นให้กับเธอ เธอไม่เ

แอเรียนยังคงนิ่งเงียบ เธอหันไปพิงบนกำเเพงที่ทางเดินพร้อมกับอดทนกับความปวดท้อง ทิฟฟานี่รู้สึกไม่พอใจ แต่ถ้าก็ไม่ใช่คนที่จะเอะอะอะไรโดยไร้เหตุผลในเมื่อเธอทำผิด ทิฟฟานี่ขยับไปยืนข้างๆแอเรียน และเหล่ไปมองหอพักที่กำลังก่อสร้างอยู่ในตอนนี้ “เธอรู้ไหมว่าหอพักที่กำลังสร้างอยู่นั้น มาร์ค เทรมอนต์ เป็นผู้สนับสนุนน่ะ? มันค่อนข้างจะสิ้นเปลืองนะ เขารวยจริง ๆ เนอะ เมื่อเทียบกับครอบครัวของเราแล้วดูไม่มีอะไรไปเลย แอริ ฉันได้ยินว่าเขาจะมาเยี่ยมชมมหาวิทยาลัยในวันนี้แหละ”ไม่มีการตอบใด ๆ จากแอเรียน ความเจ็บปวดที่ท้องของเธอใกล้จะส่งเธอไปเจอยมทูตอยู่แล้วจากนั้นติวเตอร์ก็เดินออกมาอย่างเชิ่ด ๆ “พวกเธอสองคนนี่มันยังไงกันฮะ? ฉันจะลงโทษพวกเธอ ยังมีอารมณ์มาคุยเล่นกันอีกgหรอ? ไปเอากระดานวาดรูปของพวกเธอมาแล้วก็วาดให้เสร็จตรงทางเดินนี้นี่ล่ะ ดูซิว่าพวกเธอจะส่งงานได้ทันเวลาไหม!”ทิฟฟานี่เดินเชิ่ดหน้าเข้าไปในห้องเรียนเพื่อไปเอากระดานวาดรูป ขณะที่แอเรียนยืนนิ่งเป็นอัมพาตอยู่ การมองเห็นของเธอก็เริ่มพร่ามัวลง ความโกรธเดือดพล่านยิ่งขึ้นเมื่อติวเตอร์เห็นว่าเธอยืนนิ่งอยู่ เธอจึงผลักแอเรียน “ฉันบอกว่าให้เธอไปเอากระด

ความรู้สึกแบบนั้นหายวับไปในทันที ก่อนที่สายตาของมาร์ค เทรมอนต์ จะกลับสู่ความห่างเหินเหมือนดั่งเคย ตาของเธอเล่นตลกกับเธอหรือเปล่า?“ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า? เสียงของเขาไร้อารมณ์เสมอแอเรียน วินน์ ส่ายหัว เมื่อเห็นว่ามือของเขาอยู่เหนือตัวเธอ ความอุ่นก็พุ่งเข้ามาที่หน้าเธอ“ฉันไม่เป็นไร… ฉันไม่รู้ว่าคุณจะมาที่มหาวิทยาลัย ฉันทำให้คุณเดือดร้อน”ทำให้เขาเดือนร้อน? มาร์ค เทรมอนต์ ขมวดคิ้ว “ไม่อยากทำให้ผมเดือดร้อน แต่คนอื่นเดือนร้อนก็ไม่เป็นไรใช่ไหม? ไม่จำเป็นต้องทำให้ดูอนาถใจเลย การขออะไรบางอย่างจากผมมันทำให้คุณค่าในตัวคุณลดลงเหรอ?”แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอด้วยความกลัว เขาโกรธอีกแล้ว…หลังจากนั้นไม่นานมาร์ค เทรมอนต์ ก็ลุกขึ้นเพื่อดูวิตามินที่ใกล้จะหมดนั้นแล้วเรียกให้พยายาลเอาออก เขาไม่ละสายตาไปจากแอเรียนและพูดอย่างเย็นชาว่า “กลับกันเถอะ”แอเรียนพลิกผ้าห่มแล้วดึงตัวเองขึ้นมา แต่รอยช้ำที่มือของเธอหลังจากการเจาะให้วิตามินทำให้เธอตัวสั่นในทุกท่วงท่ามาร์ค เทรมอนต์ ถอดเสื้อโค้ทของเขาและโยนมันให้กับเธอ การเคลื่อนไหวของเขาสุดจะหยาบกร้านก่อนที่เขาจะก้มลงเพื่อช่วยสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวของเธออย่างรว

เมื่อแอเรียน วินน์ จำได้ว่าวันนี้เป็นงานประจำมหาวิทยาลัยและเขาก็จะมาที่นี่เช่นกัน... เขาไม่ได้กลับบ้านเลยตั้งแต่ที่เขาหายไปวันนั้นมันจะเป็นยังไงกันที่วันนี้จะได้เจอเขา? ทันใดนั้นเธอรู้สึกถึงความวุ่นวาย“วันนั้นเขา…พูดอะไรหรือเปล่า?”ทิฟฟานี่ เลน ไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางที่เหม่อลอยของเธอ“เปล่า แต่ฉันบ่นเรื่องพี่ชายของเธอให้เขาฟัง พี่ชายของเธอเป็นไอ้ห่วยแตกจริง ๆ !”แอเรียนถึงกับพูดไม่ออก ตอนนี้เธอไม่แปลกใจอีกต่อไปว่าทำไมคำตอบของเธอในวันนั้นทำให้เขาโกรธดั่งภูเขาไฟปะทุ - ไม่เหมือนการระเบิดของภูเขาน้ำแข็งอีกต่อไป… เขาคงรู้สึกแย่มากที่ถูกประณามแบบนั้นต่อหน้าเขาด้วยเสียงกรี๊ดและกำลังใจดังมาจากชั้นล่างอย่างกะทันหัน ทิฟฟานี่ได้รับการกระตุ้นจากอะดรีนาลีน เธอจึงลากแอเรียนและลงบันไดไป “มาร์ค เทรมอนต์ อยู่ที่นี่แล้ว! ไปดูเขากันเถอะ!”แอเรียน ค่อนข้างประหม่าเพราะเธอยังไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร“ทิฟ ปล่อยฉัน เธอไปเถอะ ฉันไม่ไป…”“แอริ เขาช่วยเหลือเธอไว้ดีมทาก ๆ นะ เธอต้องไปขอบคุณเขาด้วยตนเอง!”ทิฟฟานี่รู้สึกไม่เป็นปลื้มเมื่อเธอดึงแอเรียนลงบันไดในขณะที่เธอกำลังพูดแอเรียน วินน์ ผู้ซ

"ตื่นแล้วหรอ?" ชายคนนั้นปิดแล็ปท็อปและเงยหน้าขึ้นมองเธอ“ อืม…” แอเรียนอยากจะลุกขึ้น แต่การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เธอปวดไหล่ซ้าย ตอนนั้นเองเธอก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นมาร์ค เทรมอนต์ เดินหน้าไปตรวจดูบาดแผลของเธอ “อย่าขยับ”แอเรียนอยู่นิ่งอย่างเชื่อฟังในขณะที่แรงกระตุ้นจากหน้าท้องส่วนล่างของเธอทำให้เธออึดอัดใจอย่างไม่น่าเชื่อ เธออยากไปห้องน้ำ แต่มีเพียงมาร์ค เทรมอนต์ ที่อยู่ที่นี่และความคล่องตัวของเธอก็ลดลง…การเคลื่อนไหวเล็กน้อยใด ๆ จะทำให้เธอบาดเจ็บ“คุณอยากไปห้องน้ำไหม?”“ใช่ค่ะ…” แอเรียน วินน์ หน้าแดงมาร์ค เทรมอนต์ ไม่ได้พูดอะไรในขณะที่เขาช่วยเธออย่างตั้งใจ ความอ่อนโยนของเขาไม่เหมือนตัวเองตามปกติ ถึงอย่างนั้นแอเรียนก็ยังคงเหงื่อออกจากความเจ็บปวด สีแดงเข้มเปื้อนผ้าพันแผลรอบ ๆ บาดแผลของเธอเเอเรียนได้ไปที่ห้องอาบน้ำโดยมาร์ค เทรมอนต์ ช่วยพยุร่างของเธอ เมื่อมือของเขาไปที่กางเกงของเธอ เธอก็รีบพูดว่า“ ฉันจะทำเอง!”มาร์ค เทรมอนต์หยุดการกระทำของเขา เขาจ้องมองและวางเอเรียนลงบนขอบ“คุณ…อยู่ห่าง ๆ สักหน่อยได้ไหม?”‘อยู่ห่าง ๆ‘ ของมาร์ค เทรมอนต์ นั้นคือการหันหน้าไปทางอื่นเมื่อ